Bericht van het (oorlogs) zorgfront: Brief van Karin Tamboer van BrabantZorg op Facebook voor de inspecteur volksgezondheid.
GraverMaat: In de stroom van berichten op de sociale media las ik vanmorgen dit bericht waarop veel positief gereageerd werd en vaak gedeeld. Ze wil dit graag delen met de inspecteur volksgezondheid.
Dit kwam recht uit een “zorghart”. Ik wil dit graag met u delen en daarmee schetsen hoe de zorg voor de ouderen klaar staat. Chapeau!! De foto is uit mijn archief en is symbolisch voor de huidige situatie rond Catharinahof.
Ik volg het journaal met belangstelling zeker toen we het bericht voorgeschoteld kregen dat in een Rotterdams verpleeghuis er veel mensen zijn overleden aan het corona virus. Kennelijk, zo luidt het bericht, is het voor de inspectie van volksgezondheid aanleiding om een onderzoek te starten. Op LinkedIn spreekt een zorgbestuurder er schande van. Ze krijgt veel reacties, men begrijpt de verbolgenheid.
En eerlijk gezegd, ook ik ben het met haar eens…………………………….. maar toch zou ik een bezoek aangrijpen als kans tot een goed gesprek. Een mogelijkheid om samen eens te praten over wat deze pandemie voor de ouderenzorg betekent.
Onderwerp van het gesprek zou zijn dat medewerkers in de ouderenzorg kiezen voor deze sector omdat ze graag iets voor de oudere medemens willen betekenen. In de ouderenzorg worden relaties op gebouwd. Relaties die niet zomaar ontstaan, maar die soms de nodige tijd kosten. Een vertrouwensband opbouwen vraagt om een zorgvuldige benadering, want om echt te weten wat voor de client is belangrijk is, is tijd nodig, interesse en warme belangstelling. Ik ken u echt, daarvoor is de inzet van de psycholoog soms noodzakelijk of de inzet van de consulente belevingsgerichte zorg. Om vertrouwen op te bouwen is een blik, een hand op de schouder nodig en helpt een gesprekje over vroeger toen de kinderen nog thuis woonden. Alles is erop gericht de dag zo fijn als mogelijk te laten verlopen.
En toen was daar Corona…………..
Deze pandemie, van de ene op de andere dag, heeft gemaakt dat medewerkers zich in een onzichtbare oorlog wanen en zich in de frontlinie staande proberen te houden. In isolatieschorten, handschoenen, mondkapje en bril, zijn ze onherkenbaar geworden. De warme zorg lijkt als sneeuw voor de zon verdwenen. Zorg in nabijheid, is zorg op afstand geworden, maar liefst 1 ½ meter en we spreken niet meer over kwaliteit van leven, maar het is safety first.
Stel je dat eens voor………………….
En daar zou ik nu graag met de inspectie over willen praten, wat deze pandemie veroorzaakt binnen de ouderenzorg. En natuurlijk zijn er zaken niet goed gegaan of hadden we beter gekund en sneller?
Het is toch gegaan zoals het in Nederland is gegaan. We leefden in eerste instantie met het idee, dat deze storm wel zou overwaaien. Toen dat een vergissing bleek, werd de ouderenzorg binnen mum van tijd opgebouwd tot een crisisorganisatie, alles
veranderde ………………………!
Allereerst de sluiting van de locaties, overigens begrip voor dit besluit, maar toch begrijpt u wat dat betekent? We werken nauw samen met de families om de zorg rondom hun dierbaren zo goed als mogelijk te laten aansluiten. We missen hun aanwezigheid, maar grijpen ook mis op hun ondersteuning.
En dan de discussie over de inzet van persoon beschermende middelen. We proberen de richtlijnen van het RIVM te volgen, maar inzichten veranderen en volgen elkaar in een ras tempo op. De termen FFP1 en FFP2 en chirurgische mondmaskers, wat was ook al weer wanneer noodzakelijk. De onzekerheid onder de medewerkers groeit en het wantrouwen wordt groter.
