De Gelderlander schrijft in een column van de dwarskijker over de Romeinse route naar een fusie van Cuijk en Boxmeer!
Romeinen
DWARSKIJKER
Aan jaren van piekeren kwam deze week een einde. Komt de wijsheid dan toch met de jaren? Ik tikte een jaartje bij, dus het zou kunnen. Altijd in de Boekenweek. Een teken, vind ik zelf. Maar daar wilde ik het niet over hebben. Wel over het licht dat ik gezien heb. Zoals bij de meeste eurekamomenten denk je: dat het zó simpel kon zijn.
Ik geef toe: het kwam niet vanzelf. Een berichtje in deze krant was het vonkje dat het grote licht ontbranden deed. Wat ik heb ontdekt? Dat het door de Romeinen komt.
De gemeenteraden hebben het er alle vijf weer eens over gehad. En woensdag kruipen ze weer bij elkaar om ons, belangstellende burgers, het idee te geven dat ze daadwerkelijk nadenken over hoe het verder moet met de gemeentelijke samenwerking in het Land van Cuijk. Er verandert niets. Boxmeer en Cuijk, de grotere twee, willen stappen zetten. De drie kleintjes (Grave, Sint Anthonis en Mill en Sint Hubert) willen kleintjes blijven.
Waar dat verschil in sentiment vandaan komt, daar piekerde ik al jaren over. Boxmeer en Cuijk zijn ook samenraapsels, maar uiteindelijk fuseerden de dorpen herhaaldelijk. Ik las over die fietstocht die ze langs de vroegere Romeinse heerweg willen uitzetten. En toen begreep ik het. Die heerweg voerde langs de Maas, door wat nu Boxmeer en Cuijk heet. En die duizenden soldaten van dat mondiale rijk, van die mediterrane ruimdenkers die de wereld wilden ontdekken én beheersen, die hebben tussen onze Maasheggen meer gedaan dan hun moede hoofd te ruste gelegd. Dat was in de schoot van de Germaanse meisjes. Waar ze ook hun zaad achterlieten. Dat van ruimdenkende wereldburgers.
Ik ben op een steenworp afstand van de heerweg geboren. Een teken, vind ik zelf. Dat Boxmeer en Cuijk maar snel fuseren. Tot Ceuclum Hircum of zoiets.