Harry Daudt las voor uit eigen werk bij de Gelderlander.

‘HET GRAS BIJ DE BUURMAN’…..

Dat het nu werkelijk lente is; onvervalst; jaargetij van de kleuren groen en geel.                                                       Juist in ons Land van Cuijk spatten en spetteren die kleuren van bomen en struiken; want dit stukje aarde, groot als een postzegel, heeft deze kleuren ruimschoots voor ons in petto:                                                                            ‘The green, green grass of home’.

In bossen, bosjes, parken en parkjes, onder struweel en achter struikgewas; dan hebben we de weiden en weitjes, met prikkeldraad afgezet, nog niet eens vermeld. Onvermeld zullen ook de voetbalvelden en trapveldjes voor de jeugd niet blijven; de jonge navolgers en wellicht opvolgers van ene Johan Cruijff, een Amsterdammer, een legende, wiens naam deze week op bijna ieders lippen heeft gelegen en zeker op die van de Ajaxieden en Ajax – supporters, die hem trouw zijn gebleven tot zelfs na zijn dood. Dankzij hen gaat de Arena, de Johan Cruijff-Arena heten.                                             

De geur van gras….. is met hem verbonden, als zijn gezegde: ‘elk voordeel heb ook zijn nadeel ’.     

We zijn met gras en groen, in alle kleurschakeringen in deze maanden, rijkelijk gezegend.                                                                                                                            Terwijl elders in de wereld er slechts twee seizoenen worden geteld, mogen wij vier vingers opsteken: lente, zomer, herfst en winter.                                                                                                          Of we blij zijn met alle eigenschappen van de vier seizoenen? Ik betwijfel het.                                                                                                                                     Staan wij niet ook bekend als: ’mopperkonten’? wij mopperen op en over het weer; is het de weerman, waarop wij onze kritiek als soms giftige pijlen richten.                                                       Weerman of weervrouw op het TV – scherm, je bent in die functie, niet meer of minder dan: de boodschapper van of goed of slecht weer; en van neerslag-van-betekenis zijn wij hier niet gevrijwaard.                                                                                                                                                        We kennen deze in allerlei verschijningsvormen: regenbui, regenvlaag, motregen, mist, dauw, rijp, sneeuw, hagel en ijzel.                                                                                                                                                  Ook in Het Land van Cuijk komen we er niet mee weg; ze verschijnen en verdwijnen weer                 als ‘het mannetje of het vrouwtje in hun weerhuisje’. Bij mijn schoonmoeder, aan de wand boven  de schoorsteenmantel.                                                                                                                                                De kolenkachel, door haar nijvere handen, het glanzend en vurig middelpunt van het familieleven , hartje winter; een van die seizoenen, die ze, naar zeggen: kon missen als kiespijn.                                        Ze was wat je hier noemt: ‘een stadse’; hulde zich in gewaden, om gezien te worden, de straat haar podium. Alhoewel……groene vingers had ze dan weer wel; en werkelijk haar kennis van planten en bloemen leek bijna encyclopedisch; alsof ze sliep met de flora van Heimans en Thijsse, onder haar kussen. In haar kamer wedijverden de stekjes van de Vingerplant, met die van de Vrouwentongen in haar brede vensterbank.   

Met grote voorzichtig-en omzichtigheid werden, in het late najaar, bollen in de aarde verborgen, als ware het de schatten uit de avonturenfilms van Indiana Jones. En dan de pure blijdschap, als de lente zich, in haar tuin, aankondigde met: sneeuwklokjes, akonieten en krokussen. Ze trok je , met zachte hand, de hof in en wees de nietige lentebodes aan, als een over ijverige onderwijzer de stippen en stipjes op een blinde kaart. 

Maar haar misprijzen over de stand van het groen in mijn woonplaats Grave, de zomer van 2016, was bijna schokkend.Ze stapte uit mijn auto aan de kant, waar zich, in plaats van een gladgeschoren gazon, werkelijk een steppe voor haar oog ontrolde. Ze sloeg haar hand voor haar mond; haar ogen rolden bijna uit haar kassen, en wees met een verbijsterend vingertje naar: ‘de Nieuwe Wildernis’, want zo werd ‘het gras van mijn overbuurman’, de Gemeente Grave, al in de volksmond genoemd.                                                                                                                                                                    Pijnlijk verrast, vroeg ze me naar de toedracht van deze verwaarlozing van het zogenaamde Openbaar Groen. 

Met vervangend schaamrood op de kaken, vertelde ik haar, dat ‘mijn overheid’ hierop aan het bezuinigen was; het geld uitspaarde voor het jaar 2017. ‘Je meent het niet’, zei ze, ‘ik kan me nog herinneren, dat je jaren eerder aan mocht kijken naar 100 rozen-in-kleur, gekozen door jouw buurman, de toenmalige Burgemeester van Grave’.                                                                                                                    Ja, antwoordde ik en nu…. erger ik me ‘groen en geel’, de bijna spreekwoordelijke kleuren van dit seizoen, de lente…..                                                                                                                                           Haar reactie daarop gaf ze bijna fluisterend: ‘Alles van waarde is weerloos’; en ik herinnerde me,                                                     dat deze uitspraak ooit gedaan is door de dichter Lucebert.                                                                                   Ik kneep mijn schoonmoeder zachtjes in de broze hand en leidde haar naar binnen; met de rug naar, dat wat gazon heet; wethouder van Grave, de heer Daandels… zij bedankt; hij zou deze dichterlijke uitspraak in zijn oren moeten knopen.   

                                                                                                           Harry C.A. Daudt