De beschermende middelen zijn schaars. We moeten ze gebruiken daar waar het echt nodig is, wat logisch klinkt, maar kunnen we deze conclusie wel goed trekken. De virologen zijn het unaniem eens, dat we nog veel niet weten over COVID-19, hoe kunnen we dan zo zeker zijn over de inzet van de beschermende middelen.
Medewerkers snotterend en proestend laten werken aangezien ze behoren tot de vitale beroepen. Natuurlijk begrijpt iedereen dat we moeilijk anders kunnen, maar wat zou dit kunnen betekenen voor de mate van besmetting. We weten nog zoveel niet!
Laboratoria die overspoeld worden met kweken en daardoor de uitslagen ook op zich laten wachten. Je vraagt je af wanneer je de uitslag negatief is, dus geen corona geconstateerd, of het nog wel de actuele situatie is, want mogelijk is de cliënt tussentijds wel besmet geraakt?
Je wordt geconfronteerd met ethische dillema’s, zoals een echtpaar, samenwonend op locatie, waarvan de ene partner corona heeft, maar ander niet? 60 jaar getrouwd, kunnen ze bij elkaar blijven? Zegt u maar, wat zou u doen? Hoeveel tijd heb je om daar over na te denken.
Hoe moeten we verwarde en mogelijke besmette cliënten isoleren? Is het werkelijk zo dat we het advies van de GGD op moeten volgen, om de cliënt te sederen, lukraak plat te spuiten! Zegt u het maar wat moeten we doen?
We verhuizen cliënten, bijna dagelijks, om te voorkomen dat cliënten elkaar besmetten. We zijn inmiddels in verhuizen best goed geworden, maar stel je voor dat je een client verhuist naar onbekende plek, met vreemde mensen, in vreemde pakken. Wat zou dit voor u en uw naasten betekenen?
Alles, maar dan ook alles wordt in het werk gesteld om het virus voor te zijn, toch hebben we het idee dat we achter de feiten aan lopen. Het virus is ons te slim af. Hoe frustrerend denkt u dat dit zou kunnen zijn? Onrust ontstaat bij een medewerker die ineens op een cohort afdeling werkt. Haar partner is kwetsbaar, hij valt onder de hoog risico groep en het zou niet goed zijn, als hij besmet zou raken met het coronavirus. Zegt u het eens, wat zou u doen?
Cliënten overlijden de laatste weken, bijna dagelijks! Je vraagt je af wanneer stopt het…….. medewerkers zijn er kapot van, uiten hun frustraties en huilen! Binnen afzienbare tijd moeten de appartementen ontruimd worden. Ze moeten families weren, want ze mogen er niet in. Wat denkt u, hoe zou u dat vinden?
Nog meer verdriet bij families, want afscheid nemen bestaat niet meer. Niet op de manier hoe we dat normaal doen en wat zo ongelooflijk belangrijk is voor het verwerkingsproces. Wat denkt u, wat dat voor u zou betekenen?
En toch gek genoeg, hebben medewerkers voldoende veerkracht om schouder aan schouder zorg te bieden, want het moet, opgeven is geen optie. Ze doen het onder de gegeven omstandigheden zo liefdevol mogelijk! Ik vraag me af wat dit betekent voor medewerkers in de zorg, als straks de storm is gaan liggen. Ik hoop dat men de zorg blijvend zal ondersteunen, hen nabij is en ook dan zo nu en dan voor hen applaudisseert. Alleen een hele diepe buiging is hier op zijn plaats, wat mogen we trots zijn op deze club medewerkers.
