De journalistiek is bij toeval op zijn pad gekomen. “Toen ik van de Havo kwam, wist ik helemaal niet wat ik wilde. Ik ben naar de Pabo gegaan in Eindhoven. Na twee jaar vroeg ik me af wat ik daar eigenlijk deed; ik vond er niets aan. Ben ik maar terug naar mijn ouders in Oploo gegaan. Die wilden natuurlijk wel dat ik iets deed, dus ging ik bij de plaatselijke bakker aan de slag. Ik zat bijna op de bakkersopleiding, maar dat opstaan om vier, vijf uur – ook in het weekend – trok ik niet. Het werd vervolgens de verpleegkunde. Dat was ‘in’ in die tijd, want dan ging je meteen verdienen. In het Canisius ben ik ‘in service’ gegaan.”

Baltussen maakt zijn opleiding af en gaat aan de slag op de dialyse-afdeling. Op dat moment ontstaat ook zijn interesse voor het schrijven. “Ik sportte in die tijd veel en was ook actief bij de plaatselijke volleybalvereniging. Zij zochten iemand die stukjes kon schrijven over het eerste team. Via de districtsbond ben ik vervolgens op de sportafdeling bij De Gelderlander terecht gekomen. Dat combineerde ik in eerste instantie met mijn werk in het ziekenhuis om vervolgens een vaste baan bij de krant te krijgen.” Na zijn tijd op de sportafdeling vervolgt hij zijn pad op de regio Maasland-redactie.”

De ambitie om het buiten de regio te zoeken, heeft hij nooit gehad. “Zelfs niet toen ik in de sport actief was. Westerbeek tegen Stevensbeek vond hij veel interessanter dan een wedstrijd van NEC. Daar waren anderen voor. Lokaal heb je altijd interactie met de lezer; ze vinden het goed, hebben commentaar of je krijgt ruzie”, vertelt hij lachend. Bang voor commentaar is hij niet. “Ik draai er niet omheen; schrijf gewoon de waarheid op. Ben ook altijd bereid geweest om politici en andere professionals aan te pakken. Met het verenigingsleven ga ik anders om; die kunnen wel eens een flater slaan. Die mensen moet je niet afbranden – of het moet echt heel ernstig zijn. Nee, die moet je koesteren om wat ze doen.”

T Koersfiets

Baltussen wil bij De Maas Driehoek verhalen brengen die dichtbij de lezer staan. Naar dat soort verhalen is hij altijd op zoek. “Als journalist ben je constant met je werk bezig. Men mag mij ook altijd bellen. Wil je je werk goed doen, dan moet je het zo doen. Je kunt niet om vijf uur de deur uitlopen en niet meer bereikbaar zijn tot de volgende dag. Zelf doe ik ook inspiratie op als ik het Land van Cuijk doorkruis op mijn koersfiets. Ik ken alle straatjes en steegjes. Als je tussen de lijntjes doorkijkt, zie je van alles. Dan denk ik ‘verrek, wat is hier nu aan de hand’.”

Wielrennen is echt zijn passie. “Daar ben ik mee opgegroeid. Oploo stond vroeger bekend als het fietsdorp van heel Brabant. We hadden zelfs vier professionals en verschillende wielerrondes kwamen hier aan. Met mijn ouders, drie broers en een zus woonde ik naast de fietsenmaker. Iedere maandag was ik daar te vinden. Wielrenners van heinde en verre brachten daar hun fietsen. Dan waren ze bijvoorbeeld gevallen en moest hun fiets gerepareerd worden. Dat vond ik prachtig. Zelf heb ik nooit wedstrijden gereden, maar de liefde is altijd gebleven.”