Onze gastcolumnist Ben Bongaards: De stekker en de kortsluiting
Schrok u ook zo van de klap, ons kabinet
verliest zijn derde poot en steunbeer, de gedoogpartner. Het lachen stond me
nadere dan het huilen. Ik kon me er met moeite van weerhouden om de vlag uit te
hangen met de oranje wimpel. De dag heeft immers zeker ook een feestelijk
tintje voor onze koningin die ook regelmatig mikpunt is geweest van de grote
gedoger die heel zijn gedachtegoed kan twitteren. Niet vreemd overigens, want wat
hij echt te melden heeft, kan in een paar woorden gezegd worden: ‘Als zij er
niet waren, zouden alle problemen opgelost zijn’. Wie die ‘zij’ zijn, fluctueert al naar gelang de waan van de dag.
blijven. De crises stapelen zich op. In dat kader zou zelfs een verfoeilijk
kabinet beter zijn dan wat er nu in beeld komt, een demissionair kabinet.
Voordeel is wel dat door het weglopen van Wilders er geen meerderheid meer is
voor het rabiate saneringsbeleid dat tot doel had om de rekening van de banken-
en kredietcrisis vooral niet neer te leggen bij degenen die deze veroorzaakt
hadden met extreem riskant gedrag.
aan zijn core business, het koeioneren van de minderheden die het Henk en
Ingrid zo moeilijk heten te maken en het bijeenhouden van zijn stemloos stemvee
in de kamer en de provincies. Die springen als kikkers uit zijn kruiwagen sinds
de grote roerganger zich met echte politiek in moest laten.
demissionair kabinet. Dat heeft ongeveer een derde van de kamer achter zich en
zal van geval tot geval een partner of meerdere partners moeten vinden om
überhaupt zaken te kunnen doen.
dat er koste wat het kost bezuinigd moet worden. Dat hoort dringend en
voortvarend te gebeuren en op een manier die tegelijk een aantal ontspoorde
zaken goed op de rails kan zetten; de staatsfinanciën, het hypotheekrente- en
huurbeleid, de pensioenen, de zorgkosten… Nederland is een heel rijk land, maar
onze welvaart is in bepaalde opzichten ook een reus op lemen voeten. Het verval
kan heel snel inzetten als er niet op tijd wat bakens verzet worden, waardoor
scheefgroei en een neergaande spiraal worden omgebogen.
met terugwerkende kracht aan begint en een Tweede Kamer die zich in grote
meerderheid bewust is van het gegeven dat zij, zeker in deze situatie,
eindverantwoordelijk is voor de toekomst van ons land. Iedere partij heeft daar
zijn eigen plannen voor, maar op het moment is de situatie van dien aard dat
het nodig is dat zoveel mogelijk neuzen dezelfde kan op staan, die van
structurele hervormingen. Die waren al lang onontkoombaar maar dulden nu geen
uitstel meer.
het consumentenvertrouwen, dat de laatste maanden pijlsnel is afgenomen, en het
vertrouwen in de politiek dat al heel lang zeer laag is.
Als de Haagse politiek er niet in slaagt om te leveren of, in de lijn van
Rutte, dit alleen wil doen met oogkleppen op, werkt dit de desintegratie van
ons land alleen maar in de hand.
karakter van een ‘blessing in disguise’; de partij die bang en boos is, is met
de staart tussen de benen weggelopen, om alle interne crises te bezweren. Dat
kan maar één man doen, want die is zo bang voor zelfs zijn eigen mensen dat hij
niets aan hen durft over te laten.
Dat hij zelfs deze ultieme afgang interpreteert als een overwinning op het
kwaad, dit keer van Europa… Te gek om los te lopen… Gelukkig voor hem telt
Nederland heel wat mede-angsthazen.