Laat duidelijk zijn we werken snoeihard samen om deze corona tsunami in goede banen te leiden. Zoals zo vaak levert een crisis ook iets op. Want ik ben trots op hetgeen we doen, gezamenlijk, want wat doen we het goed binnen onze organisatie! Niemand is bezig met zijn functie, maar vooral bezig met dat wat moet gebeuren! Vreemd genoeg krijg je er
Ik volg het journaal met belangstelling zeker toen we het bericht voorgeschoteld kregen dat in een Rotterdams verpleeghuis er veel mensen zijn overleden aan het corona virus. Kennelijk, zo luidt het bericht, is het voor de inspectie van volksgezondheid aanleiding om een onderzoek te starten. Op LinkedIn spreekt een zorgbestuurder er schande van. Ze krijgt veel reacties, men begrijpt de verbolgenheid.
En eerlijk gezegd, ook ik ben het met haar eens…………………………….. maar toch zou ik een bezoek aangrijpen als kans tot een goed gesprek. Een mogelijkheid om samen eens te praten over wat deze pandemie voor de ouderenzorg betekent.
Onderwerp van het gesprek zou zijn dat medewerkers in de ouderenzorg kiezen voor deze sector omdat ze graag iets voor de oudere medemens willen betekenen. In de ouderenzorg worden relaties op gebouwd. Relaties die niet zomaar ontstaan, maar die soms de nodige tijd kosten. Een vertrouwensband opbouwen vraagt om een zorgvuldige benadering, want om echt te weten wat voor de client is belangrijk is, is tijd nodig, interesse en warme belangstelling. Ik ken u echt, daarvoor is de inzet van de psycholoog soms noodzakelijk of de inzet van de consulente belevingsgerichte zorg. Om vertrouwen op te bouwen is een blik, een hand op de schouder nodig en helpt een gesprekje over vroeger toen de kinderen nog thuis woonden. Alles is erop gericht de dag zo fijn als mogelijk te laten verlopen.
En toen was daar Corona…………..
Deze pandemie, van de ene op de andere dag, heeft gemaakt dat medewerkers zich in een onzichtbare oorlog wanen en zich in de frontlinie staande proberen te houden. In isolatieschorten, handschoenen, mondkapje en bril, zijn ze onherkenbaar geworden. De warme zorg lijkt als sneeuw voor de zon verdwenen. Zorg in nabijheid, is zorg op afstand geworden, maar liefst 1 ½ meter en we spreken niet meer over kwaliteit van leven, maar het is safety first.
Stel je dat eens voor………………….
En daar zou ik nu graag met de inspectie over willen praten, wat deze pandemie veroorzaakt binnen de ouderenzorg. En natuurlijk zijn er zaken niet goed gegaan of hadden we beter gekund en sneller?
Het is toch gegaan zoals het in Nederland is gegaan. We leefden in eerste instantie met het idee, dat deze storm wel zou overwaaien. Toen dat een vergissing bleek, werd de ouderenzorg binnen mum van tijd opgebouwd tot een crisisorganisatie, alles
veranderde ………………………!
Allereerst de sluiting van de locaties, overigens begrip voor dit besluit, maar toch begrijpt u wat dat betekent? We werken nauw samen met de families om de zorg rondom hun dierbaren zo goed als mogelijk te laten aansluiten. We missen hun aanwezigheid, maar grijpen ook mis op hun ondersteuning.
En dan de discussie over de inzet van persoon beschermende middelen. We proberen de richtlijnen van het RIVM te volgen, maar inzichten veranderen en volgen elkaar in een ras tempo op. De termen FFP1 en FFP2 en chirurgische mondmaskers, wat was ook al weer wanneer noodzakelijk. De onzekerheid onder de medewerkers groeit en het wantrouwen wordt groter.
De beschermende middelen zijn schaars. We moeten ze gebruiken daar waar het echt nodig is, wat logisch klinkt, maar kunnen we deze conclusie wel goed trekken. De virologen zijn het unaniem eens, dat we nog veel niet weten over COVID-19, hoe kunnen we dan zo zeker zijn over de inzet van de beschermende middelen.
