GraverMaat: In Huizen hees het college de regenboogvlag!

INGEZONDEN:

(reactie op ‘Nashville-verklaring’)

Woorden kunnen verdriet doen
Ik merk dat de berichtgeving en de ophef die is ontstaan, me raken. Ofschoon ik geen gereformeerde jongen ben, dwalen mijn gedachten geregeld af: naar mijn eigen coming-out jaren terug, de ‘struggle’ die ik ervoer om mijn eigen ‘zijn’ te accepteren en de impact die woorden kunnen hebben.

Ik heb diverse vrienden en kennissen die, net als ik, religieus én homo zijn. Ook uit gereformeerde kring. Ik hoor de verhalen en ik zie de pijn bij hen, zeker als er sprake is van uitsluiting door familie en gereformeerde geloofsgemeenschap.

Nashville… zei mij niets. Ik ben gaan googlen. Nashville is hoofdstad van de Amerikaanse staat Tennessee en staat bekend om de countrymuziek en diverse muziekculturen. Na lezing van de Nashville-verklaring kom ik tot de conclusie dat in de verklaring weinig muziek zit.

Ongemakkelijk
De tekst neem ik in me op. Ik merk dat de woorden me een ontzettend ongemakkelijk en zelfs boos gevoel geven. Als ik dát al ervaar, wat te denken aan die jongere uit de Biblebelt die nog in de kast zit? Is dit het nu? Homoseksualiteit wordt veroordeeld. Wij worden personen genoemd die zich bewust positioneren als personen met een homoseksuele identiteit? Onreinheid? Een gerichtheid? Dat subtiele… een gerichtheid! Jammer dat deze mensen denken dat homoseksualiteit een keuze is. Alsof je in een supermarkt staat om vandaag eens een ander pak rijst te kopen.

Ik ken gereformeerde gelovigen als plichtsgetrouwe mensen met een hoog gehalte van serieusheid. Ook zij hebben recht op hun eigen mening, zelfs als ik het er niet mee eens ben. Maar deze woorden verdienen wij niet, verdien ik niet. Zelf heb ik niet zoveel op met een groep dominees in donkere pakken. Net als ik niet zoveel op heb met COC’ers die overal “homo-zebrapaden” in kleuren van de regenboog willen neerleggen. Sorry.

Dezelfde woorden, een andere betekenis en waarde eraan geven: Liefde, genegenheid, relaties… Ik kijk mijn vriend aan en weet: Die Nashville-verklaring kan me gestolen worden! Religie en homoseksualiteit hebben altijd een precaire relatie gehad; bij alle religies en ook binnen mijn ‘eigen’ katholieke kerk. Maar mijn God spreekt niet via pamfletten met dreigende en nare woorden. Ik blijf geloven, in jou, in mij, in ons én in Hem. Gelukkig weet ik dat er diverse geloofsgemeenschappen zijn waar ik – en mensen zoals ik- welkom zijn en hartelijk worden bejegend. Omdat we gewoon normaal willen leven, gelukkig willen zijn, het goede willen doen. Ik pak mijn Bijbel uit de boekenkast en stel mijn eigen verklaring van liefde wel op!

Mijn verklaring van liefde
Ik geloof in de liefde! Liefhebben, ongeacht seksualiteit, afkomst, status of geloof. Welke woorden mij in positieve zin raken?
– Een nieuw gebod geef ik u: gij moet elkaar liefhebben; zoals ik u heb liefgehad, zo moet gij elkaar liefhebben. (Johannes)
– De liefde berokkent de naaste geen enkel kwaad. Liefde vervult de gehele wet. (Romeinen)
– Maar de vrucht van de Geest is liefde, vreugde, vrede, geduld, vriendelijkheid, goedheid, trouw, zachtheid, ingetogenheid. (Galaten)
– Nu echter blijven geloof, hoop en liefde: maar de liefde is de grootste. (Korintiërs)

Roland Eijbersen
CDA-raadslid gemeente Grave

Roland heeft deze bijdrage, naar eigen zeggen, op persoonlijke titel geschreven. Zijn collega’s in de fractie staan niet alleen achter de tekst, maar ook achter Roland in dezen. Om met de woorden van paus Benedictus XVI te spreken: “Liefde volstaat, de rest is bijzaak”. De huidige paus zei ooit over dit thema: “Wie ben ik om te oordelen?” Precies zó denken wij er ook over. [Alex van Megen, fractievoorzitter CDA Grave]