Ingezonden stuk in de Gelderlander van de voorzitter van de Wijkraad Binnenstad.

GRAVE – Met een half oog keek ik donderdagavond naar het praat­programma Knevel & Van den Brink. Aan het eind van de show mocht Daantje, de finaliste van de SBS6-show Bloed, Zweet en Tra­nen, kort laten horen wat ze kan.

Een dijk van een vrouw en ze galmde een smartlap Geloof in mij.De tranen schoten me in de ogen terwijl ik helemaal niet van dit genre muziek houd. Aan het eind van haar optreden zei Andries Knevel „Die snik hè, die snik.”

Toen hield ik het helemaal niet meer droog. Wist waarom ik zo geëmotioneerd was: ik dacht aan Grave.

Want Grave is ook één groot smartlappenfestival. Met bloed, zweet en tranen proberen de bur­gers en plaatselijke ondernemers de schouders eronder te houden en het gemeentebestuur galmt Ge­loof in mij. En daar gaat het mis.

Wij geloven helemaal niet meer in ons bestuur en dan komt die snik er vanzelf. De scheepswerf failliet, de Ark Prinses Margriet ge­koeioneerd, miljoenen weg naar project Wisseveld, het verzor­gingshuis dat zeventig centimeter te laag op de bouwtekeningen stond, ruzies om het beheer van Multi Functionele Centrum, het negeren van een burgerinitiatief ‘Behoud het Binnenhof’, bomen­kap op stadspark De Kat en parke­ren bij de Mariakapel. En nu vraagt HKM, de bouwer van het prestigieuze project Hart van Gra­ve, ook nog faillissement aan.

Iemand vroeg mij of ik de groot­ste gemene deler had gevonden voor zoveel misère. Duidelijk is voor de burgers van Grave dat de incompetentie van het gemeente­bestuur een belangrijke kan zijn.

Maar dat zou toch al eerder aan het licht moeten zijn gekomen?

We zijn toch niet gek? En daar zit ’m de kneep; het komt pas aan het licht als het kwaad al is ge­schied.

Ons gemeentebestuur zweert bij geheimhouding namelijk en ge­bruikt dit etiket als schaamlap om zich achter het raadshandelen te verschuilen. Letterlijk staat het blauwe stempel ‘geheimhouding’ op alle projecten die er een beetje toe doen.

Nu kan ik mij voorstellen dat je in een beslissende fase van zo’n pro­ject, bijvoorbeeld als je een stuk grond wilt kopen of verkopen, even wat cruciale zaken onder de pet wilt houden. Maar met de na­druk op ‘even’, want het etiket ge­heimhouding moet er zo snel mo­gelijk weer afgehaald worden. Het primaat daarover ligt bij de ge­meenteraad, daar wordt beslist.

Het zou kunnen dat de raad die geheimhouding op veel projecten wil handhaven om eigen incompe­tenties, missers en falen te verber­gen. Het kan ook zijn dat partijpo­litieke of eigen belangen een rol spelen. Dat laatste zou de grootste gruwel zijn. Ons wantrouwen heeft een dieptepunt bereikt. En dan wordt geheimhouding juist fataal. Het belangrijkste nadeel van besluiten nemen onder ge­heimhouding is dat de democra­tie niet goed kan functioneren.

Raadsleden moeten zich verant­woorden tegenover hun kiezers en wethouders tegenover de raad.

Geheimhouding verzwakt de posi­tie van raadsleden en hun demo­cratische controlemogelijkheden.

Men moet juist de straat op kun­nen gaan, de publiciteit zoeken en met de achterban spreken over een kwestie, polsen wat hun me­ning is? Dat kan niet als je er niet over mag praten.

Overigens kunnen raadsleden ook geen adviezen inwinnen bij specialisten als ze moeten zwij­gen. En goede raad is juist iets wat deze raad nodig heeft, dat is wel gebleken. Maar de raad gaat nog een stap verder dan alleen zelf te zwijgen. Regelmatig maant men zelfs doodgewone burgers, ondernemers en de wijkraad maar te zwijgen over een actueel dossier, want openbaarheid zou wel eens schadelijk kunnen zijn voor de gemeente en dus de ge­meenschap.

We komen de raadsleden in Gra­ve trouwens nog maar zelden te­gen op straat. Ze zullen elk hun ei­gen redenen er voor hebben.

Terug even naar de actualiteit: Hart van Grave en HKM. Decem­ber 2012 liep ik na afloop van een receptie naar huis en trof onder­weg een directielid van HKM. Ik vertelde hem dat ik had gehoord dat het bedrijf in zwaar weer ver­keerde. Hij antwoordde dat ik er vanuit mijn functie als voorzitter Wijkraad Binnenstad er maar be­ter niets over kon zeggen en voeg­de er bazig aan toe: ‘Een wijkraad moet doen wat een wijkraad moet doen’. Nogal cryptisch.

Waarschijnlijk bedoelde hij zoiets als de bloemen water geven in de publieke bloembakken. Slecht nieuws, die bloembakken moeten wijken voor parkeerplaatsen.

De openbare politieke en bestuur­lijke mores in Grave deugt niet.

Voorbeeldje. Een citaat van de Graafse VVD-fractievoorzitter ‘Stel je voor dat we bij alles wat we doen het steeds aan de burger moeten vragen, dan zijn we echt verkeerd bezig’. Wel verdraaid, wij burgers horen de toon te zet­ten en niet deze politicus!

Ik stel voor dat Grave evenals heel veel andere gemeenten in het re­glement van orde opneemt dat elk jaar bij de openbare presenta­tie van de jaarstukken een verslag is gevoegd met daarin een lijst van alle stukken onder geheim­houding. En achter elk stuk de motivatie om geheimhouding te handhaven of op te heffen. Met meer openbaarheid kunnen wij burgers de raad en het college be­ter controleren, vóórdat verkeerde strategische besluiten worden ge­nomen. En dat is bitter nodig in Grave. Het dertiende Smartlap­penfestival is trouwens op zondag 7 juli. Altijd een groot succes.

Vindt u het gek?

Hester Kruizinga is voorzitter van de wijkraad Binnenstad Grave

Hester Kruizinga, vzt wijkraad