Parochie Sint Elisabeth neemt afscheid van Leo de Vreede.
GRAVERMAAT: Foto is uit mijn archief. In een extra nieuwsbrief lezen we het onderstaande:
Met eerbied en genegenheid hebben wij ontroerd kennisgenomen van het overlijden van Leo de Vreede echtgenoot van Ria van Os.
Heer, neem Leo op in uw woning, want wij hebben hem lief.
Leo was van 2003 tot juni 2004 vicevoorzitter van de parochie Grave.
Van 1 juni 2004 tot 1 juni 2009 was hij vicevoorzitter van het bestuur van de pastorale eenheid “Emmaüs”, die de parochies van Escharen, Gassel, Grave en Velp met elkaar verbond.
Daarnaast was hij tot 2011 voorzitter en kartrekker van de “coördinatiegroep” van de Sint‐Elisabethkerk en voorzitter van een tweetal belangrijke adviescommissies van het huidige kerkbestuur inzake vastgoed en (ver‐)bouwzaken.
Ook begeleidde hij, met enthousiasme en humor, het kinderkoor bij de parochiële gezinsvieringen.
Leo kenden wij als een realistische en resultaatgerichte bestuurder. Hij had grote verdiensten voor de gemeente Grave. Daarnaast was hij – tot het einde toe – een betrokken burger, die niet alleen opstond tegen onrecht, maar ook zijn handen uit de mouwen stak.
Zijn “opstand” redde de Sint‐Elisabethkerk, zijn stuurmanskunst de parochie Grave.
Leo beperkte zich niet tot Escharen, Gassel, Grave en Velp. Hij dacht namelijk niet in hokjes, maar visionair out of the box. Lang voordat bisschop Hurkmans het thema ‘kerksluiting’ agendeerde, daagde hij het kerkbestuur uit met een warm hart én een koel hoofd naar de toekomst van (het gebruik van) de kerkgebouwen te kijken.
Voor Leo was ‘besturen’ nooit over de hoofden van mensen heen. Hij stond – altijd onderbouwd en bindend – voor onze gezamenlijke toekomst als geloofsgemeenschap. Deze vond hij niet in dogma’s, maar – in de geest van het Tweede Vaticaans Concilie – als Gods volk onderweg. Als voorvechter van de oecumene liet Leo zien wat, in zijn ogen, een synodale Kerk is: een Kerk die, geïnspireerd door de Heilige Geest, luistert naar mensen en naast hen gaat staan, in plaats van tegenover hen.
“Heer, wanneer zagen wij U als vreemdeling en hebben U opgenomen,
of naakt en hebben U gekleed?”
Op 5 december jongstleden. schreef hij – zichzelf ten voeten uit: “Om te beginnen een bericht dat begint rond te zingen, maar nog niet helemaal definitief is. […] Met het gezin zijn we maar met de voorbereidingen begonnen, zoals het opruimen van mijn bureau en computer, hetgeen sowieso hard nodig bleek.
De pastoor is ook op de hoogte. Dankzij corona hoef ik veel dingen nog niet af te zeggen. Het gaat gewoon niet door. Ik houd jullie op de hoogte en blijf jullie zo lang mogelijk volgen.” Hierna legde hij, zoals zo vaak, een visie op een andere en betere toekomst neer. Leo nam het leven zoals het kwam. “Het leven ontvangen leidt ons binnen in een verborgen betekenis.
Onze levens kunnen wonderbaarlijk herboren worden, als we de moed vinden om ze te leiden volgens het evangelie,” schrijft Franciscus, paus naar Leo’s hart, in zijn laatste encycliek Fratelli Tutti (nr. 115).
Zijn authenticiteit, nuchterheid, humor en relativeringsvermogen maakten hem, naast zijn in het evangelie wortelende sociale bewogenheid, een mooi mens. Leo’s solidariteit [kwam] “concreet tot uiting in dienstbaarheid, in veel verschillende vormen voor anderen” (zie FratelliTutti, nr. 115).
Graag hadden wij hem langer in ons midden gehad.
Zijn laatste e‐mail, in de late avond van 17 december, getuigde nog van een klein beetje hoop. Toch ging het hem meer om de Interkerkelijke Werkgroep Asielzoekers Grave (IWAG) en haar rol in de nieuwe gemeente Land van Cuijk. Het antwoord heeft hem niet meer kunnen bereiken. Toch had Leo vertrouwen in het Land van Cuijk. Hij wilde het, in het belang van IWAG en de vluchtelingen die zij helpt, zéker weten. Ook voor Mozes was het echter voldoende slechts een glimp te zien van het Beloofde Land (Deuteronomium. 34, 1‐8).
Voor Leo was Jezus in de kribbe van Bethlehem “het kind dat de volkeren verbindt”. Van Hem ging ‐ en gáát! ‐ een oproep uit om te werken aan broeder‐ en zusterschap en het vredig samenleven van de naties, culturen en godsdiensten.
Paus Franciscus: “De kerststal nodigt ons uit om ons niet op te sluiten in de angst voor de ander, de angst voor de vreemdeling.”
Tot het einde was Leo onvermoeibaar betrokken bij het wel en wee van de gemeenschap en iedereen die daar nog niet toe behoorde. Zijn muzikaliteit, sportiviteit, humor en geloof sterken ons in het dragen van dit verlies. Wij leven mee met Ria, met Mirjam en Vincent, met Nicole, met Katelijn, met Alexander en Eline en met de klein‐ en achterkleinkinderen.
Heer, geef Leo de Vreede de eeuwige rust, en het eeuwige licht verlichte hem,
dat hij mag rusten in vrede. Amen.
Aanstaande donderdag vindt vanaf 14.00 uur de uitvaart van Leo plaats in ‘zijn’ Sint‐ Elisabethkerk, aan de Hoofdwagt 1 te Grave. Deze viering in besloten kring is live te volgen via kerkomroep en het YouTube‐kanaal van onze parochie.