De stemverklaring van Gravenaar Quirijn van den Berk op Facebook en ARENA.

GRAVERMAAT: Ook de ARENA plaatste vanmiddag dit pleidooi!

Op Facebook las ik deze stemverklaring van Quirijn van den Berk.

De zeer actieve Gravenaar woog alle voors en tegens af voordat hij een beslissing nam om Ja of Nee te zeggen bij de komende inwonersraadpleging.

Hij deelde die keuze met zijn Facebookvrienden en onderbouwde dat met zijn onderstaand verhaal.

“Dat geeft de burger weer moed” dacht ik meteen. 

Vijfentwintig jaar maakte ik muziek en theater in mijn geliefde Palazzo. Wat zou ik het fijn vinden als het gammele achterdeurtje van ‘mijn tweede huis’ nog één keer openschoof. Als de geluidssensor nog één keer mijn komst aankondigde en ik begroet werd door de natte neus van Astrid. Voor de beelddenkers onder jullie: de boxer des huizes.

Niets liever zou ik, behoorlijk naïef natuurlijk, in die romantische en nostalgische waas blijven hangen. Zou ik van de daken schreeuwen dat ik tegen het afbranden van ‘mijn’ Palazzo ben. En ook tegen de opwarming van de aarde. En tegen dat de echte Sinterklaas dood is. De laatste tijd klinkt in en buiten onze gemeenteraad zo nu en dan een zelfde naïef, nostalgisch geluid. Het heeft vaak weinig romantische en nog minder genuanceerde uitingen in zich. En juist nuance… zoek ik, nu ik op 17 maart mijn stem mag laten horen tijdens onze inwonersraadpleging. Voorafgaand hieraan zou ik zo graag inhoudelijk plussen en minnen. De voors en de tegens op een weloverwogen manier afwegen.

“Laat de gemeente niet verloren gaan”, ontdek ik in mijn online zoektocht. Het gevoel van aandoenlijk vast lijken te blijven hangen in ‘hoe het was’ bekruipt me opnieuw. Als “gemeente” de gemeenteraad betreft, denk ik dat het doek al gevallen was. En als het onze stad zelf is, met haar bruisende activiteiten, betrokken inwoners, gezellige winkels, authentieke straatbeeld en wijdse omliggende natuur… is van verloren gaan natuurlijk nooit sprake. Rood-geel zit in het hart. Komt niet vanuit de gemeente. Gelukkig. De kracht, saamhorigheid en ambitie waarmee we bijvoorbeeld Sinterklaas al meer dan vijfentwintig jaar verwelkomen in ons openluchttheater op de Loswal komt ook volledig uit mensen.

“Nu weten we wat we hebben”, lees ik verderop. Ja, chaos en verdeeldheid, denk ik bij mezelf. Als ik iets geleerd heb het afgelopen jaar is het: als alles blijft zoals het was… worden mensen ook niet perse creatiever, flexibeler en inventiever. Laten we onherroepelijk kansen liggen en zou geen mens zich nog over duurzaam vooruit kijken hoeven bekommeren. Nee, in welke situatie dan ook: alles willen houden zoals het was is voor mij regeren vanuit angst.

“Groter is duurder”, de volgende ongetwijfeld zorgvuldig gekozen one-liner. Ik breek er m’n hoofd op, maar… de theatervoorstellingen voor zo’n duizend mensen waren altijd vele malen goedkoper dan de huiskamerconcerten waar we deze zomer mee starten. Ook Herman van Pet’s Place bestelt altijd grote zakken hondenbrokken voor mij. Hij noemt dat net als ik “voordeelverpakking”. Dat heeft niets te maken met een onderbuikgevoel, maar met wat ik zie in mijn bankapp.“Er is geen financiële reden om te herindelen” zegt mij als leek verder weinig. Ik zou zoveel meer geholpen zijn met wat financieel gezien de pluspunten zijn van zelfstandig blijven. Met andere geluiden dan die over een angstaanjagende OZB-verhoging en het gruwelijk snijden in subsidies van veel stichtingen en verenigingen. Ik begrijp trouwens dat er |”geen financiële reden is tot herindelen” als we allemaal fors meer betalen en daar in the end veel minder voor terugkrijgen.

