Gastcolumn Ben Bongaards 68: Een volle pagina Grave in de Telegraaf.

Zaterdag 20 maart. De tijd gaat snel; het is
al weer bijna een jaar geleden, dat onze Scheepswerf moest sluiten. De
Telegraaf vierde de trieste verjaardag met een terugblik over een volle pagina
in de eerste katern. Je moet van onze wakkere ochtendkrant geen
onderzoeksjournalistiek verwachten. Daar is ook echt geen sprake van. 

Robert
van Kessel, de directeur en eigenaar van het bedrijf, komt aan het woord,
enkele anonieme ex-werknemers, Math Nuijen die jarenlang met hart en ziel op de
werf gewerkt heeft. En natuurlijk onze wethouder (Daandels) die nog altijd geen
tittel gelezen heeft van het dossier maar dit kennelijk niet nodig heeft om weer
eens een keer na te trappen. Het was op de kijk een telefonisch interview; dus
zal hij wel zittend in zijn bureaufauteuil met z’n handen in z’n zakken hebben
geantwoord. Wethouders van buiten… Een goed idee maar maak dan een dusdanige
selectie dat het er niet op neer komt dat op z’n minst een paar duizend
Gravenaren het veel beter hadden gekund. Met deze opmerking heb ik nadrukkelijk
niet wethouder Adams op de korrel…

In het relaas van De Telegraaf heb ik weinig
nieuws gelezen. Wat De Telegraaf als geen andere Nederlandse krant kan, is
schrijven wat naar de goesting van de lezers is. Daar is de krant groot mee
geworden. Dus kun je tussen de regels vrij zuiver peilen hoe de Gravenaren
denken over de gang van zaken bij het faillissement verleden jaar en hoe ze
denken over ons gemeentebestuur en onze wethouder ‘van buiten’. De gemeente zat
al met de gebakken peren en is daar mee blijven zitten. 

De wethouder tracht met
nog altijd even weinig overtuigingskracht en tact te suggereren dat de oorzaak
ligt in de bedrijfsvoering van de werf die niet deugde. Hij heeft, het kan
bijna niet anders, niet eens in de gaten dat alle gedonder er uiteindelijk om
begonnen was dat de werf meer toekomst had dan leefruimte. Hij heeft ook nog
altijd niet ontdekt dat de gemeente daar doorlopend niets aan gedaan geeft.
Werkelijk niets, al die jaren door. Alleen maar op zich laten wachten;
aandringen van de werf heeft niets geholpen, aandringen van de provincie minder
dan niets. Bestemmingsplannen, weet u wel. Je kunt als bedrijf nog zo veel
haast hebben. Denk niet dat onze gemeente daar een boodschap aan heeft en al
die schoenendozen gaat omkeren. Het college niet en de raad al evenmin. Toen
het kalf verdronken was, stroopten opeens wat raadsleden de mouwen op om de put
te dempen. Verbaal, natuurlijk.

Nu, een jaar na dato, komt er opnieuw ‘spin
off’ van het magistrale beleid van de gemeente. Een volle pagina ‘Grave
promotion’ (Grave is hier geen Engels). Je ziet in ons hele land ondernemers
opveren uit de fauteuils. ‘Grave, the place to be! Is er nog een plekje vrij
bij jullie?’ Straks staat het hele Wisseveld vol multinationals.

De Telegraaf proeft kennelijk vanuit Amsterdam
wat onze raad en ons college ter plekke niet proeven of niet willen proeven.
‘Besturen’ is in onze gemeente synoniem geworden met ‘niet besturen’ Zaken
monitoren is gelijk geworden aan wegkijken en je handen wassen in onschuld.
Handhaven is synoniem geworden met stalken, al dan niet met behulp van
appellante(-n). 

Het vertrouwen van onze burgers in onze locale overheid is zo
minimaal geworden dat je gerust kunt zeggen dat het ontbreekt. Wat fout kan
gaan, gaat fout, zoals de wet van Murphy wil. In ons Grave lijkt het de enige
wet die wel werkt.

Hoog tijd dat onze raad eindelijk eens de ogen
opent en het licht gaat zien… Extra pijnlijk is dat al het geklooi vooral de
mensen treft die van levensbelang zijn voor de toekomst van Grave, het
bedrijfsleven. Je zou denken dat wat met de werf gebeurd is, ogen zou openen op
ons stadhuis. Niks is minder waar… Een jaar na dato weten ze nog steeds van
toeten noch blazen. Geen enkele les is er getrokken. Het zal je stad maar
wezen! Het zal je werf maar wezen!