‘Het is er gewoon keileuk werken’

Sasja is geboren in een Nijmeegs ziekenhuis: “Ik ben snel weer in Grave terug gekomen. Hier heb ik basisschool De Sprankel gedaan. Daarna de Havo op het Dukenburg College. En toen heb ik een tussenjaar genomen. Ik wist gewoon niet wat ik wilde worden. Iets met kinderen? Au pair misschien? Lange tijd uit Grave zou het in ieder geval niet worden. Dus heb ik verschillende baantjes gehad. In de horeca gewerkt. Toen dacht ik dat ik het wist: Recreatie en Toerisme aan de Kopse Hof in Nijmegen. Ik heb daar nog mijn propedeuse gehaald. Maar toch. Ik wist dat dit het ook niet was. En toen hoorde ik dat ze een verkoopster zochten bij juwelier De Gouden Luifel. Dicht bij huis. In Grave. Met allerlei mooie spulletjes, mooie sieraden. Ik heb gesolliciteerd en ben op proef aangenomen. In 1993 ben ik officieel gestart. Het was het begin van een mooie tijd. Eerst fulltime en na de geboorte van onze eerste dochter naar 16 uur gegaan. Maar het maakt niet uit hoeveel uur je er per week werkt. Je wordt er als het ware in de familie opgenomen. En het gaat allemaal zo spontaan. In het begin wist ik niets van alle materialen, maar dat werd me gewoon bijgepraat. Nooit met het gevoel van een meerdere of mindere. We werkten samen. In een geweldige winkel. Met prachtige producten. Hans en Mieke van Etteger runden de zaak. Als een soort ouders voor me. Het voelde zo goed”.

De Gouden Luifel
“De juwelierszaak liep vanaf het begin goed. We hadden er geweldig mooie producten als sieraden, horloges en grote hangklokken. Achter in het atelier zaten en zitten Fred van Heesch en Ralph van Etteger. Vakmensen. Die kunnen echt alles met goud, zilver of sieraden. Dingetjes veranderen of repareren. Van collega Joan Hirdes leerde ik veel. Over omgang met klanten. Over luisteren. Sommige klanten weten nog niet wat ze willen, anderen weten dat wel. Het geven van advies. Het uitleggen van de mogelijkheden. En je blijft leren. De overgang naar het computertijdperk leverde weer andere mogelijkheden en andere producten op. Omdat ik soms ook achter in het kantoor bezig was met uitpakken van producten, het invoeren ervan in de computer, inboeken en uitprijzen, heb ik die geleidelijke verandering helemaal meegemaakt. Net als trouwens twee verbouwingen. Bij één daarvan was de winkel leeg en is het achter een tijdje open geweest. Je helpt dan ook mee. Wat je kunt doe je gewoon. Samen, een begrip dat we nog steeds met een hoofdletter schrijven. Je bent er gewoon voor elkaar. Als er iemand ziek is, komt er altijd iemand uit ons groepje invallen. Dochter Maike van Etteger is er bij gekomen. Ja, zelfs de kleinkinderen van Hans en Mieke, Sophie en Evi steken in de weekends de handen uit de mouwen. Ook Hans en Mieke zijn er nog steeds graag bij. Met heel hun hart. Iedereen geniet mee van de uitgebreide en trouwe klantenkring. Uit Grave en ver daarbuiten”.

Als je ergens lang bent maak je ook veranderingen mee. Sasja kan er over meepraten: “Er zijn nu bijvoorbeeld steeds meer sieraden die met overlijden te maken hebben. Niet alleen met de ringen kunnen we allerlei vragen oplossen, maar ook afdrukken van een vinger, foto’s of het bewaren van de as van een dierbare worden steeds meer gevraagd. Dat vind ik, ondanks het verlies en de emotionele kant, mooi om te doen. Het schept vaak een band. Maar ook zwangerschappen die nog even geheim moeten blijven en waar al iets voor uitgezocht of gemaakt moet worden komen steeds meer voor. Dan zit je als het ware mee in het complot. Net als bij geplande huwelijksaanzoeken, waarvan alleen de planner op de hoogte is. En ik. Grappig is dat. En leuk. Een gesprek over de ringen of aarzelingen over de maat. Lossen we op. Neem deze maar mee en als die niet past kom je hem later omruilen. Of aanpassen. Dat kan natuurlijk ook bij horloges. Of smartwatches. De verrassing is dan even het belangrijkste. Het wederzijds vertrouwen is groot”.

Je ziet de pret in de ogen van Sasja. Ze geniet nog elke keer van haar werk. Van de sfeer. Van de klanten. Van De Gouden Luifel.