Met mijn romantische beeld van een zelfstandig vestingstadje toch nog voor ogen, vind ik het lastige aan de argumenten die mij zouden moeten overtuigen om straks “JA” aan te kruisen, dat het geen argumenten zijn. Ik voel er angst bij. Voor het onbekende? Ik hoor vrij random geschreeuw over slechte ervaringen van willekeurige gemeenten in het land, die minder overeenkomsten met Grave hebben dan ‘mijn’ Palazzo met Carré. Succesverhalen vind ik net zoveel, nee meer. Het kijken naar andere gemeenten als voorbeeld is natuurlijk best slim. Vooral om van de pioniers te leren hoe je het niet wilt. En vervolgens te zorgen dat je meepraat, om het beter te kunnen doen. Ja, angst voel ik. Zonder te ontdekken waarvoor. Ik voel me zelfs uitgemaakt voor onnadenkend en slecht mens, welke keuze ik ook aankruis straks.

De onderliggende gedrevenheid en overtuiging is absoluut geboren uit passie, uit ergens echt voor willen vechten. En dat is alleen maar toe te juichen. Maar een inhoudelijke doorrekening mis ik. Burgers hebben tot recht op de onderbouwde voordelen van onze gemeente zelfstandig draaiende houden? In mijn zoektocht vind ik die echt méér bij een grote fusiegemeente. Met meer inhoud, verwoord met neutralere tekst. Zonder het weerleggen, afzeiken of zwart maken van het andere ‘zelfstandige’ standpunt.

Ik zoek een verklaring voor de felle reacties tegen mensen die zich goed voelen bij een “NEE”. De oplossing ‘zelfstandig blijven’ is mogelijk al te lang meer doel dan middel. Als ook voortschrijdend inzicht niet al teveel plek krijgt in de partijpolitiek, zijn problemen er snel bij gevonden. Zeker als de belangrijkste verkiezingsbelofte leidend is. Wat ik niet kan geloven: Vraagt die achterban dan echt niet naar onderbouwde argumenten? Zijn er mensen die echt genoeg hebben aan sentiment? Aan gezaaide verwarring met weinig relevante vragen, zonder enig voldoenend antwoord?

Alle extreme, uiterste meningen hebben we inmiddels gehoord. Voldoende roeptoeters hebben de afgelopen maanden luid en ongenuanceerd genoeg van zich laten horen. De burger in de – zeg maar – ‘middenpartij’ kijkt toe. Als bij de achtste set van een oersaaie pingpongwedstrijd. En die middenpartij is groter dan ik dacht. De ‘leden’ zijn mensen die gewoon serieus genomen willen worden, het beste voor hebben met hun leefomgeving en de kluts kwijt zijn als het gaat om de gemeentepolitiek. Waarover een script schrijven voor een komische klucht een koud kunstje zou zijn overigens.

Van alle ‘leden’ van de middenpartij ben ik er één. Geboren en getogen Gravenaar, in hart en nieren ook. Praktiserend, begaan, erg betrokken en actief. Omdat ik een echte ambassadeur van onze stad ben, wil ik ‘mijn’ Graaf het liefst delen met veel meer mensen. En die zich mee laten bekommeren om de nog veel grotere potentie op het gebied van cultuur, sport, evenementen en gezondheid. Het sneue ‘ezeltje’ waar onze stad nu voor wordt aangezien – en dat raakt me – ís in potentie al het paradepaardje van het Land van Cuijk. Waarom zien en gunnen we onszelf niet de kansen om de rol van regionaal veel sterkere speler uit te buiten?

