De Gelderlander schrijft: (nood)opvangcentrum voor 186 vluchtelingen.
De vijf Land van Cuijkse gemeenten moeten daarnaast, zo werd eerder bekend, op last van de Brabantse commissaris van de Koning Wim van de Donk binnenkort samen zien te besluiten waar voor eind dit jaar nog een (nood)opvangcentrum voor 186 vluchtelingen komt.
Commentaar webmaster/voorzitter Keerpunt 2010:
Grave als Bastion van Zorg kan naast de vluchtelingen in het nieuwe AZC deze groep ook best “herbergen”. De Graafse burgemeester, coordinerend burgemeester voor het Land van Cuijk, heeft de sleutel in handen voor de beste en goedkoopste oplossing. Scholen en winkels hebben er ook baat bij. Nu nog een integratieprogramma met sportclubs en andere verenigingen opzetten en Grave is een modelgemeente voor heel het land met als motto: “Waar een kleine stad groot in kan zijn.” of “Bij God en in de Graaf is alles mogelijk”.
Ter illustratie een artikel uit de Arena over de Internationale Schakelklas van het Merletcollege.
Internationale Schakelklas (ISK) op Merletcollege Grave
Publicatiedatum: 27-11-2015
Syrië, Afghanistan, Kosovo, Irak, Oeganda, Noord-Korea
26-11-2015 om 07:02 – Door Freddy Klooté
GRAVE – De tieners uit de in de kop vermelde landen zijn druk in de weer met de Nederlandse benamingen van lichaamsdelen, als ik de ISK van het Merletcollege binnenstap. De kinderen weten van mijn komst en vinden het wel bijzonder dat ze in de krant komen. Precies op het moment dat ik me voor wil stellen, gaat keihard de zoemer. Ik doe alsof ik met rot schrik en trek daarbij wat gekke gezichten. De klas ligt in een deuk. Kennismaking gelukt.
Sinds het begin van het nieuwe schooljaar heeft Merlet Grave een ISK. Docent Nederlands Nina Joosten, al werkzaam op het Merletcollege, werd aangesteld als leraar van deze groep. Wellicht ook omdat ze de opleiding NT2 (Nederlands als tweede taal) heeft gedaan. Bovendien is haar diploma Gedragsspecialist ook mooi meegenomen. De kinderen in haar groep hebben het nodige meegemaakt. PTSS ligt op de loer en allerlei uitingen die hiermee te maken kunnen hebben zijn latent aanwezig. Gelukkig hoeft ze het niet alleen te doen. Angèle Duijkers is haar klassenassistent. Die heeft naast het regulier onderwijs ook ervaring op Visio en in een schakelklas in het basisonderwijs. Verder kwam op een ochtend de Marokkaan Abdel Fehti zijn buurmeisje naar school brengen. Hij vroeg of hij ergens mee kon helpen. Omdat hij docent Frans was in Marokko en ook vloeiend Arabisch spreekt was het antwoord een meer dan duidelijk “ja, graag”. Het leidde tot een aanstelling als klassenassistent. Tenslotte is ook stagiaire Maaike er voor de verdere individuele hulp.
Internationaal en veelzijdig
Arabisch, Europees, Aziatisch en Afrikaans. Het loopt probleemloos door elkaar. Ze helpen elkaar waar nodig. Ieder met de wil om Nederlands te leren. Nina: “Er zijn enkele kinderen uit voormalig Joegoslavië die al weten dat ze terug moeten. Voor hen is de noodzaak minder, maar ze doen toch lekker mee”. De laatste tijd is de instroom uit Syrië duidelijk gegroeid. Veel kinderen dragen een vreselijk verhaal mee, waaruit angst en pijn, vermengd met verdriet soms hele happen uit gebeurtenissen hebben verdrongen. Zoals bij Jihad (16) uit Syrië: “Ik woon nu vier maanden in het kamp. Mijn broer en ik zijn eerst naar Libanon gevlucht. Daar zijn we twee jaar gebleven. Van daaruit zijn we naar Soedan gegaan. We hebben daar nog een tijdje in de woestijn gewoond. Dat was wel moeilijk hoor. Er was weinig water. Ja, woestijn hè?” Hij kijkt me lachend aan. Ik lach mee, maar mijn hart bloedt. “Daarna zijn we naar Libië gegaan. Toen kwam er een boot en hebben we gevaren. Ik weet nog dat ik veel geslagen werd, maar ik weet niet waarom. Toen we van de boot af gingen was ik erg duizelig. Ik weet alleen nog dat we in een vrachtauto zijn gestopt. En daarna waren we in Nederland. Mijn vader en moeder en een zus zijn nog in Libanon. Ik mis ze vreselijk. Laatst is een zus die in Noorwegen woont hier bij me geweest. Ik wist van niets. Dat was heel leuk”. Hij laat me een hartverscheurend filmpje op zijn mobieltje zien.
Nina Joosten leidt de groep: “Het is enorm leuk om te doen. Wel arbeidsintensief. Totaal anders dan de andere achttien jaar dat ik in het voortgezet onderwijs les heb gegeven. De vluchtelingenstroom en de terugkeer van voormalig Joegoslaven zorgt voor een snelle wisseling van leerlingen. Het werk vraagt om veel creativiteit en handen- en voetenwerk. Een psychologische factor is dat er veel kinderen hier zonder hun ouders zijn. De meesten zijn nog in het land van herkomst. Het is een teruggaan naar de basis van het onderwijs. Alle leeftijden, verschillende niveaus, differentiatie. Je loopt nog wel eens tegen jezelf aan”.
