Uitgegeven: 08 maart 2013

                                                                  Toeristisch-recreatief Grave 

Grave: Afgelopen weekend was het weer zover. De lokroep van Zeeuws-Vlaanderen bereikte ons hart. Er restte ons niets anders dan de blik zuidwaarts te richten. 

Het was druk in Breskens, het vroeger zo oud en versleten, door de oorlog half weggeslagen plaatsje aan de Schelde. Voor vele West-Zeeuws-Vlamingen een eeuw lang de enige poort naar “Holland”. De weg naar de veerpont liep langs het onooglijke dorpje, dat een beetje beschaamd over haar lelijkheid zich verborg achter de masten van de vissersboten. 

Af en toe brachten verdwaalde toeristen er een bezoekje, en waanden zich in andere tijden. Ze zagen wel de stranden, de zee, de Schelde. Beetje bij beetje, steentje op steentje werd er met ideeën voor toerisme richting strand gebouwd. Een pleintje kreeg een ander gezicht, een wei bij een boerderij maakte ruimte voor tenten. 

Gestaag veranderde het vissersdorp in een toeristisch dorp waar volop gerecreëerd kon worden. Hotels, pensions, huisjes te huur zorgden ervoor dat de toeristen wat langer bleven. Restaurants hadden hun eten binnen handbereik, en ook de zon scheen er vaker dan in de rest van het land. Het bestuur toonde lef, Bressiaanders zijn van nature al niet bang. Men durfde het aan op toerisme in te zetten, wist handig van de aanwezige zekerheden gebruik te maken, en zie: een badplaats was het perfecte resultaat van durf en ondernemerschap. Met dank aan zee, zon en duinen. 

Vorige week hield het Graafs college een geslaagde persconferentie. Er werd uitgebreid gesproken over de stand van zaken van het bestuursakkoord. Zeg maar de plannen voor deze raadsperiode. Bij het onderdeel toerisme en recreatie spitste ik mijn oren. Als Zeeuws-Vlaming denk ik er verstand van te hebben. Toch werden het college en ik het niet eens. De reden? Ik kon ze maar niet aan het verstand brengen dat het Grave ontbreekt aan die eerder genoemde zekerheden. Geen strand, zee of faciliteiten om lang te blijven. Motel Koolen is mooi, wordt geprezen door wie er geweest is. Maar, wees eerlijk, het is niet voldoende als je wilt inzetten op Grave als toeristisch-recreatief stadje. Het college wees op de mooie, oude gebouwen, de kerken, de verscheidenheid aan kleine winkeltjes. Klopt. We mogen daar blij mee zijn. Steeds meer mensen komen het even bezoeken, of rijden er al fietsend doorheen. Bij lekker weer even stoppen en wat eten of drinken. Inderdaad, onze horeca mag er wezen. Wat zeur ik nou toch? 

In 1988 werd in Grave het TROP-plan geïntroduceerd. Toeristisch-recreatief-ontwikkelingsplan. “We” zouden volop inzetten op de toeristische mogelijkheden. Het gemeentebestuur trok de kar. En de portemonnee. Langzaam maar heel zeker bloedde het plan dood. Waarom? Geen zekerheden, geen randvoorwaarden. Dat blijf ik zeggen. Geen zee, strand, hotels. Dus moet je andere dingen zoeken. Zoals het Smartlappenfestival. Prima! Het waterfestival. Prima. De Pinksterfeesten. Tja. Maar, daar vul je geen heel seizoen mee. De mensen van die festivals die daarna Grave nog eens aandoen, zorgen niet voor een dagelijkse topdrukte. Wat dan? Zo leek ook op de gezichten van de collegeleden te staan. Ze bleven bij de schoonheid van het historisch stadje, de kerken, enz. En voor overnachtingsplaatsen kon later nog gezorgd worden. Jammer, maar ik geloof er niet in. Kijk eens naar ons haventje. Leuk, gezellig, maar veel te klein, en met een op instorten staand ontvangstgebouw. Een nieuw gebouw had er al lang kunnen staan. Met het nieuwe toeristisch plan is het voor komend seizoen al te laat. 

Ben ik dan zo’n pessimist? Voor wat het toerisme in ons mooie stadje aangaat vrees ik van wel. Laten we hopen dat ik ongelijk heb.