Gelukkig hebben we de Gelderlander nog. Ook in Grave “luiden soms de klokken”.

Met enige regelmaat vallen er anonieme brieven bij De Gelderlander in de bus. Dat kan een ordinaire scheldkannonade zijn met aantijgingen die nergens op gestoeld zijn. Soms betreft het iemand die gebukt gaat onder achtervolgingswaanzin. En weer anderen kaarten een persoonlijke vete aan, met een school, winkel of instantie. We prikken er altijd zo doorheen en leggen die brieven terzijde.

Maar soms, heel soms, voel je dat je nieuws in handen hebt. Dat een brief iets aankaart, waarvan je zeker weet: dit is ernstig. Hoe we dat voelen? Ervaring, instinct, zeg het maar.

Deze week was het weer zover. Een anonieme brief op de burelen over de wantoestanden bij Veilig Thuis. Tweehonderd zaken van mishandelde kinderen en volwassenen blijven op de plank liggen omdat Veilig Thuis niet functioneert.

De redactie voelde meteen dat het een serieuze melding was: concreet materiaal met cijfers, een situatie die je niet verzint. Opvallend was ook de ongerustheid die uit de brief sprak.

Onze redacteur kreeg na veel onderzoek het zorgwekkende nieuws inderdaad bevestigd.

De journalisitiek kan niet zonder mensen die onrecht of misstanden melden, de klokkenluiders. Niet alles is immers vanaf de buitenkant zichtbaar. Veel zaken kunnen we alleen weten wanneer iemand ons daarop attent maakt. Zodra onze samenleving een ernstig onrecht kent, dan is een onafhankelijke pers het kanaal dat dat kan en moet onthullen.

Dat is ook de belangrijkste functie van de journalistiek; het bewaken van onze democratische en humane normen en waarden. Met dank aan de dapperen in de samenleving: de klokkenluiders

Jacqueline de Bekker is chef van de Nijmeegse edities van de Gelderlander. Vragen? Mail haar: j.dbekker@gelderlander.nl