Ik zoek verder. Ik woon naast het gemeentehuis, maar kom er werkelijk al jaren nooit. Dat past ook in een tijd met oneindig veel digitale mogelijkheden. En kán ook, als je weet dat ambtenaren van de fusiegemeente bij je langs komen en documenten gewoon opgestuurd kunnen worden. Ook daarin geen enkele reden om “JA” aan te kruisen straks. Die reden vind ik trouwens ook niet als ik gewoon logisch nadenk over op grotere schaal inkopen, investeren, kosten dragen. En helemaal niet als ik nadenk over hoe mijn Graaf de boot mist. Over hoe we al onze kansen om mee te praten en te bepalen, hebben zien verdampen. Hoe we als meest eigenwijze én eenzaamste jongetje van de klas lijdzaam kijken naar hoe de buit verdeeld wordt. Zonder daar zelf iets van te krijgen. Terwijl Grave alles in huis heeft om betekenisvol te zijn op een grotere schaal. Terwijl het júist verfrissend is als mensen met een nieuwe, objectieve blik hun licht laten schijnen over hoe we zaken hier slimmer en efficiënter kunnen regelen. Van een afstand, zakelijker en júist minder ‘gekleurd’.

Ik heb veel gekletst met mensen die de meest uiteenlopende meningen hebben en de keuze kristalliseert zich langzaam meer uit. Ik vergelijk het met óf kiezen voor het investeren in zonnepanelen. Duurzaam, voor handen, zonder dat de gegarandeerde opbrengst exact duidelijk is. Dat geeft mij een gevoel van meedoen en denken aan duurzaamheid voor een groter geheel. Óf, dat is de andere investering, proberen in je eigen achtertuin een windmolen te bouwen. De gedachte is nobel, maar de haalbaarheid nul. Al is het maar omdat ik dat – zelfs met eigenwijs en niet realistisch gedram – financieel never nooit bol zou kunnen werken.

Zeker weten ga ik het nooit hoor, maar álles in mij zegt dat alleen “NEE” recht doet aan de plek die me zo dierbaar is. Dat voelt ontzettend raar en tegenstrijdig trouwens, omdat “NEE” niet past bij een positief iemand die het gevoel heeft zijn stad vooruit te helpen en in kansen te denken. Maar goed, voor de weinig objectieve, zelfs zeldzaam suggestieve stelling zijn ongetwijfeld net voldoende handen op elkaar gegaan. Ik merk dat ik frons bij het idee dat dit soort trucs nodig zijn om je eigen achterban psychologisch om de tuin te leiden. Mijn “NEE” is er één van ‘bij twijfel niet doen’. En vooral één tegen het blijven hangen in wat er was. Tegen de huidige politieke puinhoop, waarvan ik een vergelijking met zwartgeblakerde theaterresten zal inslikken hier.

Het is jammer dat welke betrokken mensen of partijen dan ook niet lijken te onderkennen dat het zoekende gevoel van mijn middenpartij bestaat. Ik heb altijd geleerd dat de andere mening je rijker maakt, dat je tegenspraak moet zoeken om te finetunen. Daarom wil ik zo graag volmondig “NEE” mogen aankruisen en niet meteen met de nek worden aangekeken. Mijn keuze is totaal geen persoonlijke aanval. Ik wil nog gewoon door één deur kunnen met mijn stadsgenoten die zich lekkerder voelen bij een “JA”. Liefst nog één keer door ‘mijn’ Palazzo-achterdeur ja. Hoewel ik ook veel kansen zie voor een theaterzaal in het – straks voormalige – gemeentehuis van Grave bij mij op de hoek.

Zestig procent van de kiezers moet komen opdagen op 17 maart. Anders schijnt de uitslag niet eens serieus genomen te worden. Bizarre restrictie wel. Des te meer hoop ik dat alle stemgerechtigde inwoners – zeker de jongere – massaal de moeite nemen hun stem uit te brengen. Laat ze meer dan ooit het gevoel hebben verschil te kunnen maken. Beseffen dat zwemmen de enige optie is als je de boot gemist hebt. Ik doe dat tegen de stroom in, dat is erg gezond en voor mijn gevoel nú nodig. En… wanneer je in de Maas tegen de stroom in zwemt, kom je vanzelf aan in Cuijk. Mooi volwaardig én intiem theater heeft ‘onze gemeente’ daar trouwens.

Reacties op Facebook:

Suzanne Menheere:

Niets aan toe te voegen. Behalve dan dat mijn vader al schreef ‘Grave, die parel van het Cuijkse land’. En een parel zal het altijd blijven, ook als het onderdeel van een grotere gemeente Land van Cuijk mag worden.