Gedachten over denken

Grave: Laten we eens een simpel mailtje als voorbeeld nemen:

Beste Jacques, Je mailbox is blijkbaar vol. Als je dit niet voor vanmiddag 18.00 uur publiceert, stuur ik het naar de Gelderlander met het bericht dat je alleen publiceert wat in je eigen straatje te pas komt.
met vriendelijke groet, Leny van Lieshout

Als ik dit lees, denk ik aan iemand die iets gedaan wil krijgen. Dat lukt blijkbaar niet snel. Dus volgt er een herinnering. In die herinnering staat duidelijk een ultimatum. Als niet aan haar wens wordt voldaan, volgt er een handeling, die de geadresseerde blijkbaar niet prettig zal vinden. Die handeling bestaat uit een beschuldiging, waarbij de geadresseerde beticht wordt dat hij alleen publiceert wat in zijn eigen straatje te pas komt. De schrijfster denkt dat de geadresseerde dat niet leuk vindt. Conclusie: Middels een dreigement probeert de schrijfster iets gedaan te krijgen. Haar denkwijze wijst duidelijk op machtsdenken. Zij denkt dat ze hem in haar macht heeft, omdat ze hem kan beschadigen. Van denken naar doen is dan een logische stap. Gelet op haar manier van doen in het drama van de Prinses Margriet, heeft die mevrouw deze stap gezet. De vraag die dan rijst is of deze houding van machtsdoen, de mensheid onrecht heeft aangedaan. Mijn antwoord was en is volmondig “JA”. In haar hoedanigheid van appellante, die overigens volledig legaal is, heeft zij als een soort onbevoegd politieman, alles wat met deze zaak te maken had hinderlijk gevolgd. Uit de zes jaar dat ze raadslid was heb ik niets kunnen vinden van wat een voorbode zou kunnen zijn van haar latere gedrag. Die periode heeft overigens zeker bijgedragen aan het uitgroeien van haar natuurlijke drang naar macht. Soortgelijke bedreigingen zijn overigens ook bekend. Het voorbeeld hierboven vond ik op google. In dit kader is het doen van een aanklacht wegens smaad ook gemakkelijk te verklaren. Iemand die denkt als dit mens, voelt zich al snel aangetast in zijn machtsdenken. Het moet voor haar aanvoelen als blasfemie.
Tot zover de versie in wat wollige ambtenarentaal.
Op zijn alledaags klinkt het gewoon als “dit wezen spoort niet”. Iemand die zelf zes jaar in de raad heeft gezeten, zet diezelfde raad met haar idiote gedrag voor schut. Een democratisch genomen besluit wordt door haar niet geaccepteerd. Zij denkt, omdat ze niet anders kan denken, dat ze ver boven deze domme raadsleden verheven is. Een uit haar denken voortgekomen grootheidswaanzin. De voorzitter heeft amper de vergadering afgehamerd, of de appellante staat al met een brief in de hand te zwaaien en spoedt zich om die af te geven. Niemand die haar terecht wijst. Zover heeft ze het systeem al onder controle. Vandaar ook dat het haar geen enkele moeite kost om haar denkgenoot, de zich misdragende ambtenaar die ook het gehele bestuur van de stad voor aap zette, alleen te spreken. Zie je het al voor je? De ambtenaar en de appellante, samen plannen maken in een klein kamertje. Wie daar langs heeft gelopen moet het klotsen van water tegen een boot gehoord hebben. Kijk. als het alleen om zakelijke dingen zou gaan, kon ik er hard om lachen. Net zo hard als ik het om haar aanklacht wegens smaad heb uitgegierd. Zij weet in haar almachtige wijsheid precies waar de wettelijke grenzen liggen. Rechters breken zich het hoofd over dit soort zaken, maar zij weet het. Buikpijn van het lachen! Nee, het feit dat je een gezin doelbewust het leven zo zuur maakt dat ze zich aan de macht overgeven, vind ik onverteerbaar. Dat maakt me boos. Dat probeer ik dat mens aan haar verstand te brengen. Maar ik weet dat dit niet zal lukken. Het volledig ontbreken van enige empathie zorgt voor haar onbereikbaarheid. Het is haar schild om van alle menselijke gevoelens weg te blijven. Eng eigenlijk, dat er zulke mensen bestaan. Jammer voor de gehele soort.

Freddy Klooté

P.S. Om het portret van mevrouw te vervolmaken, nog een kleine toegift van de alwetende. Ditmaal over de scheepswerf:

“Leny van Lieshout is de enige inspreker die het opneemt voor de wethouder. De lokale historica waarschuwt dat de werf de gemeente ook in de jaren tachtig al eens ‘het mes op de keel heeft gezet’ om uitbreiding te accepteren. ‘Toen ging het om tachtig mensen, nu zijn het er zestig. De eigenaar van toen kreeg zijn zin: dat was goed voor de werkgelegenheid, maar in andere opzichten slecht voor Grave. Het dok van de werf verpest het zicht op Grave.’
Net als de wethouder beticht zij de eigenaar van de scheepswerf van slecht ondernemerschap: ‘Het bedrijf weet al 35 jaar lang dat het niet verder kan uitbreiden.”