Brief van directeur R.K. Basisschool de Ester over overplaatsing schoolkinderen naar gezinslocatie in Friesland.

Escharen, 26-03-13

Geachte Burgemeester, mevrouw Haasjes,

Afgelopen zondag heb ik tot mijn
ontzetting vernomen dat twee van mijn leerlingen, volgende week dinsdag 2 april
worden overgeplaatst naar een
gezinslocatie in Burgum in Friesland. Van hieruit is het de bedoeling dat deze
kinderen terug moeten naar het land van herkomst. Daarnaast is er nog een kind
dat dan overgeplaatst gaat worden naar Gilze-Rijen of Amersfoort. Deze
kinderen zijn respectievelijk  3 en 2
jaar bij ons op school in Escharen. Vandaag hebben de kinderen te horen
gekregen dat het weer een week later wordt!

We hebben het over kinderen die erg angstig
zijn en waarvan bij één kind de moeder in dusdanige psychische nood verkeerd
veroorzaakt door haar ervaringen in het land van herkomst, dat het oudste kind
hier ook psychische schade door heeft opgelopen. Dit kind heeft zeer onlangs
nog gesprekstherapie gehad met als resultaat dat ze zich veel beter voelde en
begon te merken dat volwassenen maar ook de kinderen in haar omgeving haar
begrepen. De zorg rondom haar moeder, de onheil van weer verplaatst te gaan
worden, de angst om terug te moeten naar het land van herkomst….

We hebben het hier over jonge kinderen waarvan
we toch allemaal vinden dat zij moeten kunnen opgroeien in een veilige omgeving
en een toekomstperspectief moeten hebben op een leven in een maatschappij waar
veiligheid en sociale deelname en ontwikkeling voorop moeten staan? Waarin zij
vanuit dat perspectief actief en positief kunnen deelnemen aan die
maatschappij?

Welnu, deze kinderen wordt die kans ontnomen.
Zij kennen geen veiligheid, zij kennen angst, het gevoel van naderend onheil,
zorgen. Kinderen die steeds opnieuw een bestaan moeten opbouwen in de meest
kwetsbare fase van hun leven.

Op onze school leven, leren en spelen alle
kinderen samen. Deze kinderen maken hier ook deel van uit. Zij voelen zich
veilig op school, beheersen steeds beter de Nederlandse taal en sommige zijn
net als Nederlandse kinderen bijzonder leergierig en slim. Hebben zij alleen
meer pech…….?

De IND zal uiteindelijk beslissingen nemen
over de toekomst van deze kinderen en zij zullen kijken naar wet- en
regelgeving zonder oog te hebben voor het verdriet en de wanhoop bij deze
kinderen. De Nederlandse overheid lijkt niet stil te staan bij deze vorm van
emotionele verwaarlozing.

Het zou voor ons als school, ouders, kinderen
en de leerkrachten heel veel betekenen als u als Burgermoeder van Grave,
alsmede ook de burgermoeder van alle AZC kinderen, hier een rol in zou kunnen
gaan spelen. Wellicht kunt u net als vele andere gemeenten in ons land de vraag
bij de Nederlandse overheid en het IND neerleggen hoe het toch komt dat er zo
weinig rekening gehouden wordt met het leed van de betrokken kinderen? Kan hier
niet al in de begin fase van hun komst in Nederland en de maar slepende
procedures een versnelde procedure worden toegepast? Tegen die tijd dat de
kinderen zich hebben gehecht en relaties hebben opgebouwd moeten ze weer weg.
Dit is mensonterend.

Wetende dat bovenstaande een langdurige
aangelegenheid zal zijn wil ik u uit naam van de betreffende kinderen, hun ouders,
hun klasgenoten, alle andere kinderen van de school, alle ouders en het team
van de Ester in ieder geval het volgende met klem willen vragen:

Kunt u ervoor zorgen dat deze kinderen in
ieder geval tot de zomervakantie mogen blijven? Het is toch niet te begrijpen
dat zij zelfs het schooljaar niet kunnen afmaken maar op deze korte termijn
moeten vertrekken? Dit heeft niet alleen een enorme impact op hen maar ook op
hun klasgenootjes die hier net zo min iets van begrijpen.

Ik hoop oprecht dat u iets voor deze kinderen
kunt betekenen en bij wilt dragen aan het recht doen aan deze kinderen. Recht
op veiligheid, stabiliteit, continuïteit in ontwikkeling en onderwijs!

Ik vraag u dit voor Sonya Heydari, Milad
Heydari,  Shanuka Banugoban en alle andere AZC kinderen die eenzelfde lot
staan te wachten.

Ik en alle bovenstaande betrokkenen zijn zeer
benieuwd naar uw reactie en zien deze graag tegemoet. Tevens willen wij u
uitnodigen om komende vrijdag 29 april bij ons op school de Paasviering bij te
wonen. Eén van bovengenoemde kinderen zal dan haar verhaal doen en haar angsten
en zorgen met ons delen. Zij zal hierin geen uitzondering zijn op alle andere
kinderen van het AZC.

Kunt u ons laten weten of u aanwezig wilt
zijn?

Vriendelijke groet,

Mercedes Nottet

Directeur R.K. basisschool De Ester.

Tel: 0486-472256  of  
06-42054028

P.S. Na ontvangst van de school-email heeft fractievoorzitter Jacques Leurs  ook contact gehad met de interne begeleider van de school. Vervolgens  heeft hij in het presidium deze brief onder de aandacht gebracht van de burgemeester en collega-fractievoorzitters.  In de raadsvergadering kon dat niet meer omdat het agendapunt vragen al behandeld is in de vorige raadsvergadering en de brief pas vanmiddag ons bereikt heeft. 


Vandaag vindt er overleg plaats tussen gemeentebestuur en AZC/COA om in ieder geval te bereiken dat de kinderen tot de zomervakantie mogen blijven. Het zou wel heel bizar zijn als in de Paastijd zo’n ingrijpende gebeurtenis op de Ester plaats zou vinden. Grave heeft een morele plicht naar onze tijdelijke inwoners om voor hun belangen op te komen als anderen het laten liggen. De school verdient een warme douche!!!






Ter aanvulling:

WAT HUMANER….VEEL HUMANER

In het artikel uit de pen van Herman Wissink in de Maasland-editie van maandag jl., wordt door hem en het IPAG(=Interkerkelijk Platform Asielzoekers Grave) terecht een lans gebroken voor meer humaniteit t.a.v. asielzoekers.

Zo’n 650 asielzoekers uit Syrië, Afghanistan,Armenië,Iran en Irak en Afrikaanse landen bevolken nu het AZC, gevestigd in een voormalige kazerne, dat toentertijd door de dienst Domeinen als ‘afgeschreven’ werd beschouwd, maar blijkbaar nog goed genoeg voor mensen, die meestal om goede redenen, hun vader-of moederland zijn ontvlucht;

hun toevlucht hebben gezocht en vaak…gevonden in ons land, in ons AZC, in onze stad Grave.

Nog steeds staan wij niet aan de grenzen om ze te verwelkomen;  erger nog: we maken ze het extra moeilijk om zich hier thuis te voelen.

Ze zijn hier dan wel veilig en mogen mee proeven van onze bijna vanzelfsprekende vrijheid, maar het blijft vaak bij proeven, waarvan de duur onvoorspelbaar, door het ge-ping-pong van het zogenaamde IND.

Zij nemen of hebben alle tijd om te onderzoeken of de asielzoekers een verblijfsvergunning gegund is.

Die gunningsfactor is voor elke asielzoeker weer net even anders; het lijkt een loterij met veel nieten.

Want wat als je de taal/geen Engels of Frans spreekt? Wat wordt of is dan je verhaal?

Wat, als je geen papieren hebt of kunt tonen of ze je zijn ontfutseld door ‘handige,goed verdienende mensensmokkelaars, die de wegen kennen; maar je als een postpakket achterlaten op Schiphol of aan de grenzen van Nederland?

Een land, dat je niet kent of slechts uit verhalen?

Tegen deze achtergrond, speelt zich onze hulpverlening af; ons vrijwilligerswerk, want vrijwillig doen we dit.

In de afgelopen twee jaar van ons bestaan als IPAG, lopen we tegen schrijnende gevallen aan:

* Een jongeman uit Somalië, die uitgezet, nog almaar niet aan de (juiste)papieren te helpen.

* Twee vrouwen,uitgezet, met de belangrijkste hulpvragen: onderdak,voeding en medische ondersteuning.

  Wat dat laatste betreft: het langdurig verblijf in Nederland werkt ziekmakend.

  Heel wat psychologen en psychiaters omringen –noodgedwongen- asielzoekers en m.n. asielzoekers in het AZC in Grave.

  Kinderen? Ze klagen over: onverklaarbare buikpijn, hoofdpijn. Hebben op school concentratieproblemen.

* Procedures zijn te lang; niet alleen de asielzoeker, ook het IND stagneert een soepel verloop van het gunnen van een verblijfsvergunning of een bespoediging van vertrek;

  tegen een uitspraak van onze onafhankelijke rechter mag het IND nog beroep aantekenen; weer kunnen asielzoekers-in grote onzekerheid- het beroep afwachten.

* Maar al te vaak onder ontmoedigende omstandigheden of regimes in zogenaamde Gezinslocaties of zomaar op straat; MOB noemen we dat: Met Onbekende Bestemming.

* Wie zaterdagavond op Nederland-2 de film EXIT heeft bekeken, hoef ik niets meer te vertellen.

Dit soort zaken hebben wij, Gravenaren voor onze asielzoekers en daarmee inwoners van Grave voor hen in petto.

‘Wat humaner…..veel humaner mag het in Grave worden’;

werkt u, Raadsleden en Burgemeester & Wethouders daar ook aan mee?

Harry C.A. Daudt