Harry Daudt: FILLUM VAN OME WILLUM

 

Zaterdagavond ll. werd de liefhebber van de cinema verbaasd, ja zelfs verrast door een openluchtvoorstelling van een zogenaamde road-movie. Het was voor de zevende maal, dat het ‘Film café Grave’, haar filmseizoen begon met een openluchtvoorstelling. In de eerste edities werd het levensgroot scherm op de Loswal van deze stad aan de riviergeïnstalleerd, maar sinds twee jaar is de Markt ‘the place to be’. Daarvoor krijg ik niet alleen m’n handen op elkaar, maar zou ik hen willen belonen met een Oscar, Golden Globe, eenGouden Beer, een Gouden Kalf of een andere filmprijs; want een dergelijk stuk cultuur in Grave initiëren en zolang volhouden….

 

Ik meen, dat alleen Pen & Stem dat heeft overtroffen. Die moesten dit voorjaar hun cultuurtempeltje van de poëzie en proza sluiten. Ik denk, dat gemeente nochgemeentebestuur van deze veste er geen nacht korter van heeft geslapen en er wellicht pas, via deze column, op de hoogte zijn gesteld. Cultuur in Grave wordt een schaars artikel. Grave loopt niet zo warm voor cultuur. Zelfs niet, als een dergelijke cultuuruiting ook bereikbaar is voor de Graafse jeugd, die elk jaar, o.m. in de herfstvakantie, door het film café, een programma op maat krijgt voorgeschoteld.

 

Rond half negen zag je de mensen in plukjes, stoel onder de arm, een plekje zoeken voor het witte doek en zich nestelen onder een donker wordende hemel; niet alleen het donker van de invallende avond, maar ook de donkere wolken, die hand in hand willen gaan met regen. Natuurlijk had het publiek zich erop voorbereid; gewapend met paraplu en gehuld in regenjasof regencape. Gelukkig ging de regen over in de drup en trokzelfs over richting ons buurland Duitsland. De paraplu’s konden worden ingeklapt en de plastic regenjassen worden opgevouwen. De film ‘The Sapphires’ liet ons levensgrote landschappen van Australië-met – weinig –bebouwing zien. De regisseur spaarde onze ogen en trommelvliezen niet, toen helikopters de grond raakten van dat wat nog overgebleven was van het strijdperk van Vietnam, waarin communistische Noord-Vietnamezen(Vietcong) en Amerikanen elkaar op leven en dood bestreden. Ja, dat was 1968; een compleet ander tijdsbeeld werd voor onze ogen uitgerold, waarin talentenjachten in meestal obscure gelegenheden, die nauwelijks de naam van horeca zouden mogen dragen. De meest mannelijke gasten waren meer geïnteresseerd in bier en bar, dan in The Sapphires, die er hun eerste stappen naareeuwige roem zetten. Bovendien was er ook in Australië sprake van achterstelling van de zwarte bevolkingsgroep:Aboriginals. 

 

Het was het wrange decor, waartegen het verhaal van een viertal meisjes hun droom droomden en zelfs tot werkelijkheid zagen komen: met hun soulsongs de harten stelen van de Amerikaanse soldaten in Vietnam. Als ooit ‘The Three Degrees’ en ‘The Supremes’ met Diana Ross,probeerden deze Australische Aboriginals de podia in hun land, maar meer nog in het voor hen verre Vietnam te beklimmen en er successen te oogsten. Dat de achterblijvers hun kinderen met grote moeite uit dit Australisch gehucht lieten vertrekken en de telefonische bereikbaarheid in deze smerige oorlog niet erg groot bleek, gaf deze film extra kleur. Mij sprak deze rolprent in ieder geval aan. Film café Grave schoot ermee in de roos. Ik wens hen van harte: het komend seizoen drukbezochte filmvoorstellingen in het Palazzo en een lang leven in deze veste.

 

Harry C.A. Daudt