Wandelen in een woestijn met drijfzand
Wandelen in een woestijn met drijfzand. Dat gevoel kreeg ik tijdens de vergadering op 9 oktober van de commissie Inwoners en Bestuur van de gemeente Grave. Een raar gevoel dat moet worden uitgelegd.
De commissie begon met dezelfde mededeling als in de commissie Ruimte. Er zou worden geoefend met “anders vergaderen”. Dat hield onder andere in dat technische vragen van te voren schriftelijk moeten worden gesteld en beantwoord. Dat was nu natuurlijk een beetje moeilijk omdat het voor van te voren schriftelijk vragen stellen te laat was.
Wandelen?
Voor de vergadering was al voorgesteld om voorafgaand aan de raadsvergadering van 8 november nog een extra werkbespreking aan de ombuigingsvoorstellen te wijden. Later op de avond zou daar in een fractieoverleg over worden beslist. Daarmee was de noodzaak vanavond spijkers met koppen te slaan verdwenen. Iedereen ging er daarom graag mee akkoord de vragen nog maar eens schriftelijk te stellen en te wachten op het eveneens schriftelijke antwoord. Echte pogingen om er uit te komen werden niet gedaan. Wandelen is daarvoor nog een te doelgerichte uitdrukking; achteraf was rondslenteren nog beter geweest.
Woestijn?
Volgens het nieuwe vergadersysteem zou de commissie zich vooral bezig moeten houden met het beoordelen van de voorstellen en het uitwisselen van gedachten daarover. Zonder antwoord op de vragen was ook dat natuurlijk wat lastig en het bleef dus bij het uitwisselen van al bekende standpunten over begroting en ombuigingsmogelijkheden. Het raadsvoorstel voor de ombuigingen is niet meer dan een lijst technische mogelijkheden minder geld uit geven dan nu. Geen visie en geen oog voor de maatschappelijke consequenties werd aan het college verweten. Zoals gebruikelijk stak het college geen helpende hand toe. Jullie hebben het zelf zo gewild en dus voeren wij het zo uit. Dat is ondertussen een standaard reactie van het college. En daarmee staat de raad dus hulpeloos in de chaos van mogelijkheden. Zo stel ik me ook de situatie in een woestijn voor.
Drijfzand?
Dat de financiële positie van Grave twijfelachtig is bleek al tijdens de commissie Ruimte. Daarbij ging de discussie vooral over de vraag of het glas half vol of half leeg zou zijn. Ook in deze commissievergadering bleek vooral de LPG er vertrouwen in te hebben dat het college de problemen wel zou oplossen. Waarop dat vertrouwen is gebaseerd kwam niet naar voren. Over een half vol of half leeg glas kan men van mening verschillen. In ieder geval is het maar voor de helft gevuld en uit vergelijking met de laatste jaren blijkt dat er ieder jaar wat minder in zit. Dat duidt niet op een stevig geplaveide weg naar een gezonde financiële positie.
Aan de steeds maar stijgende kosten van jeugdzorg werd nog extra aandacht besteed. Er moest worden ingestemd met het verlengen van het beleidsplan jeugdzorg. Daarmee wordt tijd gewonnen om een nieuw plan te maken en aan te besteden. Niemand twijfelt eraan dat dit veel meer geld gaat kosten. Ook bij gebrek aan alternatief verklaarde de hele commissie het voorstel tot A-stuk. In de raadsvergadering wordt er dus niet op teruggekomen. Wel bleek dat een deel van de te verwachten kosten niet in de begroting is opgenomen maar slechts in de risicoparagraaf vermeld. Dat lijkt op het in de begroting opnemen van de aanschaf van één staatslot in de verwachting dat daar de honderdduizend op valt. In de lijst ombuigingen zijn meer voorstellen te vinden met dit karakter
De kans dat de weg uit de financiële woestijn veelal uit drijfzand bestaat is dus wel erg groot.
Redding?
Inmiddels is bekend dat op 23 oktober in een openbare werkbespreking een nieuwe poging zal worden gedaan om de weg naar een zonnige toekomst te vinden. Tot 17 oktober kunnen vragen schriftelijk worden ingediend. Vervolgens komen de antwoorden en dan moeten de fracties voor 23 oktober nog met alternatieven voor het collegevoorstel komen.
Het is toch nog wel de bedoeling op 6 november een begroting vast te stellen die zekerheid geeft op een structureel positief resultaat binnen 4 jaar? De vraag of de Graafse gemeenschap voor zo’n begroting de gevraagde offers wil brengen durf ik eigenlijk niet eens te stellen. Of is dat de prijs die we voor zelfstandigheid over moeten hebben? Wethouder Joosten stelde in een artikel dat de oorzaak van de financiële problemen ligt in het naar de gemeenten schuiven van een aantal taken zonder daarbij voldoende financiële middelen te verschaffen. Hij heeft gelijk dat hiermee een groot deel van de problemen kan worden verklaard. Tegelijkertijd is het één van de redenen waarom opgaan in één gemeente Land van Cuijk onvermijdelijk is.
Leo de Vreede