Gastcolumn Ben Bongaards 98: Politiek Grave: ‘we dromen onze eigen werkelijkheid’

Ik begin met een
citaat uit de algemene beschouwingen van VPGrave. Een vraag aan het college: ‘Is het college bereid ten behoeve van de
campagnes van de verschillende partijen een eenvoudige analyse te maken van de
politieke en financiële voordelen en nadelen van herindeling met Cuijk en
Mill/St. Hubert. Het zou de discussie in Grave en de kerkdorpen verlevendigen
en waardevoller maken. Immers, te verwachten is dat dit onderwerp bij uitstek
de campagne zal domineren.’

Mijn wedervraag
dringt zich op: waar ligt het aan dat u pas op dit moment met die vraag komt?
Ik zet er ook gewoon een vraagteken achter. VPG doet dat niet. Kan een
slordigheidje zijn maar oogt tegelijk wat Freudiaans. Kan er op duiden dat het ook
echt geen vraag is… Of wordt op deze manier de gêne gecamoufleerd dat de vraag
gesteld moet worden? Zou zo maar kunnen. Het is een uitermate genante vertoning
dat zo’n vraag pas bij het scheiden van de markt naar boven komt in de
politieke hersenen: hoe vertel ik het mijn kiezers? En dan heeft VPG ook nog de
eer als de vraag als enige te stellen.

Wat moet je er van
denken dat we onze politici in grote meerderheid het credo horen zingen van een
zelfstandige gemeente Grave, terwijl we ondertussen de samenwerkingsverbanden
in gerommeld zijn en daar tot nu toe geen greintje democratie aan te pas
gekomen is? Ons burgers is totaal niets gevraagd. Met de grootste moeite
ontwaar je soms dat ons college voortvarend ‘gewerkt’ moet hebben aan allerlei
samenwerkingsverbanden die we, grotendeels in koor met onze raad,  uiteindelijk maar voor zoete koek moeten
slikken.

Wat moet je er van
denken dat ook nu weer de begroting sluitend gemaakt is door willekeurig
reserves in te zetten en daarmee in feite de reële toekomst van Grave te
verjubelen? Nog één of twee jaar op dezelfde manier doormodderen en het besluit
neemt zichzelf. Grave op zwart zaad.  

Wat moet je denken
van een CDA dat als de pianist op de Titanic de vergane glorie projecteert op
de toekomst van onze gemeente: ‘In my life we’ll always go on’ (zolang ik leef,
zullen we voortgaan)? Met de dood voor ogen, maar gespeend van elke notie van realiteit.
Voor het zingen de kerk uit is niet des CDA’s.

Wat moet je denken
van een VVD die weliswaar onderkent dat de bodem van de schatkist leeg
geschraapt is en zich vervolgens als een ware Bokito op de borst roffelt over
wat er desondanks toch gerealiseerd is. Dat daarmee onze toekomst met de
knollen in de pot verdwenen is, lijkt de partij niet te deren. Dat ze daaruit
de plicht had moeten destilleren om aan een echte toekomst te werken: van
hetzelfde laken een pak.

Wat moet je denken
van een LPG die bij de algemene beschouwingen meteen in de details vlucht en
zich op het oog niet wenst te realiseren dat het geheel van de bestuurlijke
stand van zaken in Grave de grootste vragen oproept.

Wat te denken van
Trots dat, als ieder jaar tot nu toe, enkel wat notoire stokpaardjes berijdt en
daarmee min of meer adverteert in de verste verte geen benul te hebben van de
grote lijnen van het Graafs gemeentebeleid. Tussen de regels door zie je
hooguit wat heimwee naar de VVD gecombineerd met wat snufjes ‘verloren zoon’syndroom.

Tot zover hebben we
het vooral over de coalitie en wat daar politiek tegenaan schurkt, Trots en
VPG. Als je iets kunt lezen uit hun beschouwingen, is het hun leven in een
werkelijkheid die niet die van Grave is. Onze gemeente is als een echtpaar dat
in de nadagen van het actieve leven ontdekt dat het vergeten heeft aan de
toekomst te denken en dan tevreden constateert dat het toch nog goed geboerd
heeft en het samen leuk te gaan hebben.

Keerpunt 2010 en Frank
Stoffer. Dat is wat er na drieënhalf van de vier jaar nog echt over is van een
oppositie. In elk geval hebben beide redelijk in de gaten dat Grave op dood
spoor geraakt is, financieel en beleidsmatig, maar toch kun je je ook niet aan
de indruk onttrekken dat ze daar liever niet al te ronduit mee voor de draad
willen komen.