De Belgische Krant de Morgen schrijft over de nasleep van Keulen. Waarom schrijven Nederlandse kranten hier niiet over?
Ik herinner me hoe ik het in de eerste berichten over het nieuwjaarsgeweld in Keulen had over “vermoedelijk ook asielzoekers”. Ik herinner me hoe ik daarom uitgescholden ben, mijn deontologie betwijfeld, mijn kinderen bedreigd, omdat ik de voorwaardelijke wijs wou blijven gebruiken, zolang geen dader gekend was. Vandaag blijkt die schroomvolle omschrijving de meest accurate: er zijn “ook” asielzoekers geïdentificeerd als verdachten, maar zeker niet uitsluitend en, voor zover nu bekend, zelfs helemaal niet in meerderheid.
SHAREWie de asielcrisis niet als de oorzaak van Keulen durfde benoemen, stemde stilzwijgend in met de gewelddaden
Ik heb die journalistieke terughoudendheid niet ten volle kunnen/durven volhouden. Gaandeweg is de ‘vermoedelijk’ en de ‘zou’ ook uit mijn zinnen verdwenen. Ik ga niet naar anderen wijzen. Ook ik ben bang geweest voor de meute.
Ik neem mezelf dat kwalijk, dat mag u gerust weten. Al wie ‘de’ media nu verwijten dat ze alweer te snel geoordeeld hebben: doe gerust, ik vertel u hoe het gegaan is. Denk erover wat u wil, maar met commerciële druk had het allemaal niet veel te maken. Wel met de intimiderende druk van een rumoerige minderheid om een bepaalde ‘waarheid’ door te drukken: wie de asielcrisis niet als de oorzaak van Keulen durfde benoemen, stemde stilzwijgend in met de gewelddaden. Je zou dat een nieuwe vorm van politieke correctheid kunnen noemen.
De obsessionele aandacht voor de negatieve (en soms gewoon onware) aspecten van vluchtelingenopvang is immers ook een vorm van ‘constructieve’ journalistiek, zoals ik al eerder een keer schreef. Ze construeert een werkelijkheid waarin de Ander per definitie het Gevaar vormt. Ik neem daarvoor een deel van de schuld op mij. Anderzijds: blame the media? Was het maar zo simpel. Wie was eerst: de kip of het ei? Media geven toe aan de druk van een mondig, wantrouwig publiek. Omgekeerd bevestigen die berichten alleen maar dat wantrouwen.
Intussen is ‘Keulen’ gebruikt als een breekpunt in de Europese asielpolitiek. Repressie is de norm geworden. ‘Keulen’ is gebruikt om de democratisch verkozen bondskanselier van Duitsland ten val te brengen. Ook vanuit ons land is Keulen aangegrepen om politieke winst te boeken en tegenstrevers het zwijgen op te leggen. Ook dat zou sommigen tot een moment van bezinning mogen nopen.
SHARENatuurlijk is criminaliteit etnisch gekleurd, zoals alle grote problemen die met de sociaal laagste klassen te maken hebben etnisch gekleurd zijn
Voor de goede orde. Keulen is geen fait divers geweest. Massageweld blijft massageweld, slachtoffers blijven slachtoffers. Met mijn Brusselse ervaring durf ik nu wel vermoeden dat het om een hevige uitspatting van straatcriminaliteit gaat, enkel mogelijk in een stad die straatcriminaliteit veel te lang niet ernstig genomen heeft. Dat is precies wat in de eerste berichten en analyses gesteld is over wat gebeurde op Nieuwjaarsnacht in Keulen.
En natuurlijk is die criminaliteit etnisch gekleurd, zoals alle grote problemen die met de sociaal laagste klassen te maken hebben etnisch gekleurd zijn. Daarover is het taboe al decennia geleden doorbroken. Over die sociale correlatie ben ik nogal zeker, over de culturele twijfel ik, maar ik accepteer een ander standpunt daarover als beschaafd meningsverschil met andere mensen die ik respecteer.
Anyway. Dit is wat ik nu zeg: Het massageweld van Keulen is de brandstichting in de Reichstag van onze tijd. En opnieuw hebben we er met zijn allen op staan kijken, hoe de verkeerde groep mensen werd beschuldigd en hoe democratische leiders werden gediscrediteerd.
Hoe kon dit gebeuren?
Misschien schuilt er nog een grond van optimisme in die vergelijking met de jaren dertig. Nu hebben we tenminste nog ontdekt dat we onszelf bedrogen hebben. Laattijdig, maar toch.