Ruud Moors: Schaamte.
Schaamte
‘From so very humble
To nothing at all.’
Ja, ik weet het. Het is mijn democratische plicht en tegelijkertijd mijn democratische recht om periodiek mijn stem uit te brengen. En dat doe ik trouw, weloverwogen, goed geïnformeerd en met opgeheven hoofd. Ik schaam me niet voor mijn politieke keuzes. Al moet ik toegeven dat mijn voorkeuren ook niet bijzonder extreem zijn.
Maar vraag me niet mijn activiteit om te zetten in een passieve houding. Jij mag het een eerzaam beroep noemen, ik deel je mening niet. Gisteren niet, vandaag niet en morgen niet. Volksvertegenwoordigers zijn verworden tot bankiers. Het eigen belang staat voorop en het toneelspel heerst. Van een niveau dat je niet eens ziet op de commerciële tv-zenders.
Het absolute dieptepunt is deze week bereikt. Zelfs het staatshoofd vond de Troonrede zo’n aaneenschakeling van klinkklare onzin dat hij slechts hakkelend het ‘Leve de koning’ haalde. En dat terwijl hij toch een Nederlander is die wel weet wat dividendbelasting is. Als je de wetten der logica negeert, wacht je slechts een lot: hoongelach.
Dit land kent 150 gekozen inwoners die zich de ballen uit hun broek moeten schamen. Louter belust op macht is het compromis tot het heilige doel verheven. De idealen zijn met de opwarming van de aarde verdwenen. Het gaat om zetels en dus waaien ze met alle winden mee. En spijbelen wordt onder de dekmantel van reces verstopt.
Of ik ook nog een punt wil maken? Ja, meer dan één zelfs. Hoe geloofwaardig is een hotel dat de kamers gratis aanbiedt? Of een restaurant waar iedereen voor niets mag eten? Bidden voor de maaltijd, dat is dan wel een must. Niemand betaalt voor zijn lol belasting, maar hij of zij verwacht wel dat er iets mee gebeurt. Bescherming, opleiding of zorg, bijvoorbeeld.
Maar bovenal stoor ik me aan de toon van het debat. Ik zeg tegen niemand u, dat is mijn uiting van respect. Richting arts en putjesschepper, peuter en hoogbejaarde, moslim en homo. De discussie kent een sfeer die je nergens anders ziet. Het is gespeeld ongenoegen, afhankelijk van afspraken in eigen belang. En het volk, mensen zoals jij en ik, begroeten het met de middelvinger.
Zuur? Nee, allesbehalve! Al heb ik, net als jullie, een bewogen week achter de rug. Want sommige nieuwsfeiten wil je eigenlijk helemaal niet weten. Voor mij twee stations verder, voor vier jonge kinderen het einde van de wereld. Ik herkende de snik in de stem van de cabaretier toen hij sprak over liefde. En ik kreeg kippenvel van de voetbalsupporters die wel weten hoe het moet.
Soms zijn er geen woorden en kunnen alleen tranen spreken. En dat heb ik niet gezien tijdens de zogenaamde beschouwingen van deze week. Zonder uitzondering allemaal schuldig aan schaamteloze volksverachting. Als ze echt respect voor de gevoelens in de samenleving hadden gehad, hadden ze afgelopen vrijdag de Algemene Beschouwingen niet voorgezet.
Dan hadden ze gebruikgemaakt van hun zwijgrecht. Uit respect voor de mensen wiens leven zo afgrijselijk stilstaat. Sinds afgelopen donderdag. En voor de rest van hun leven. Maar het ego was groter dan de emotie, de zucht naar macht en kapitaal groter dan de realiteitszin. Een welvarend land als Nederland heeft een armoedige volksvertegenwoordiging.
De bloemenzee langs het spoor laat zien dat het hart bij de Nederlanders – allochtoon en autochtoon – wel op de goede plaats zit. Al had ik graag, net als jullie, een andere bevestiging gekregen. Voor sommige gebeurtenissen zijn geen woorden. Dan zwijg je en leg je bloemen. Nederig en respectvol. Omdat je een ander ook het allerbeste gunt.