Facebookbericht BG-er Hans Huizing: het stadje a/d Maas van toen.

Ik speelde er tikkertje, verstoppertje, paardje rijden, rover en politie, deed er aan stoepranden, in de goten van de straten verloor ik bijna altijd met knikkeren, ik leerde er voetballen, deed met de door mijn vader prachtig versierde fiets mee aan de optocht op koninginnedagen, en aan de onvermijdelijke volkspelen die daarop volgden, won er prijzen met straattekenen, liep er met mijn bamboe hengel en plastic emmertje waarin op apegapen liggende zilveren voorntjes en bliekjes vanwege te weinig water, struinde er uren met een rijksdaalder over de kermis, maakte er in de winter glijbaantjes, deed er bij de slager met een briefje boodschappen voor mijn moeder, waar ik dan een plakje worst van de slagersvrouw kreeg, kuste er mijn eerste vriendinnetje, liep er met overvolle broekzakken met kastanjes, stampte na regenbuien zo hard mogelijk met mijn nieuwe rubberlaarzen in diepe plassen, smulde van de gratis viskruimels op de markt, huilde er en lachte er, leerde op de stoepen rolschaatsen, rende met mijn houten doorlopers als een dwaas naar de gracht als het ijs betrouwbaar bleek, zwalkte er stomdronken rond, gokte en vocht heel wat af in de kroegen, beledigde er alles en iedereen, versierde bij hoge uitzondering wel eens een leuke dame, jatte ooit voor het eerst in mijn leven bij Keurten een dobber, maar het kon ook een blinker zijn geweest, liep op menig zondag in mijn nette kloffie met mijn voetbaltas naar het Oranje Hotel, want ik mocht mee met het eerste elftal, gooide er met een sneeuwbal mijn eerste ruit aan diggelen, rende voor mijn leven nadat een vriendje en ik bij de Raambrug dikke ijsbrokken op de dobbers van twee woedende vissers hadden gegooid, deed mee aan heel wat carnavalsoptochten, schoot er met van papier gedraaide pijltjes middels een blaaspijp naar concurrerende bendes, mikte met een katapult naar kraaien boven op de kerk, stak er wel eens een vuilnisemmer in de fik, schilderde er namen op ramen en gevels, zat op menig terrasje mijn tijd te verdoen, liep trots met de wandelclub door het stadje na het behalen van alweer een eerste prijs, trok er belletje, rende in mijn herinnering altijd zinderende zomers na schooltijd met opgerolde handdoek waarin zwembroek naar het Maasbad, was er verkeersbrigadiertje, eerst in het witte en daarna in het gele pak die beduidend minder imposant was en stonk bovendien, liep na de kerstviering van de zondagsschool gelukzalig met een zojuist gekregen boek en mandarijn in het donker naar huis en genoot van de betoverende lichtjes in menig kerstboom, reed er trots rondjes met mijn eerste autootje, werd er tijdens de vierdaagse menigmaal warm binnengehaald, reed er op de hippe omafiets van mijn moeder ontelbare rondjes, soms doelloos, soms niet en maakte me jarenlang schuldig aan openbaar plassen in menig duister hoekje. Op de stoepen en in de smalle straatjes en steegjes van Grave liggen mijn herinneringen. Verzegeld. Voor eens en voorgoed…