Gastcolumn Ben Bongaards 100! Loopgravenoorlog tegen Litjens ten einde?
Als de voortekenen niet bedriegen, verkeert de Twintigjarige
politieke en ambtelijke Loopgravenoorlog tegen het bedrijf van Litjens in
Escharen in zijn eindfase. Er zijn, tussen haakjes, meer opmerkelijke parallellen met de Eerste Wereldoorlog.
Beider aanleiding is immers dat een paar politieke hotemetoten zich op hun
speelgoed getrapt voelden en beider oorzaak is hun dom en doof wantrouwen. Nog
andere parallellen zijn dat beide tot op de dag van vandaag nog afbetaald
worden en dat zij eigenlijk alleen maar verliezers kennen.
politieke en ambtelijke Loopgravenoorlog tegen het bedrijf van Litjens in
Escharen in zijn eindfase. Er zijn, tussen haakjes, meer opmerkelijke parallellen met de Eerste Wereldoorlog.
Beider aanleiding is immers dat een paar politieke hotemetoten zich op hun
speelgoed getrapt voelden en beider oorzaak is hun dom en doof wantrouwen. Nog
andere parallellen zijn dat beide tot op de dag van vandaag nog afbetaald
worden en dat zij eigenlijk alleen maar verliezers kennen.
Waar gaat het over? Een steen des aanstoots voor de gemeente
is in wezen het simpele bestaan van het bedrijf dat zich voor een belangrijk
deel bezig houdt met recycling van bouwmateriaal. Politiek is dat niet zo sexy
als bijvoorbeeld een Jan des Bouvrie en daarom heeft Grave kosten noch moeite
gespaard om het bedrijf de nek om te draaien. Er lijkt bijvoorbeeld meer geld (kerosine)
vervlogen met de controle van de bedrijfsactiviteiten dan er aan alle verdere
handhaving in onze gemeente besteed kon worden. Om het bedrijf uit te roken, is
er naar hartenlust getekend en gekleurd in het bestemmingsplan Buitengebied en
zijn provincie en Raad van State in het geniep voortdurend voorzien van
argumenten om een streep te halen door gedane toezeggingen en onderhandelde
oplossingen. Ambtelijk Grave lijkt
daarmee letterlijk tot het gaatje gegaan te zijn. Een simpel ‘tekenfoutje’
bijvoorbeeld waardoor het nieuw stuk bedrijfsperceel veel groter werd
ingetekend dan nodig. Herkenbaar van een van de andere fronten van dezelfde
loopgravenoorlog, die tegen de Prinses Margriet.
is in wezen het simpele bestaan van het bedrijf dat zich voor een belangrijk
deel bezig houdt met recycling van bouwmateriaal. Politiek is dat niet zo sexy
als bijvoorbeeld een Jan des Bouvrie en daarom heeft Grave kosten noch moeite
gespaard om het bedrijf de nek om te draaien. Er lijkt bijvoorbeeld meer geld (kerosine)
vervlogen met de controle van de bedrijfsactiviteiten dan er aan alle verdere
handhaving in onze gemeente besteed kon worden. Om het bedrijf uit te roken, is
er naar hartenlust getekend en gekleurd in het bestemmingsplan Buitengebied en
zijn provincie en Raad van State in het geniep voortdurend voorzien van
argumenten om een streep te halen door gedane toezeggingen en onderhandelde
oplossingen. Ambtelijk Grave lijkt
daarmee letterlijk tot het gaatje gegaan te zijn. Een simpel ‘tekenfoutje’
bijvoorbeeld waardoor het nieuw stuk bedrijfsperceel veel groter werd
ingetekend dan nodig. Herkenbaar van een van de andere fronten van dezelfde
loopgravenoorlog, die tegen de Prinses Margriet.
De gemeenteraad en Litjens waren het dit voorjaar in
principe eens over een uitweg uit de onmin. De Parisappel is in de loop van de
jaren sterk verschrompeld, doordat de gemeente in meerdere opzichten geen
middelen meer had om het bestaan van het bedrijf te betwisten. Nu is het
eigenlijk alle partijen, inclusief de toevallig passerende burgers, enkel nog
een doorn in het oog dat het bedrijventerrein lelijk doorsneden wordt door de
Graafschedijk. De oplossing was er inmiddels ook, het bedrijventerrein ten noorden van de weg zou
verhuizen naar de zuidkant. Om dat mogelijk te maken, moest betreffend perceel
een andere bestemming krijgen, van agrarische naar een bedrijfsbestemming. En om
dat dan weer te faciliteren, was nodig dat er een wijzigingsbevoegdheid in het
bestemmingsplan zou worden opgenomen. Daartoe heeft de raad na eindeloos
palaveren in april van dit jaar een besluit genomen.
