Uitgegeven: 22 maart 2013
                                                                            

Grave: Je hebt dat vaak met die kleine stadjes. Verdeeld in wijken. Vaak
door de jaren heen ongewild eigenaar geworden van een paar kleine
dorpjes eromheen. Die wijken en dorpen ook nog verdeeld in buurten, waar
de mensen elkaar wel kennen. Voor de rest kennen mensen elkaar van
scholen en verenigingen. Loop je door het centrum dan merk je pas
hoeveel mensen je niet kent. Ja, soms vaag van gezicht, maar dan houdt
het ook op. Door de betrekkelijk weinige werkgelegenheid gaat het
merendeel ’s morgens naar het werk buiten het stadje en komt pas ’s
avonds weer terug. Eten, tv kijken en slapen. Op zaterdag worden
kinderen naar de sportvelden en –zalen gebracht. Auto’s worden gewassen.
Tuinen bijgewerkt. De zondag wordt familie bezocht. Soms
sportwedstrijden. In een gunstig geval wordt er eens per jaar tijdens
een buurtfeest wat bijgepraat. De uitgaande jeugd vertoeft ’s avonds in
Nijmegen, Groesbeek of Gemert. Kortom, in zo’n geval spreekt men van een
slaapstadje. Grave is er zo één.
Maar toch. Soms merk je opeens dat er wel degelijk meer is. Het lijkt in
gewone omstandigheden onderhuids te leven. Gevoelens van eenheid. Je
merkt het pas als er iets heel bijzonders gebeurt.
22 maart 2012 was zo’n moment. Een weg, een meisje op een fiets en een
auto. Op een vreselijke manier bij elkaar gebracht. De zo rustig
begonnen avond veranderde in die ene seconde in een nachtmerrie.
Vandaag, op de dag af, één jaar geleden. Het lijkt in het collectieve
geheugen van de inwoners van Grave en de omliggende dorpen, onwisbaar
opgeslagen. Camille. De klanken van die naam verspreidden zich tot in
ieder huis, iedere kamer, ieders hart. Van het ene op het andere moment
werd die mooie naam een gebeurtenis. Als een tsunami sleepte het massaal
alle gevoelens van de inwoners van het stadje mee, op een reis zonder
einde. Je hoefde de naam Camille alleen maar te zeggen. Iedereen wist
waar die bij hoorde.
De dagen na het vreselijk ongeluk was het stadje één. Men hoorde bij
elkaar. Schoolgenoten, vrienden, een oude man in de straat. Men wist het
en deelde de smart. Samen met haar ouders en broers. Er werd een
herdenkingstocht gehouden. Georganiseerd door haar leeftijdgenoten. De
jeugd gaf een signaal af. Op deze wijze gaan wij om met ons verdriet.
Een tocht die ook een plaats heeft gekregen in dat collectieve deel van
het geheugen, maar vooral in de harten die de gebeurtenis en het daaruit
ontstane verdriet amper konden bevatten. De school was een treur-nis
geworden, waar leerlingen zich letterlijk en figuurlijk aan elkaar
konden vastklampen.
De begraafplaats was te klein voor zoveel smart. Het afscheid van
Camille in die, door haar vrienden beschilderde, kleurige kist werd
begeleid door tranen en kippenvel. Maar ook door een vorm van eenheid.
Een eenheid van samenzijn in pijn. Een gebaar ook, om haar dierbaarste
nabestaanden te troosten. Een teken van ”we zijn er voor jullie”.
Een jaar is voorbij gegaan. Het monument op het graf is indrukwekkend
mooi, net als Camille was. Haar ouders deelden hun gevoelens op
Facebook. Gaven daarmee aan eenieder de mogelijkheid om nog eens mee te
leven in de herinnering aan haar dood.
Een jaar is voorbij gegaan. Haar plekje naast de weg is er nog steeds.
Haar naam is nog immer het symbool van de eenheid die Grave ook kan
zijn. Haar ouders en broers hebben de draad van het dagelijks leven
inmiddels al weer opgepakt. Een draad met een ontbrekend stuk. Maar
juist dat stuk leeft verder. In de harten van allen die haar hebben
gekend. Van iedereen die haar vorig jaar heeft betreurd. Van Grave.
Vandaag ga ik met Ria naar de begraafplaats. Met ons hart.