Medewerkers snotterend en proestend laten werken aangezien ze behoren tot de vitale beroepen. Natuurlijk begrijpt iedereen dat we moeilijk anders kunnen, maar wat zou dit kunnen betekenen voor de mate van besmetting. We weten nog zoveel niet!
Laboratoria die overspoeld worden met kweken en daardoor de uitslagen ook op zich laten wachten. Je vraagt je af wanneer je de uitslag negatief is, dus geen corona geconstateerd, of het nog wel de actuele situatie is, want mogelijk is de cliënt tussentijds wel besmet geraakt?
Je wordt geconfronteerd met ethische dillema’s, zoals een echtpaar, samenwonend op locatie, waarvan de ene partner corona heeft, maar ander niet? 60 jaar getrouwd, kunnen ze bij elkaar blijven? Zegt u maar, wat zou u doen? Hoeveel tijd heb je om daar over na te denken.
Hoe moeten we verwarde en mogelijke besmette cliënten isoleren? Is het werkelijk zo dat we het advies van de GGD op moeten volgen, om de cliënt te sederen, lukraak plat te spuiten! Zegt u het maar wat moeten we doen?
We verhuizen cliënten, bijna dagelijks, om te voorkomen dat cliënten elkaar besmetten. We zijn inmiddels in verhuizen best goed geworden, maar stel je voor dat je een client verhuist naar onbekende plek, met vreemde mensen, in vreemde pakken. Wat zou dit voor u en uw naasten betekenen?
Alles, maar dan ook alles wordt in het werk gesteld om het virus voor te zijn, toch hebben we het idee dat we achter de feiten aan lopen. Het virus is ons te slim af. Hoe frustrerend denkt u dat dit zou kunnen zijn? Onrust ontstaat bij een medewerker die ineens op een cohort afdeling werkt. Haar partner is kwetsbaar, hij valt onder de hoog risico groep en het zou niet goed zijn, als hij besmet zou raken met het coronavirus. Zegt u het eens, wat zou u doen?
Cliënten overlijden de laatste weken, bijna dagelijks! Je vraagt je af wanneer stopt het…….. medewerkers zijn er kapot van, uiten hun frustraties en huilen! Binnen afzienbare tijd moeten de appartementen ontruimd worden. Ze moeten families weren, want ze mogen er niet in. Wat denkt u, hoe zou u dat vinden?
Nog meer verdriet bij families, want afscheid nemen bestaat niet meer. Niet op de manier hoe we dat normaal doen en wat zo ongelooflijk belangrijk is voor het verwerkingsproces. Wat denkt u, wat dat voor u zou betekenen?
En toch gek genoeg, hebben medewerkers voldoende veerkracht om schouder aan schouder zorg te bieden, want het moet, opgeven is geen optie. Ze doen het onder de gegeven omstandigheden zo liefdevol mogelijk! Ik vraag me af wat dit betekent voor medewerkers in de zorg, als straks de storm is gaan liggen. Ik hoop dat men de zorg blijvend zal ondersteunen, hen nabij is en ook dan zo nu en dan voor hen applaudisseert. Alleen een hele diepe buiging is hier op zijn plaats, wat mogen we trots zijn op deze club medewerkers.
Laat duidelijk zijn we werken snoeihard samen om deze corona tsunami in goede banen te leiden. Zoals zo vaak levert een crisis ook iets op. Want ik ben trots op hetgeen we doen, gezamenlijk, want wat doen we het goed binnen onze organisatie! Niemand is bezig met zijn functie, maar vooral bezig met dat wat moet gebeuren! Vreemd genoeg krijg je er ook energie van.
En dit is wat ik met de inspecteur van volksgezondheid zou willen delen. Het kan niet anders zijn dan dat we dan nogmaals een hele diepe buiging voor de medewerkers in de zorg zullen maken!
Karin Tamboer MBZD ,Teammanager Zorg&Welzijn, BrabantZorg