Grave Politiek reageert op opheffing geheimhouding.

Geheimhouding rond Wisseveld eindelijk opgeheven

Van de gemeentesite: ‘De afgelopen periode is de geheimhouding op het dossier Wisseveld (…) verschillende malen ter sprake gekomen. Naar aanleiding van signalen heeft het college van burgemeester en wethouders van de gemeente Grave het dossier Wisseveld bestudeerd en bij de gemeentelijk huisadvocaat advies gevraagd over de geheimhouding op het dossier. Het advies heeft ertoe geleid dat het college op dinsdag 14 oktober de gemeenteraad heeft voorgesteld om de geheimhouding op het dossier op te heffen. De gemeenteraad heeft daarop besloten de geheimhouding op het dossierWisseveld op te hetffen met uitzondering van de geheimhoudingsplicht op de documenten die (nog) van belang zijn in het kader van de huidige onderhandelingen die plaatsvinden met het oog op het sluiten van een nieuwe overeenkomst.’

Kattebelletje

De derrière raakt oververhit als je lang op een doofpot blijft zitten. Plus dat na verloop van tijd de doofpot, niet voor niets zo genoemd, alleen nog gevuld is met as en sintels. Bovendien hebben achtereenvolgende colleges inmiddels al lang‘vastgesteld’ dat de problemen van vóór hun tijd waren en zij er dus niet voor verantwoordelijk waren. Kortzichtigheid werkt in Grave met terugwerkende kracht, in tegenstelling tot (collegiale) verantwoordelijkheid. Maar goed… De geheimhouding is dus opgeheven. Daarmee stelt zich de vervolgvraag; wat zullen we er mee opschieten? Komt de onderste steen boven? Het zijn helaas bijna retorische vragen, vragen waarop het antwoord bekend is. De grote lijnen kennen we immers. ’t Wisseveld is een vat vol slechte besluiten die door Jan en alleman genomen zijn maar waarvan de verslaglegging vaak hooguit uit een kattebelletje  heeft bestaan dat dan ook nog eens doorgaans in het ronde archief gedeponeerd is.

Mission impossible

Het effect van het opheffen van de geheimhouding is mogelijk dat er wat aanknopingspunten zullen komen voor nog meer en nog prangender vragen maar dat het nagenoeg even onmogelijk zal blijken om echte antwoorden te vinden. De Rekenkamer slaagde daar niet voldoende in, getuige alle witjes in haar rapport. Plus, zelfs als onze bestuurders opeens echt genezen zouden zijn van hun geheimhoudingssyndroom, zou het alleen al door de administratieve janboel een ‘missionimpossible’ zijn om het echte verhaal te reconstrueren.  Geheimhouding, onkundig management en bestuurlijk tunnelzicht hebben afdoende gewerkt om ’t Wisseveld, zeker waar het gaat om bestuurlijke verantwoordelijkheid, als voltooid verleden tijd te beschouwen. Slechte beslissers zullen weinig te duchten hebben.

Sluwe machinaties

Het is overigens erg laat en erg eenzijdig om alleen te denkenin kaders van verantwoordelijkheid en schuld maar door de geheimhouding van alle domme beslissingen, ontoereikende uitvoering en sluwe machinaties zijn ook, los van de personen,de ambtelijke en bestuurlijke bewegingen niet meer te reconstrueren. Hierdoor zijn we dan niet alleen een slordige 10 miljoen armer geworden maar lijkt ook de kans aan Grave’sbestuurlijke neus voorbij gegaan om van gemaakte fouten te leren. Dat is de geschiedenis van Grave in een notendop, waarin besturen verworden is tot autistisch bedisselen en regentesk afdwingen. Per saldo is het een verstandig besluit de geheimhouding op te heffen. Onbedoeld zullen hieruit heel sterke argumenten geput kunnen worden tegen wat de kwintessens lijkt voor onze bestuurders, om zich zo lang endiep mogelijk in te graven in de eigen positie.

Verschrompeld

De openheid zal uitwijzen dat niet hetgeen er aangetroffen wordt ons de ogen kan openen maar hetgeen er niet gevonden zal worden. ’t Wisseveld is, ook zonder openheid, glashelder een bastion van wanbestuur, grenzeloze maar geborneerdeambities en ego’s die onder de druk van de werkelijkheid verschrompeld zijn. We kunnen dat nu met eigen ogen en officieel vaststellen maar we wisten dat natuurlijk al jaren. Het wekt wel wantrouwen dat voor de uitzondering hetzelfde argument gekozen is dat tot nu toe gold voor het hele dossier; ‘de documenten die (nog) van belang zijn in het kader van de huidige onderhandelingen die plaatsvinden met het oog op het sluiten van een nieuwe overeenkomst’ blijven geheim. Of het uiteindelijk gaat om pure ‘window dressing’ of een frisse wind door de kieren van het marmer? Aan de vruchten zullen we de boom kennen. Het is daarbij een opsteker voor Ben Litjens en Eva Eigenhuijsen dat het probaatste middel tegen geheimhouding is, om je er verre van te houden. Je ziet dat daarmee de standaard meteen verlegd wordt en de geheimhouders sukkeltjes worden waar ze zich eerst de binken voelden.

Bron: Hans Satter, Ben Bongaards, Wil Baaijens(www.gravepolitiek.nl)