29 december 2016, rond 19:20, in de buurt van de Graafse brug. “Freek, ga jij deze kerstkaart nog even posten?”, vraagt Margriet dringend. “Maar schat, dat kan morgen toch ook? We zijn toch al te laat. Bovendien heb ik geen zin om nu te gaan lopen”. Margriet’s ogen prangen door de kamer. “Ok, ok, maar onder protest”, zegt Freek. Hij zwaait zijn jas om zijn lijf en krult een sjaal om zijn nek. “Tot zo”, roept hij. De lampjes van de babyfoon reageren op zijn stem. “Niet zo hard”, fluistert Margriet “de kleine ligt net te slapen”.

Margriet loopt naar boven om naar de baby te kijken. Hij aait hem over zijn dromende gezichtje. Ze loopt gelijk door naar de grote slaapkamer om de ramen open te doen omdat de lucht wat muf wordt. De slaapkamer kijkt uit over de Maas, waar in de ochtend schitterende vergezichten heel gewoon zijn. Plotseling staat ze stil. Onbewogen kijkt ze naar buiten. Een gigantische vuurbal doemt op uit de verte. Enkele seconden later gevolgd door een heftige dreun dat diep doordringt in haar onderbuik. 

De ramen trillen alsof ze ieder moment kunnen barsten. Auto’s slaan alarm met knipperende lampen, alsof ze de hele straat willen waarschuwen voor het naderende onheil. Margriet kan nog steeds niet bewegen door de schok. Paniek kolkt door haar hoofd. “Freek”, denkt ze. Snel schiet ze naar de andere slaapkamer, die aan de straatzijde ligt, en doet het raam open. “Freek”, roept ze zo hard ze kan, 

“Kom snel terug naar binnen!”. Wanhopig tuurt ze naar buiten, maar door de mist kan ze haar man niet zien. Wel hoort ze buurtbewoners praten. De stemmen klinken bezorgd. Even later meent ze een benzine-achtige geur waar te nemen. “Dit duurt te lang”, denkt ze “ik ga naar buiten en dan moet hij gelijk naar binnen komen”. Snel schiet ze naar beneden, trekt een jas aan en rent naar buiten. De deur nog wagenwijd open. “Freek, Freek”, roept ze weer, maar iedere keer als ze inademt voelt ze een prikkeling in haar keel. Ze baant zich een weg door de mist, maar geen spoor van Freek. 

Ook de stemmen van andere mensen zijn niet meer te horen. Dan staat ze stil. Haar ogen beginnen pijn te doen, alsof duizenden kleine naalden in haar hoornvlies prikken. Ze voelt ineens haar maag draaien. Dan begint ze langzaam terug te lopen. “Wat het ook is, dit is niet goed”, denkt ze “en het lijkt wel of ik duizelig wordt”. Moeizaam probeert ze thuis te komen, maar alles voelt traag en loom. Ze ziet de voordeur. “Mijn kindje”, roept ze schor. Ze valt op haar knieën. Open handen en voeten kruipt ze verder. Voor de openstaande deur zakt ze ineen.

Gelukkig is dit niet gebeurd. Maar wat als het scheepvaartongeluk op de Maas in Grave verkeerd was afgelopen. Je moet er niet aan denken…