Zo’n besluit van de raad moet vervolgens uitgewerkt worden en voor wie bekend
is met de mores in het Graafse, kan het geen verrassing zijn dat daarbij weer
een ‘foutje’ (‘bedankt!’) gemaakt is. Het perceel in kwestie werd te groot
getekend. Je kunt nauwelijks anders concluderen dan dat daarmee een reactie van
de provincie moest worden uitgelokt. Die reageerde prompt met een reactieve
aanwijzing waarmee de wijzigingsbevoegdheid weer ontkracht werd en er feitelijk
weer een streep getrokken werd door de verplaatsing van het gewraakte
noordelijke deel van het perceel.
principe eens over een uitweg uit de onmin. De Parisappel is in de loop van de
jaren sterk verschrompeld, doordat de gemeente in meerdere opzichten geen
middelen meer had om het bestaan van het bedrijf te betwisten. Nu is het
eigenlijk alle partijen, inclusief de toevallig passerende burgers, enkel nog
een doorn in het oog dat het bedrijventerrein lelijk doorsneden wordt door de
Graafschedijk. De oplossing was er inmiddels ook, het bedrijventerrein ten noorden van de weg zou
verhuizen naar de zuidkant. Om dat mogelijk te maken, moest betreffend perceel
een andere bestemming krijgen, van agrarische naar een bedrijfsbestemming. En om
dat dan weer te faciliteren, was nodig dat er een wijzigingsbevoegdheid in het
bestemmingsplan zou worden opgenomen. Daartoe heeft de raad na eindeloos
palaveren in april van dit jaar een besluit genomen.
Zo’n besluit van de raad moet vervolgens uitgewerkt worden en voor wie bekend
is met de mores in het Graafse, kan het geen verrassing zijn dat daarbij weer
een ‘foutje’ (‘bedankt!’) gemaakt is. Het perceel in kwestie werd te groot
getekend. Je kunt nauwelijks anders concluderen dan dat daarmee een reactie van
de provincie moest worden uitgelokt. Die reageerde prompt met een reactieve
aanwijzing waarmee de wijzigingsbevoegdheid weer ontkracht werd en er feitelijk
weer een streep getrokken werd door de verplaatsing van het gewraakte
noordelijke deel van het perceel.
De geschetste ambtelijke manoeuvres hadden ertoe moeten
leiden dat, ‘jammer maar helaas’, de gemeente toch weer op haar afspraken moest
terugkomen met de provincie als zwarte piet. Een kunstje dat in Grave een aantal keren te vaak geflikt is en dat
eigenlijk alléén onze gemeenteraad nog niet heeft kunnen doorzien.
Het lijkt er op dat de Raad van State en de provincie het spel van de gemeente
Grave nu echt doorgrond hebben. De provincie heeft aan de Raad van State
geschreven dat de gegeven reactieve aanwijzing op basis van nadere inzichten
sterk wordt ingeperkt. Daardoor ontstaat er ruimte voor een beëindiging van de
loopgravenoorlog in Esteren. De Raad van State heeft namelijk een dikke streep
gehaald door de reactieve aanwijzing van de provincie.
leiden dat, ‘jammer maar helaas’, de gemeente toch weer op haar afspraken moest
terugkomen met de provincie als zwarte piet. Een kunstje dat in Grave een aantal keren te vaak geflikt is en dat
eigenlijk alléén onze gemeenteraad nog niet heeft kunnen doorzien.
Het lijkt er op dat de Raad van State en de provincie het spel van de gemeente
Grave nu echt doorgrond hebben. De provincie heeft aan de Raad van State
geschreven dat de gegeven reactieve aanwijzing op basis van nadere inzichten
sterk wordt ingeperkt. Daardoor ontstaat er ruimte voor een beëindiging van de
loopgravenoorlog in Esteren. De Raad van State heeft namelijk een dikke streep
gehaald door de reactieve aanwijzing van de provincie.
Aan het eind drijft er nog wel een vette haar in de
gemeentelijke soep. Ten noorden van het bedrijf van Litjens heeft de gemeente
twee prestigieuze bestemmingsplannen ontwikkeld, woningbouwplan Hof van Esteren
en Landgoed Hommerzaad. Litjens ziet
daar, terecht, de bui al weer hangen; toekomstige bewoners die overlast zouden
kunnen ondervinden van zijn bedrijf. Daarom wil hij ook graag een
wijzigingsbevoegdheid van toepassing zien op het zuidelijk deel van zijn
perceel. De gemeente heeft dat tot nu toe afgewimpeld met het ‘diepgravende’
argument dat er toch altijd geprotesteerd wordt. Litjens is, anders dan de
gemeente, proactief aan het werk geweest. Hij heeft zijn plannen gesmeed in
samenspraak met wethouder Opsteegh
zaliger, Dorpsraad EZV, de buurt en de verkeerspolitie. Via de Raad van State
is inmiddels ook de provincie tot andere gedachten gekomen. Daardoor zet nu
alleen nog onze gemeente er vraagtekens bij, dat de wijzigingsbevoegdheid van
toepassing moet zijn op het terrein ten zuiden van de Graafschedijk dat direct
raakt aan de bouwplannen ten noorden van die dijk, Hommerzaad en Hof van
Esteren. Beide liggen in de knieholte tussen de Graafschedijk en de Cuijkschesteeg-Beerschemaasweg.
