Grave Politiek schrijft:
Het kroonjuweel van de Lokale Partij Grave
Bij de laatste verkiezingen was de LPG, de Lokale Partij Grave, de glansrijke winnaar die daarmee goud in handen had met het oog op de verdeling van de politieke macht in de gemeente. Ze is na de verkiezingen heel voortvarend te werk gegaan met haar coalitiekeuze. Ze heeft daarbij haar kroonjuweel, de zelfstandigheid van Grave, tot inzet van haar politiek gemaakt. Als enige partij die echt een warm gevoel krijgt van dit ideaal, flanste ze met gezwinde spoed een coalitie in elkaar met drie verliezende partijen die het LPG ideaal graag op de koop toe wilden nemen. De LPG haalde haar kroonjuweel binnen en is daarna de politieke werkelijkheid van alle dag uit het oog verloren. Als je naar het coalitieprogramma kijkt, zie je niet veel meer dan een aantal tot op het bot uitgemolken ‘idealen’, politiek zonder kop of staart.
Idealen prachtig, maar het leven wordt gewoon bepaald door de bittere ernst van banale aangelegenheden. Hoe zorgen we ervoor dat alle burgers aan hun trekken komen en gehoord worden door de overheid? Hoe verdelen we de lusten en de lasten? Hoe waarborgen we de rechten van de burgers? Hoe zorgen we voor een schone stad?
De indruk is dat de coalitie oogkleppen draagt bij de beantwoording van dit soort vragen. Je ziet het als een wethouder op de bulldozer springt en rucksichtslos de knotwilgjes en berkjes in de shredder kiept. Het gebeurt als een burgemeester of wethouders, volkomen legaal overigens, ‘volksvertegenwoordigertje’ gaan spelen in Cuijk en Boxmeer. Als het hele politieke bestel zo ingericht is, dat de burger er zo min mogelijk aan te pas komt. Als heel Grave ziet dat het zo langzamerhand een zooitje wordt in onze straten, bermen en parken en het bestuur denkt: ‘eerst wij!’. De Lokale Partij Grave blokkeert met haar kroonjuweel haar eigen toekomst en die van Grave door niet verder te kijken dan haar neus lang is.
En dan is er ook nog het structurele achterkamertjesoverleg, een verschijnsel dat het daglicht niet kan verdragen. Politiek hoort zich af te spelen in de stad, op het plein, op straat, niet achter gesloten deuren. Beleid dat achter de schermen wordt gemaakt, de coalitie bij B&W op schoot, dat lijkt lekker mals besturen maar het is een bestuursvorm die toegesneden is op bedenkelijke regimes, waar de ene hand niet hoeft te zien wat de andere doet. Loopt de LPG vast op de incestueuze relatie met de uitvoerende macht, het college? Zoals bij het snippergroenproject. Je ziet het zich voor je ogen voltrekken. Je ziet de LPG regelmatig wegduiken wanneer wethouder Daandels als een olifant door de porseleinkast banjert. Maar, en daar wordt het heel triest voor de LPG, je ziet het vooral als (de fractieleider van) de LPG in commissie- en raadsvergaderingentelkenmale het verwaterde achterkamertjescompromis aan de man brengt, gelardeerd met mierzoete liefde voor Grave, en zich daarmee in de slagschaduw van de coalitie steeds meer marginaliseert.
Het is nauwelijks nog geloofwaardig zo idolaat te zweren bij een zelfstandig Grave. Grave bewijstmet de wijze waarop het bestuurd wordt telkenmale dat het eigenlijk nergens op slaat: de begrotingzoals die zou zijn zonder politiek-boekhoudkundige kunstgrepen, het Wissevelddrama, het brandgevaar in de binnenstad, de scheepswerf of de handhaving van veiligheid en recht, de verrommeling van de plantsoenen, het rondslingerend vuil in de binnenstad. Door haar keuzes en door de wijze waarop zij deze noodgedwongen aan de man moet brengen, maakt de LPG zich voor de buitenwacht de bron van alle politieke kwaad.
Door een zelfstandig Grave te blijven najagen, dwing je jezelf in feite tussen de kneusjes die de toekomst hebben laten lopen omdat ze zich te zeer aan het verleden hadden vastgeklampt. Dat is zonde voor de stad en haar bewoners. Het zou veel slimmer zijn als de LPG het mooie van Grave levensvatbaar zou houden door te opteren voor het bestuur dat daartoe uitgerust is.
Ben Bongaards, Wil Baaijens, Hans Satter; www.gravepolitiek,.nl