Wordt deze Goudse methode ook in Grave ingevoerd vragen velen zich af.
Kind kan best afwassen, in Gouda en daarbuiten
Een paar populistische krantenkoppen, meer is er niet voor nodig om als gemeente de woede van de natie over je heen te krijgen. Het overkwam deze week de gemeente Gouda, die in de nieuwe Wmo-verordening opnam dat mensen met thuiswonende kinderen ouder dan vijf jaar geen recht meer hebben op door de overheid betaalde hulp in de huishouding. Redenering: de kids kunnen een handje helpen. Schande, schreeuwde de volksmond in navolging van berichten in onder meer AD en De Telegraaf. Alsof het om kinderarbeid gaat.
Het programma EenVandaag maakte er een reportage over. We zien daarin een weduwnaar met drie dochters – acht, dertien en zestien jaar – die door de nieuwe regeling zijn wekelijkse drieënhalf uur huishoudelijke hulp gaat verliezen. Dat vindt hij ongehoord: “Moeten mijn kinderen dan de badkamer en de wc schoonmaken?” Hij zegt niet waarom hij niet zelf de handen uit de mouwen kan steken. Of uit eigen zak een werkster betalen. Uit het item valt überhaupt niet op te maken waarom deze man een indicatie voor huishoudelijke hulp heeft gekregen. Hij is niet zichtbaar ziek of gehandicapt. Sterker: hij meldt dat hij elke dag van zes tot vijf de deur uit is, dus hij werkt gewoon. Voor zover we uit de reportage kunnen opmaken, krijgt deze man zijn door de overheid betaalde hulp enkel en alleen omdat hij een alleenstaande werkende vader is.
Nu ben ik warm voorstander van de verzorgingsstaat, maar dit is te gek voor woorden. Ik heb een vriendin die vorig jaar haar man heeft verloren. Ze werkt fulltime en heeft twee kinderen, van twaalf en negen. Die hebben sinds hun vader is weggevallen ook huishoudelijke taakjes gekregen. Om beurten dekken ze de tafel en ruimen ze de vaatwasser in en uit. De zoon van twaalf maait het gras en zet de vuilcontainer aan de straat. Het meisje van negen geeft de konijnen eten. Daarnaast – en dat is niet afgesproken – helpt ze haar moeder met groente snijden voor het eten. Zielig? Welnee, ze vinden het leuk en ‘stoer’. Mijn vriendin heeft geen seconde overwogen om huishoudelijke hulp bij de gemeente aan te vragen.
In het Goudse protocol wordt duidelijk omschreven wat kinderen in de huishouding geacht worden te doen. Voor vijf- tot en met twaalfjarigen gaat het om taken als afwassen en kleding in de wasmand doen. Voor twaalf- tot en met zeventienjarigen: tafel dekken en rotzooi opruimen. Pas vanaf achttien jaar volgt het serieuzere werk, zoals de was doen, boodschappen doen en koken. Nou én? Het gaat hier niet over de ouders wassen of medicijnen toedienen, om maar eens een paar andere Wmo-voorzieningen te noemen. Het gaat om doodgewone klussen die massa’s achttienjarigen die op kamers wonen elke dag moeten doen. We moeten eens ophouden om kinderen als prinsjes en prinsesjes te behandelen.
En ook – en daar gaat het mij hier vooral om – om al te gemakkelijk te kankeren op de overheid. Achter het Wmo-protocol van de gemeente Gouda gaat een complexe bestuurlijke werkelijkheid schuil. Gemeenten krijgen van het rijk de verantwoordelijkheid overgeheveld voor jeugdzorg, AWBZ en participatiewet. Dat is een gigantische taakverzwaring, die klauwen met geld kost dat niet door het rijk wordt meegedecentraliseerd. Een serieus probleem dus, maar ja, daar maak je niet zo makkelijk een reportage over. Gemeenten zullen het geld ergens vandaan moeten halen. Dan lijkt mij deze maatregel voor huishoudelijke hulp alleszins verdedigbaar.
Linda van Tilburg
Hoofdredacteur Ambtenarennieuws