gemeentelijke soep. Ten noorden van het bedrijf van Litjens heeft de gemeente
twee prestigieuze bestemmingsplannen ontwikkeld, woningbouwplan Hof van Esteren
en Landgoed Hommerzaad. Litjens ziet
daar, terecht, de bui al weer hangen; toekomstige bewoners die overlast zouden
kunnen ondervinden van zijn bedrijf. Daarom wil hij ook graag een
wijzigingsbevoegdheid van toepassing zien op het zuidelijk deel van zijn
perceel. De gemeente heeft dat tot nu toe afgewimpeld met het ‘diepgravende’
argument dat er toch altijd geprotesteerd wordt. Litjens is, anders dan de
gemeente, proactief aan het werk geweest. Hij heeft zijn plannen gesmeed in
samenspraak met wethouder Opsteegh
zaliger, Dorpsraad EZV, de buurt en de verkeerspolitie. Via de Raad van State
is inmiddels ook de provincie tot andere gedachten gekomen. Daardoor zet nu
alleen nog onze gemeente er vraagtekens bij, dat de wijzigingsbevoegdheid van
toepassing moet zijn op het terrein ten zuiden van de Graafschedijk dat direct
raakt aan de bouwplannen ten noorden van die dijk, Hommerzaad en Hof van
Esteren. Beide liggen in de knieholte tussen de Graafschedijk en de Cuijkschesteeg-Beerschemaasweg.
In grote lijnen kan de strijdbijl dus gauw begraven worden
en komt het er op aan dat de gemeente te langen leste eieren voor haar geld
gaat kiezen. Het is de vraag of dat ook echt gaat gebeuren; of ons gemeentebestuur
over zijn eigen schaduw heen kan stappen en mans genoeg is om zijn ambtenaren
naar behoren in het gareel te krijgen en te houden.
De Raad van State heeft nog geen eerste uitspraak gedaan over het beroep van
Litjens tegen het bestemmingsplan Buitengebied waarmee ambtelijk Grave hem weer een oor had willen aannaaien. Die echte uitspraken
moeten nog komen maar door de boven beschreven besluiten en de schriftelijke
informatie van de provincie aan de Raad van State is het pleit op hoofdzaken al
beslecht. De enige factor die nu nog een rol speelt, is dat de gemeente haar
zaakjes niet op orde heeft en dus aan het eind een combinatie van de spreekwoordelijke
Graafse lulligheid en ambtelijke geniep nog roet in het eten kan gooien.
en komt het er op aan dat de gemeente te langen leste eieren voor haar geld
gaat kiezen. Het is de vraag of dat ook echt gaat gebeuren; of ons gemeentebestuur
over zijn eigen schaduw heen kan stappen en mans genoeg is om zijn ambtenaren
naar behoren in het gareel te krijgen en te houden.
De Raad van State heeft nog geen eerste uitspraak gedaan over het beroep van
Litjens tegen het bestemmingsplan Buitengebied waarmee ambtelijk Grave hem weer een oor had willen aannaaien. Die echte uitspraken
moeten nog komen maar door de boven beschreven besluiten en de schriftelijke
informatie van de provincie aan de Raad van State is het pleit op hoofdzaken al
beslecht. De enige factor die nu nog een rol speelt, is dat de gemeente haar
zaakjes niet op orde heeft en dus aan het eind een combinatie van de spreekwoordelijke
Graafse lulligheid en ambtelijke geniep nog roet in het eten kan gooien.
Een overtuigend voorbeeld van die achterbakse lulligheid is
bijvoorbeeld dat de gemeente (lees: ambtenaren) in het nieuwe bestemmingsplan
Buitengebied allerlei stukjes grond die al veertig jaren door het bedrijf
worden gebruikt, opeens als ‘agrarisch’ heeft bestempeld. Chicaneren en nog
eens chicaneren, terwijl onze politici knikkebollend ‘ja’ zeiden tegen een plan
dat ze niet eens gelezen (konden) hebben. De Graafse versie van een bestuur dat
de teugels in handen houdt. Het is maar te hopen dat het uiteindelijk Grave
haar eer te na is om zich nog een keer voor joker te laten zetten maar het blijft
geboden alert te zijn; alerter dan onze gemeenteraad, liefst. Onze Raad van
‘oogjes dicht en snaveltjes toe…’
bijvoorbeeld dat de gemeente (lees: ambtenaren) in het nieuwe bestemmingsplan
Buitengebied allerlei stukjes grond die al veertig jaren door het bedrijf
worden gebruikt, opeens als ‘agrarisch’ heeft bestempeld. Chicaneren en nog
eens chicaneren, terwijl onze politici knikkebollend ‘ja’ zeiden tegen een plan
dat ze niet eens gelezen (konden) hebben. De Graafse versie van een bestuur dat
de teugels in handen houdt. Het is maar te hopen dat het uiteindelijk Grave
haar eer te na is om zich nog een keer voor joker te laten zetten maar het blijft
geboden alert te zijn; alerter dan onze gemeenteraad, liefst. Onze Raad van
‘oogjes dicht en snaveltjes toe…’