Grave Lokaal

Gastcolumn Ben Bongaards 99 (bijna 100!): Grave en burgerinitiatieven

Grave heeft haar spaarpot verjubeld om haar bestuur zolang
mogelijk in het zadel, of liever het pluche te houden. Dat wordt steevast
aangeduid met het eufemisme ‘zelfstandigheid’. Ons bestuur lijkt nog altijd
niet te beseffen dat het met zijn beleid zijn ziel verkocht heeft aan de duivel
der teloorgang. Al een aantal jaren geleden is dat proces ingezet in de vorm
van een falend bestuur dat niet in staat was de feiten onder ogen te zien en
het tot beleid verhief om gaten met gaten te vullen. Zoals iedere gemeente had
Grave toen reserves. Algemene reserves om tegenslagen op te vangen en
geoormerkte reserves om na een aantal jaren sparen zaken te kunnen
verwezenlijken die op het verlanglijstje stonden. Dat is inmiddels voltooid
verleden tijd; Grave is zo arm als de spreekwoordelijke kerkrat.
Het is niet zo, dat dit Grave is overkomen. Het is jaar op
jaar onomkeerbaarder geworden naarmate ons bestuur stelselmatig geweigerd heeft
om de naakte waarheid onder ogen te zien. De huidige geldcrisis en de Graafse
exponent daarvan, ’t Wisseveld, hebben de gemeente vervolgens nog eens extra de
das omgedaan. Een ongeluk komt zelden alleen en als het dan ook nog eens
gebeurt in een gemeente waarin niemand verantwoordelijkheid neemt voor fouten
en mislukkingen, worden vervolgens alle rode seinen genegeerd en wordt
blindelings richting afgrond gekoerst.
Ik wilde het eigenlijk hebben over dat burgerinitiatief om
te komen tot ondergrondse opslag van afval.
Een prachtige oplossing voor al die
ontsierende containers in de nabijheid van horecabedrijven maar meer nog voor de
talloze stedelingen die in feite niet over een redelijke mogelijkheid
beschikken om hun afval twee weken te bewaren in een veel te kwetsbare blauwe
zak en geen goede plek hebben om hun groente- fruit en tuinafval veertien dagen
zonder overlast te bewaren.
Nu moet je bij ons bestuur niet aankomen met initiatieven.
Het is hier een vies woord geworden, omdat het natuurlijk meteen geassocieerd wordt
met geld dat er niet is. Bovendien zijn enige initiatieven, Wisseveld,
Trefpunt, Hart van Grave, onze gemeente ernstig opgebroken, omdat ze behalve
een larmoyant resultaat vooral veel financiële en bestuurlijk ellende hebben
opgeleverd. Met als grootste gemene deler: ‘ik wil wel maar ik kan niet.’
Bovendien moet je bij ons bestuur niet aankomen met burgers.
Wij burgers doen bestuurlijk gezien niet ter zake en je hoeft de gang van zaken
rond onze gemeenteraadsvergaderingen maar te beluisteren om precies te
begrijpen wat ik bedoel. Waar ieder weldenkend mens het onverbloemd onbeschoft
zou vinden om bijvoorbeeld een inspreker zonder enig overleg van de agenda af
te voeren, passeert dat hier gewoon. Gebeurt het, omdat de agenda’s zelden behoorlijk
voorbereid zijn. Leo de Vreede voert al jaren een kruistocht tegen het
volmaakte gebrek aan kwaliteit van ons gemeentebestuur en wordt als dank
daarvoor door onze raad bejegend, alsof het aan hemzelf te wijten zou zijn.
Geen raadslid, en zeker niet van zijn CDA, heeft zijn boodschap ooit serieus
genomen of zelfs maar de indruk gewekt dat te willen doen. Genoemde fractie
heeft zichzelf in slaap gesnoezeld met de mantra dat alles op rolletjes loopt
en mekkert hooguit dat ze er niet de credits voor krijgt.

Een burgerinitiatief wordt hier dus onder een zeer vijandig
gesternte geboren. 

Dat onze wethouder de pest heeft aan dossiers en zich dus als een vis in het
water voelt in Grave waar dossiers een janboel zijn of stomweg ontbreken, maakt
het heel aannemelijk dat hij aansluiting heeft gezocht bij de geldende
gevoelens jegens burgers en hun initiatieven. Zijn inschatting moet geweest
zijn dat hij zich perfect heeft gedragen volgens de Graafse bestuurlijke normen
door een flutverhaal aan de raad te sturen en dat dan een voorstel te noemen.
Slecht onderbouwd en slecht doordacht in de mogelijkheden en beperkingen. Ook
nog eens met een besomming die de toets der kritiek niet kan weerstaan.

Ik vermoed dat onze wethouder met de natte vinger in de
lucht gedacht heeft: ‘te duur!’ en vervolgens niet echt de moeite heeft genomen
om de zaak op zijn waarde te schatten. Wie zijn ogen de kost geeft als
bestuurder, kan echter niet langs die spuuglelijke vaak stinkende containers wegkijken
en heeft ook bestuurlijk pijn aan de gebreken van de blauwe zak en de
gevolgschade ervan in de vorm van zwerfvuil en verloedering. Onze wethouder met
de handen in de zakken en de ogen in de decolletés heeft zich hiermee verkeken
op zijn machtsbasis, de coalitie, die juist nu, een klein half jaar voor de
verkiezingen, haar kiezers aan het herontdekken is en tot het besef lijkt te
komen dat er gerust een tandje bij mag. De eerste vijf maanden toch zeker.
Overigens, maar dit terzijde, ongeveer op de dag van de
bespreking in de commissie vierde het burgerinitiatief zijn eerste verjaardag.

Dit om aan te even hoe voorspoedig en met hoeveel enthousiasme het politiek
bejegend is. De bestuurlijke ‘gebarentaal’ duidde er dus al op dat het voor de
politieke kliko voorbestemd was. Fijn dat de Wijkraad Binnenstad Grave hier een
stokje voor gestoken heeft door aan te tonen dat de afwijzing van het
initiatief gebaseerd was op natte-vinger-werk van de bovenste plank. De
Wijkraad heeft hiermee een slag gewonnen; of ze de oorlog gaat winnen, is
echter nog maar de vraag. Geen geld. Het zou enige kans van slagen hebben, als
het voor de verkiezingen in kannen en kruiken kan zijn. Lukt het niet om mee te
varen op de golf van democratie die verkiezingen heet, dan wordt het geheid een
voorwerp van politiek gehannes, om Leny maar eens te citeren.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *