Hans Huizing op Facebook: De fusie.
De fusie
Ik ben er als tienjarig pupilletje begonnen en heb er mijn actieve voetbalperiode als master afgesloten.
Jarenlang maakte ik er elftalfoto’s, ontwierp het clubembleem, schreef korte columns in en verzorgde de omslagen en cartoontjes voor het clubblad, bracht op de fiets door mij ontworpen wedstrijdposters rond, schilderde uit het losse handje de reclameborden die om het hoofdveld stonden opgesteld, had er vele vrienden, leerde er zuipen en feesten, was er jeugdleider/trainer en beleefde er onvergetelijk dierbare momenten.
We trainden op kurkdroge en keiharde kleivelden, maar als het daarentegen een periode had geregend veranderen de velden in een spekgladde modderpoel.
Ik speelde mijn wedstrijden in verzengende hitte, in hoosbuien en op ondergesneeuwde velden.
Kampioenschappen en degradaties, knallende ruzies en kameraadschap voor het leven, heerlijke en zwaar klotewedstrijden wisselden elkaar vrolijk af, ik kreeg van mijn trainers na een lekkere pot complimenten en schouderklopjes of werd voortijdig gewisseld wegens vermeend gebrek aan inzet of gewoon omdat ik mijn dag niet had en niet lekker in de wedstrijd zat, ik schoot ballen voor open doel hoog over en scoorde soms uit de meest kansloze posities, er werd op me gekankerd als ik weer eens door te lang pingelen de bal onnodig verspeelde en ik werd bejubeld als ik scoorde, ging er op de vuist en schudde er handen, hoogtepunten en diepe dalen, huilen en lachen, ik heb het er allemaal meegemaakt.
Kortom, mijn hart en ziel lagen een belangrijk gedeelte van mijn leven bij deze vereniging. Nu dreigt mijn voetbalclubje GVV’57 uit Grave op te gaan in een vereniging met de twee clubs uit de omliggende dorpen Escharen en Velp.
(Leuke bijkomstigheid: ook de emblemen van deze clubs kwamen van mijn tekentafel, maar dit terzijde).
De velden waar wij onze thuiswedstrijden op speelden zullen in de toekomst bouwrijp gemaakt worden en onderdak bieden aan nieuwe Gravenaren.
Het voetballen zal op een andere locatie en op een nog te realiseren accommodatie plaats moeten gaan vinden. Ook daar zullen jongens en meiden over bepaalde tijd hun onvergetelijke momenten beleven en deze, net als ik, voor altijd met zich meedragen.
Ik weet dat deze fusie onafwendbaar is, wil men een vereniging van enige betekenis in deze regio behouden, maar ik heb er zo mijn bedenkingen over. Bedenkingen die overigens, ik weet het, grotendeels geschoeid zijn op emotionele gronden en dierbare herinneringen.
Eens te meer blijkt dat gevoel en verstand twee totaal verschillende zaken zijn. En dat is misschien maar goed ook……
KLIK OP DE FOTO VOOR BEELDVULLENDE AFBEELDING!