De windeieren van Daandels’ snippergroen
Het dossier ‘snippergroen’ is er een sprekend voorbeeld van dat een extern adviesbureau, in dit geval Eiffel, tegen een hoge vergoeding het gemis aan bestuurlijke competentie moet compenseren. Dat bureau is nu al een paar jaar aan het huishouden in onze gemeente om de wrange vruchten te plukken van een decennium of vier aanrotzooien in een gemeente die zo bestuurd wordt dat geen burger er nog enig vertrouwen in heeft. Dan moet er gehakt worden met de botte bijl en Eiffel blijkt daar bedreven inmaar de resultaten lijken helaas zo bedroevend te zijn dat er van dag tot dag spaanders geraapt moeten worden die vervolgens politiek worden omgedoopt tot ‘beleidsresultaten’. Gelukkig beginnen onze volksvertegenwoordigers langzaam maar zeker door te krijgen dat Daandels’ papieren en verbale successen windeieren zijn. Daar moet je behoedzaam mee omspringen wil je geen struif aan je handen krijgen in plaats van een omelet in de pan. Voor behoedzaamheid is Daandels echter niet in de wieg gelegd. Die wil victorie kraaien, desnoods op de puinhopen van zijn beleid en dat doet hij dus ook naar hartenlust.
Het ene gat met het andere vullen
De wethouder verzucht in de Gelderlander: ‘In andere gemeenten wel goed verlopen. In Mill (…) verliep alles vlekkeloos.’ En aan Eiffel kan het niet liggen. ‘Ze hebben ervaring genoeg.’ Maar, wethouder, zou het kunnen zijn dat Eiffel in andere gemeenten (43 stuks) anders aangestuurd is en dat het nergens zo’n epische puinhoop heeft aangetroffen als Grave.
Dat snippergroenbeleid is in feite kenmerkend voor hoe onze gemeente bestuurd is en wordt. Zoals al vaker gezegd en geschreven; de enige lijn die waarneembaar is, is die van doormodderen en het ene gat met het andere vullen, financieel en beleidsmatig. Daarmee hebben ze, op zo’n acht procent na, alle Gravenaren tegen zich in het harnas gejaagd. Mensen die er, bijvoorbeeld bij het snippergroen, geen probleem mee zouden hebben om over de brug te komen maar door de gemeente zelf gewapend zijn met argumenten om in plaats daarvan (terecht) de middelvinger op te steken. Precies zoals ons bestuur dat doet naar zijn burgers. Dat snippergroen is één enorme puinzooi. Zo erg dat er geen rechttrekken meer aan is. Hoe dat ook aangepakt wordt, de gemeente stuit steeds op weerstand die ze zelf opgeroepen heeft. Met rechtsongelijke behandeling, met gemakzucht, met onkunde,neerbuigendheid en met haar eeuwige rancune en vergeldingsdrang jegens burgers. En vooral door als gemeente een eigen werkelijkheid bij elkaar te liegen, losgezongen van ieder rechtsgevoel en rechtspleging.
Van een koude kermis thuis
Daandels wil, zo heet het in de krant, in december het project afronden. Volgens de laatste cijfers gaat het om 471 stukken grond. In 229 gevallen is het dossier afgerond. Bij de andere 242 grond-‘bezitters’ moet er nog een finale afhandeling komen. ‘Bij de dossiers die in december niet zijn afgehandeld zal het op een juridische procedure aankomen.’ Het klinkt heel bemoedigend, zo’n statement, maar verdiep je je in de papieren tijger, dan zou onze wethouder wel eens van een koude kermis thuis kunnen komen. Meer en meer dringt het besef door bij burgers en politiek dat er met de afhandeling van het ‘snippergroen’ iets fundamenteel mis is. Iedereen wordt in het harnas gejaagd. De mensen die in een (ver) verleden netjes betaald hebben voor de in bezit genomen grond, degenen die dat hebben gedaan met het pistool van Daandels tegen de slapen. De mensen die jarenlang een strookje hebben onderhouden omdat de gemeente dat vertikte. Talloze modaliteiten van mensen die zich genaaid voelen door hun gemeente of, om het met keurige woorden te zeggen, door haar met extreme willekeur zijn bejegend en daar niet in berusten.
Zondebokken voor beleid dat kant noch wal raakt
We hebben begrepen dat het langzaam spannend begint te worden of onze wethouder de eindstreep zal halen van zijn snippergroenproject . Dat de gemeente hier een zeperd haalt in plaats van de zichzelf voorgespiegelde financiële klapper. Het zou geen dag te vroeg zijn dat Daandels daarop wordt afgerekend maar van de andere kant gaat het tegelijk nergens over; wethouders worden hier in de praktijk alleen maar weggezonden als zondebokken voor een beleid dat in zijn totaliteit kant noch wal raakt. Van Geest is destijds geslachtofferd voor het Wisseveld, nadat een ander, onder de ogen van de hele raad en de toenmalige colleges, de zaak al finaal verkloot had en er (toen al) geen enkel perspectief meer zat in het project. Bestuurlijk falen is een consequentie van een feitelijk niet kunnen besturen; in Grave blijk je daar jarenlang mee weg te komen, als je maar hard genoeg roept dat je het wel kunt. Daar zijn wij zelf bij; allemaal. Daandels zal straks wel een keer het veld moeten ruimen maar laat dat ons niet de illusie geven dat zijn vertrek enig perspectief zal bieden op beter bestuur. Op z’n hoogst is het een van de laatste maten in de zwanenzang van besturend Grave.
Vind ik leuk:
Vind-ik-leuk Laden...
Gerelateerd
