“Ziekenhuizen failliet, banken met belastinggeld gered, sociale woningen verkocht aan beleggers, openbaar vervoer vermarkt, van studiebeurs naar asociaal leenstelsel, multionationals gesubsidieerd, etc.”. Zo vatte een oud-leerling van me, vakbondsbestuurder Henri Janssen, de stand van zaken in ons land samen. Net als vele Nederlanders zijn die ziekenhuizen de bekende druppel. De vermarkting van onze instellingen zijn een regelrecht gevaar voor onze samenleving.

Het zat er natuurlijk al een tijdje aan te komen. Alles moest groter. En efficiënter. En vooral zuiniger. De politieagent verdween uit het dorp, net als de school, de kruidenier en de kerk. Van plaatselijk naar regionaal. Gemeenten gingen op in grotere gemeenten. En waarom? Als het maar enigszins kon werden instellingen bedrijven. Of als bedrijven bestuurd. De overheid zag ze met plezier verzelfstandigen. Weg zorgen, weg financiële en andere betrokkenheid. De menselijke maat werd bij het oud vuil gezet.

Na het omvallen van een vastigheidje, een soms laatste reddingsboei in ons leven, ging er bij menigeen een lichtje branden. Code rood. Zoiets. Iets wat niet voor mogelijk werd gehouden gebeurde toch. Ziekenhuizen. Dat kan toch niet? Jawel dus. Net zoals dat bij scholen kan gebeuren. Bij openbaar vervoer.
Nu de eerste schrik en verbazing zijn verdwenen kijken we naar de rookdampen van wat eens een zekerheid in ons bestaan was. Ach er zal wel weer een koper opdagen die er toch nog winst in ziet. De andere ziekenhuizen vullen het tekort aan eigen personeel op en de wereld draait toch door. Het wachten is dan op de volgende schrik.

Als het goed is, heeft dit voorval ons wel de ogen geopend. Om te beginnen hoeven we bij dit soort “bedrijven” niet op steun van onze overheid te rekenen. Minister Bruno Bruins beschouwde een ziekenhuis als een stapel stenen. Die hoefde hij echt niet te redden. Hij zei het zonder gevoel. Een pratende vrieskist. Lomp uitgedrukt, dus nog bozere medewerkers. En patiënten. En mensen die wel eens vaker in een ziekenhuis moeten zijn, want vanaf nu kan het iedereen overkomen.

Wat het ons ook heeft laten zien is dat de hele boel van vermarkting drastisch moet veranderen. Verdwijnen zelfs. En snel. Maar ja, als ze in Brussel niet eens kunnen regelen of we met zomer- of wintertijd verder gaan leven, omdat het zo’n moeilijke materie is, hoeven we voorlopig niet al te veel op verandering te vertrouwen.

Dus gewoon maar verder sukkelen en hopen dat we niet ziek worden. En als dat niet lukt, dan vooral niet bij een ziekenhuis aankomen waar de patiënten naar buiten gedragen worden. Andersom is al erg genoeg.

Freddy Klooté