Mijn afscheid van de Graafse raad: bijdrage spreekrecht van mijn jongste zoon dr. Koen Leurs.
 |
| Koen promoveert op zijn proefschrift in Utrecht:
DIGITAL PASSAGES Moroccan-Dutch youths performing diaspora, gender and youth cultural identities across digital space. |
Beste aanwezigen, beste collega-raadsleden, vrienden en familie,
Deze avond markeert het overgangsritueel van mijn vader als raadslid van Keerpunt 2010 naar een gewone burger. Hij wordt weer een ‘gewone Gravenaar’, in plaats van een lokaal politicus. Graag grijp ik deze gelegenheid aan om hierop te reflecteren.
Een overgangsritueel (ook wel rite de passage) is een ritueel dat gehouden wordt om een verandering van iemands’ sociale status te markeren. Dergelijke rituelen worden vaak gehouden rond belangrijke persoonlijke gebeurtenissen zoals een geboorte, pubertijd, het huwelijk en pensionering.
Vanavond markeert papa’s tweede pensionering, en de daarbij horende overgang naar zijn derde leven. Zijn eerste leven stond in het teken van bakkerij de Snip. Zijn maatschappelijke betrokkenheid bestond destijds uit het verzorgen van het beste brood en banket voor de lokale Gravenaar. De banketstaaf en andere producten waren goud waard. In 1999 ging de bakkerij dicht, en papa ging met zijn eerste pensioen.
Als actieve pensioenado stortte hij zich in zijn tweede leven op de lokale politiek. Vaak genoeg bleek dat hij zijn eerdere leven zeker niet was vergeten. Ik herinner me nog zijn lumineuze idee om op de ochtend van de verkiezingen honderden krentenbollen aan Graafse voordeuren te hangen, in de hoop via de maag de laatste zwevende kiezers te overtuigen. Dit was een eerste indicatie van zijn soms onorthodoxe werkwijze waar hij bekend en misschien wel berucht om is.
Om mijn naam als wetenschapper eer aan te doen heb ik geprobeerd inzicht te krijgen in de impact die papa in 12,5 jaar als raadslid heeft gemaakt in Grave en daarbuiten.
De archieven bieden hiertoe een mogelijkheid . Vooral de krantenarchieven laten zien dat hij erg actief was in het maatschappelijke debat, en een steeds terugkerend motief in het materiaal is zijn onwelwillendheid om concessies te doen.Dit motief komt op allerlei manieren terug.
Ter illustratie, voordat hij actief werd als raadslid is zijn naam een keer afgedrukt in De Gelderlander, in een interview over het winnen van de Gouden Roomboter Amandel Staaf in 1995. In het stuk zegt hij dat hij geen staven maakt met op smaak gebrachte witte bonen, zoals die voor een grijpstuiver te koop zijn in de supermarkten. Hij gebruikte alleen kwaliteitsspijs gemaakt van echte geraspte amandelen. Concessies doen was er voor hem niet bij.
Vanaf 2002 in zijn rol als raadslid is hij 188 keer onderwerp van een artikel geweest in De Gelderlander, 5 keer in het Brabants Dagblad, 2 keer in De Volkskrant en 1 keer in het NRC Handelsblad. En natuurlijk vrijwel wekelijks in de Graafsche Courant, De Weekkrant, de Maasdriehoek en Arena Lokaal. En dan was er natuurlijk de website cdagrave.nl en vanaf 2008 jacquesleurs.nl voor zijn eigen partij Keerpunt. Op die laatste blog plaatste hij 4.696 berichten en 89.852 foto’s. Die site leverde meer dan 600.000 pageviews op. Maarten en ik werden op de gekste momenten gebeld of gemaild om problemen op te lossen: ‘de site is gehackt’, ‘alle berichten zijn verdwenen’, ‘de opmaak is veranderd’, of ‘ik kan niet meer inloggen’. Gelukkig waren er vaak slechts een paar muisclicks nodig om de schade te herstellen.
Zijn betrokkenheid verschoof van brood voor de Gravenaren naar het behartigen van belangen, vooral ondernemers, minima en asielzoekers. In plaats van een ‘olifantenhuid’ die hij werd aangeraden te krijgen bleef hij zich inzetten met zijn eigen hart en ziel als moreel kompas. Zijn passie en interesse bestreek vele terreinen. Ik herinner me de stapels dossiers waar hij zich door heen vrat. Meermaals kwam ik thuis en trof ik hem slapend tussen de ronddwarellende papieren in de tuin aan.
Papa gaf zichzelf bloot en stortte zich ‘als luis in de pels’ en ‘loepkijker’ op alles wat op zijn pad kwam. Met zijn hart op zijn tong stelde hij zich ook kwetsbaar op. Hij kwam soms over als een ongeleid projectiel en politieke aanvallen hebben hem dan ook meermaals flink persoonlijk geraakt.
Maar energie en zin om door te gaan kreeg hij denk ik vooral buiten de raadszaal. Hij stond midden in de maatschappij, en jan en alleman kwam bij papa met de vraag of hij hen kon helpen. En dat deed hij graag. Het was met papa nooit mogelijk om 100 meter door Grave te lopen zonder dat hij iemand aansprak of zonder dat hij zelf aangesproken werd. Daar genoot hij zichtbaar van. Als ik hem de afgelopen 12,5 jaar belde of Skype-te begon papa steevast het gesprek door te zeggen ‘Koen, het was echt hectisch in Grave de afgelopen week’. Natuurlijk lag dat vooral aan zijn betrokkenheid bij alles wat er speelt in Grave. Grave ging voor alles, en hij wilde niets missen.
En nu gaat hij voor de tweede keer met pensioen. En hij begint aan zijn derde leven, met Sophie aan zijn zijde. Pap, ik weet zeker dat je je werk als raadslid gaat missen. Ook ben ik er van overtuigd dat je inbreng hier in de zaal gemist zal worden. Fijn dat ik onderdeel ben geweest van dit overgangsritueel.
Veel succes en het ga je goed.