Ik maak mijn klus af.
Met dank aan “Persoonlijke herinneringen van Ruud Lubbers” en “Verlangen naar Verbinding’ van B. Brown.
Na het telefoontje van onze fractievoorzitter Hennie Bongers verliep mijn verdere vakantie op Tenerife tumultueus. Ik heb besloten de draad als webmaster van deze website weer op te pakken.
Als eerste reactie dacht ik: “Ik stop hiermee”.
Maar na het lezen van de twee bovenstaande boeken van Ruud Lubbers en Rene Brown heb ik besloten om toch door te gaan.
Nu stoppen zou betekenen dat er een einde zou komen aan een periode van tien jaar waarin ik dagelijks het doen en laten van bestuurlijk Grave kritisch volg en ander nieuws uit Grave en mijn omgeving.
Op 7 mei j.l. werd mijn verklaring als voorzitter van de door mij opgerichte Graafse partij meer dan 1000 keer gelezen. De afgelopen week werd er heel veel in ons archief rondgeneusd en vele berichten werden herlezen. Ook vele foto’s werden nogmaals bezocht. Nu de handdoek in de ring gooien zou betekenen dat ook de vele berichten uit 10 jaar archief niet meer geraadpleegd kunnen worden.
En ook het nieuwe college en de gemeenteraad moeten kritisch gevolgd worden. A.s dinsdag wil ik weer beelden maken van ons nieuw college, onze nieuwe raads- en commissieleden.
Op de Algemene Leden Vergadering van Keerpunt 2010 op 28 mei zal ook over de toekomst van deze website besloten gaan worden.
Voor het inmiddels beruchte telefoontje uit Grave las ik van de Amerikaanse schrijfster B. Brown haar boek “VERLANGEN naar VERBINDING.
Dit laatste boek en het boek van Ruud Lubbers kocht ik om rustig tijdens de vakantie te lezen. De boeken zorgden nu voor de broodnodige afleiding. Toeval bestaat niet is me nu duidelijker geworden dan ooit.
Op de omslag van haar boek VERLANGEN naar VERBINDING staat:
B. Brown heeft wereldwijd het debat op gang gebracht over de ervaringen die ons leven betekenis geven: moed, kwetsbaarheid, liefde, erbij horen, schaamte en empathie. In Verlangen naar verbinding geeft Brown een nieuwe definitie van wat het betekent om er echt bij te horen in een tijd van toenemende polarisatie. Want er echt bij horen is niet iets waarover we onderhandelen of wat we samen met anderen bereiken: het is iets wat we dagelijks beoefenen en daar is integriteit en authenticiteit voor nodig. Het is een persoonlijk commitment dat we in ons hart dragen.
Met haar kenmerkende mix van onderzoek, verhalen en eerlijkheid duikt Brene in dit belangrijke onderwerp. Ze toont ons de helderheid en moed die we nodig hebben om de weg terug te vinden naar onszelf en naar elkaar. En die weg gaat dwars door de spreekwoordelijke wildernis.
Haar boek draagt ze op aan haar vader:
Voor mijn vader: ik wil je bedanken omdat je er altijd op aandringt dat ik geen blad voor de mond neem en voor mijn mening uitkom, zelfs als jij het er stevig mee oneens bent.
Enkele opvallende passages:
Een cruciale eerste stap is om de focus te verleggen naar “Waar zijn we nu?”. En het belangrijkste keerpunt (oh ironie) treedt in als we ons op de toekomst richten. Wat willen we voor de toekomst bereiken? Waar willen we naar toe, en wat zouden we moeten doen, zelfs al zijn we het nog steeds niet mee eens, om die toekomst tot stand te brengen?
Inderdaad, we verschillen op veel manieren, maar diep van binnen zijn we allemaal verbonden.
We moeten doelbewust samen zijn met mensen die anders zijn dan wij. We moeten ons aanmelden, erbij gaan en plaatsnemen aan tafel. We moeten leren luisteren, lastige gesprekken te voeren, naar vreugde te zoeken, onze pijn te delen en eerder nieuwsgierig dan defensief te zijn, en allemaal terwijl we momenten van saamhorigheid zoeken.
We willen er echt bij horen, maar het vraagt ongelooflijk veel moed om willens en wetens lastige momenten binnen te wandelen.
Een citaat van Bill Bishop:
Als mensen de sociale setting opzoeken waaraan ze de voorkeur geven – als ze de groep kiezen waar ze zich het prettigst voelen – dan wordt het land politiek steeds meer gesegregeerd. Het voordeel van verschillende opvattingen gaat verloren ten gunste van het morele gelijk dat vooral homogene groepen kenmerkt. We zitten nu allemaal opgescheept met de resultaten daarvan: een opgedeelde samenleving met bewoners die andere Amerikanen cultureel onbegrijpelijk vinden; een groeiende intolerantie voor politieke verschillen die nationale consensus onmogelijk heeft gemaakt; en politici die zo gepolariseerd zijn dan het Congres zich in een lastige impasse bevindt en verkiezingen niet langer een krachtmetingover beleid maar bittere keuzes tussen verschillende manieren van leven zijn.
P.S. Alle overeenkomsten met Grave berusten op toeval!!!
De 65 hoofdstukken van Persoonlijk Herinneringen van Ruud Lubbers zijn allemaal boeiende inkijkjes in zijn leven.
Enkele opvallende passages:
Hoe ik onverwacht terugtreed als UNHCR.
Waar gaat het nou allemaal om? Het gaat om de opdracht: dat we mensen vooruitbrengen. In dit geval: zorg dragen voor de miljoenen vluchtelingen en ontheemden in meer dan honderdtwintig landen, met tijdelijke opvang en repatriëring als doel.
Wie is Ruud Lubbers eigenlijk?
Of ik trouw ben geweest aan mezelf? Ik heb veel geslikt en mijn emoties misschien niet altijd de ruimte gegeven. Dat zou kunnen. In het vinden. In het vinden van een compromis heb ik veel te verstouwen gekregen. Maar ik vond dat belangrijk, een oplossing vinden. Er schiet me nu overigens wel een principe binnen.War er ook gebeurt: ik laat me niet chanteren. Dat heb ik ook nooit gedaan.
Politiek is niet voor bange mensen. Je komt vaak genoeg in situaties waarvan mensen zeggen: dat kan toch niet! Maar dat kan wel. In liefde en oorlog is alles geoorloofd. In de politiek lijkt dat niet anders te zijn. Je moet de kunst eigen maken om brutaal te zijn, het tempo hoog te houden, je schouders op te halen en worries van je af laten glijden. Dat heb ik mijn kinderen ook verteld.
Ja, ik had de neiging om te zeggen tegen collega’s: “Zal ik even met je meedenken?”
Dat Mark Malloch Brown mij wilde offeren voor de VN-zaak beoordeel ik als karakter-armoede.
Omgang met tegenvallers: Dat is raar in mijn leven, die omgang met tegenvallers. En dit is er een van. Accepteer ik hoe dingen gaan? Ja. Je moet wel. Want zo gaan de dingen.