Arabisch, Europees, Aziatisch en Afrikaans. Het loopt probleemloos door elkaar. Ze helpen elkaar waar nodig. Ieder met de wil om Nederlands te leren. Nina: “Er zijn enkele kinderen uit voormalig Joegoslavië die al weten dat ze terug moeten. Voor hen is de noodzaak minder, maar ze doen toch lekker mee”. De laatste tijd is de instroom uit Syrië duidelijk gegroeid. Veel kinderen dragen een vreselijk verhaal mee, waaruit angst en pijn, vermengd met verdriet soms hele happen uit gebeurtenissen hebben verdrongen. Zoals bij Jihad (16) uit Syrië: “Ik woon nu vier maanden in het kamp. Mijn broer en ik zijn eerst naar Libanon gevlucht. Daar zijn we twee jaar gebleven. Van daaruit zijn we naar Soedan gegaan. We hebben daar nog een tijdje in de woestijn gewoond. Dat was wel moeilijk hoor. Er was weinig water. Ja, woestijn hè?” Hij kijkt me lachend aan. Ik lach mee, maar mijn hart bloedt. “Daarna zijn we naar Libië gegaan. Toen kwam er een boot en hebben we gevaren. Ik weet nog dat ik veel geslagen werd, maar ik weet niet waarom. Toen we van de boot af gingen was ik erg duizelig. Ik weet alleen nog dat we in een vrachtauto zijn gestopt. En daarna waren we in Nederland. Mijn vader en moeder en een zus zijn nog in Libanon. Ik mis ze vreselijk. Laatst is een zus die in Noorwegen woont hier bij me geweest. Ik wist van niets. Dat was heel leuk”. Hij laat me een hartverscheurend filmpje op zijn mobieltje zien.
Nina Joosten leidt de groep: “Het is enorm leuk om te doen. Wel arbeidsintensief. Totaal anders dan de andere achttien jaar dat ik in het voortgezet onderwijs les heb gegeven. De vluchtelingenstroom en de terugkeer van voormalig Joegoslaven zorgt voor een snelle wisseling van leerlingen. Het werk vraagt om veel creativiteit en handen- en voetenwerk. Een psychologische factor is dat er veel kinderen hier zonder hun ouders zijn. De meesten zijn nog in het land van herkomst. Het is een teruggaan naar de basis van het onderwijs. Alle leeftijden, verschillende niveaus, differentiatie. Je loopt nog wel eens tegen jezelf aan”.
Noord-Korea, kibbeling
Ka Eyn Kim (16) komt uit Noord-Korea: “Ik woon nu twee jaar in Nederland. Samen met mama ben ik naar Nederland gevlucht. Vanuit Noord-Korea zijn we eerst naar China gegaan. Daar zijn we vier jaar geweest. We zijn daar ook gevangen genomen en terug naar Noord-Korea gebracht. Toen hebben we het nog eens geprobeerd via China en is het wel gelukt. Alleen zit mijn papa wel in de gevangenis in Noord-Korea. Ik blijf wel in Nederland en wil later dokter worden. In Noord-Korea is er geen godsdienst. Alleen de grote leider mag aanbeden worden. Wie niet luistert gaat dood. Ik noemde die leider altijd “pang”. Ze vindt de Nederlandse taal ontzettend moeilijk. Nina Joosten kan dat beamen: “We zetten alles in op de taal, zonder het sociaal aspect te vergeten. Ook dat is zeer belangrijk. Wij zijn voor veel kinderen het enige aanspreekpunt. Dus ook voor boodschappen. Eigenlijk voor hun hele overlevingsfase. We gaan ook met ze naar winkels. Bij Coby Peters in de dierenwinkel hebben ze een geweldig uur meegemaakt. Net als bij Sandy van Belvisie. Van Cora op de markt kregen ze kibbeling. Hartstikke leuk”, zegt Nina. De geschikte vrouw op de juiste plaats, die lesgeeft vanuit haar hart, dat ze voor al haar kinderen wijd openstelt.
Ka Eyn Kim (16) komt uit Noord-Korea: “Ik woon nu twee jaar in Nederland. Samen met mama ben ik naar Nederland gevlucht. Vanuit Noord-Korea zijn we eerst naar China gegaan. Daar zijn we vier jaar geweest. We zijn daar ook gevangen genomen en terug naar Noord-Korea gebracht. Toen hebben we het nog eens geprobeerd via China en is het wel gelukt. Alleen zit mijn papa wel in de gevangenis in Noord-Korea. Ik blijf wel in Nederland en wil later dokter worden. In Noord-Korea is er geen godsdienst. Alleen de grote leider mag aanbeden worden. Wie niet luistert gaat dood. Ik noemde die leider altijd “pang”. Ze vindt de Nederlandse taal ontzettend moeilijk. Nina Joosten kan dat beamen: “We zetten alles in op de taal, zonder het sociaal aspect te vergeten. Ook dat is zeer belangrijk. Wij zijn voor veel kinderen het enige aanspreekpunt. Dus ook voor boodschappen. Eigenlijk voor hun hele overlevingsfase. We gaan ook met ze naar winkels. Bij Coby Peters in de dierenwinkel hebben ze een geweldig uur meegemaakt. Net als bij Sandy van Belvisie. Van Cora op de markt kregen ze kibbeling. Hartstikke leuk”, zegt Nina. De geschikte vrouw op de juiste plaats, die lesgeeft vanuit haar hart, dat ze voor al haar kinderen wijd openstelt.
