De Graafse Bestuurscrisis no. 19: ingezonden brief van Gravepolitiek in ARENA.

Ben Bongaards in De Andere Krant (Heel lang geleden in de Graafsche Courant)

Crisis in Grave

De raad verkeerd ingelicht?

Raadsleden in paniek spreken soms onbedoeld de waarheid. Zo reageerde raadslid Ben Peters (CDA) als door een adder gebeten toen VPGrave een interpellatiedebat wilde. De partij was tot de slotsom gekomen dat de gemeenteraad mogelijk misleid is door het college van B&W. Het gaat over de financiën die betrekking hebben op het project Wisseveld. VPGrave heeft die ‘verantwoording’ na proberen te pluizen  en heeft na die exercitie de conclusie getrokken dat de kosten van het woningbouwproject mogelijk 2 miljoen hoger zijn dan de raad is voorgehouden.

Het debat mocht van Peters niet doorgaan. Letterlijk zei hij: ‘Ik wil mijn wethouder uit de wind houden!’ Kennelijk was hij zich er in de gauwigheid niet van bewust dat hij zich hiermee indirect liet ontvallen dat er wel degelijk iets aan de hand is. Waarom anders zou hij zijn wethouder uit de wind willen houden?. De burgemeester had er de de vinger op moeten te leggen. Hij had Peters tot de orde moeten roepen. Hem moeten laten weten dat hij er als raadslid niet zit om de (niet: uw) wethouder uit de wind te houden.

Als te doen gebruikelijk hadden de coalitiepartijen de avond ervoor bijeengezeten om voor de raadsvergadering  het nodige te bekokstoven zoals het blokkeren van een debat over het stinkende Wissevelddossier. Lange neus dus naar de oppositie die vervolgens de raadszaal verliet.

Ritselen

Door als coalitiepartijen en gemeentebestuur steeds bij elkaar te kruipen voor vooroverleg wordt het bestuursproces voor een belangrijk deel aan het oog van de burger wordt onttrokken. Bezoekers en toehoorders van een raadsvergadering zijn getuige van rollenspelletjes in plaats van echte politieke beraadslaging.  Men speelt voorgekookte en voorgekauwde machtspelletjes en frustreert daarmee de oppositie. Verontrustend is dat het college en de coalitie niet zien aankomen dat zo’n houding vroeg of laat moet exploderen. En dat gebeurde dus. College en coalitie krijgen nu de rekening betaald voor hun innige tango’s.

Kind van de rekening zijn de burgers. En de oppositie. De acht zeven verhouding was in de raadsvergadering op 29 september opeens heel confronterend zichtbaar. De hele oppositie stapte op en wenste niet meer verder te vergaderen. In feite was de opstapklucht  het op de spits drijven van de werkelijke verhoudingen zoals ze al jaren voortwoekeren. Astrid Floor (LPG) was de enige die deze eeuwige politieke en bestuurlijke patstelling wilde vermijden maar vond enkel een gezelschap van herkauwende coalitiegenoten in haar gelederen en een oppositie die het gewoon zat was. Het enige wat de oppositie nog in kon brengen was de ultieme uiting van frustratie, weglopen. Een machteloos gebaar; vooral ook omdat de coalitie kennelijk niet gevoelig is om welk democratisch signaal dan ook op te pikken. De acht overgebleven raadsleden vergaderden vrolijk door en namen in hoog tempo enkele besluiten. De voorzitter liet het allemaal gebeuren. Eigenlijk gaat het altijd zo, moet hij gedacht hebben. De kaarten zijn binnenskamers toch altijd al geschud. Het spel hoeft alleen maar even te worden uitgespeeld.

Het komt echt niet uit de lucht vallen dat nog slechts 8% van alle burgers vertrouwen heeft in hun gemeentebestuur.