Grave Lokaal

Gastcolumn Ben Bongaards: Vragen, vragen, vragen….

De Prinses Margriet heeft de vlag gestreken…
Na 25 jaar weerstand aan een, naar steeds zichtbaarder wordt, door de gemeente
gefaciliteerde en gratis van juridisch advies gediende appellante, was de
zoveelste verdachtmaking de eer van de schipper en zijn vrouw te na en werd het
niveau bereikt waartoe zij zich niet wensten te verlagen. 
Grave zit met een immense kater en met heel veel vragen. Aan de raad, aan het
college, aan anonieme krachten, wel of niet raadslid zijnde, die achter de
schermen geopereerd moeten (?) hebben. Aan een of twee ambtenaren die zich
gedragen hebben als… Hoe moet ik dat nu weer noemen?

Zoveel vragen dat je bijna niet weet waar te
beginnen. Vier ongeveer gelijkluidende raadsbesluiten die niet uitgevoerd zijn.
Wat daarvan te denken? Een ambtenaar die al die tijd precies het
tegenovergestelde doet van wat hij hoort te doen, namelijk wat de gemeenteraad
opdraagt. Een ambtenaar wie geen strobreed in de weg gelegd wordt. Een
appellante die kind aan huis is op het stadhuis en vooral in het bureau van
genoemde ambtenaar. Raadsleden die om het hardst roepen dat het niet aan hen
ligt dat er niet gebeurd is wat er hoorde te gebeuren, die boot legaliseren.
Als je niet bijna zou kunnen ruiken waar het stinkt, zou je als Gravenaar gaan
geloven in… Ja in wat nog? Het stadhuis is te jong voor een huisspook maar
mogelijk is het in een archiefdoos meegekomen uit het oude gemeentehuis.
Als ik de bovenstaande zaken met elkaar
combineer, leidt mij dat naar het volgende meerkeuze-antwoord op alle(?)
vragen:

a. de gemeenteraad neemt zichzelf niet serieus en wordt niet serieus genomen
door college en ambtenaren;

b. de gemeenteraad neemt officieel een ander standpunt in dan ‘off the record’;
c. de Graafse gemeentepolitiek heeft haar zeggingskracht verspeeld;
d. alle drie zijn juist.

De logica leidt me als vanzelfsprekend tot
antwoord ‘d’, maar ik ben na 35 jaar genoeg door de Graafse wol geverfd om te
weten dat logica een wel erg simpel instrument is om een uitputtende verklaring
te geven. Dus constateer ik het toch maar met een klein achterdeurtje. De
werkelijkheid is vaak verrassender dan wat we logisch denkend menen te kunnen
weten. Zelfs verrassender dan we logisch denkend voor mogelijk zouden houden.

Uiteindelijk is er zwaar dubbel spel gespeeld door een gemeente die zegt iets
graag te willen en – het kan bijna niet anders – achter de hand er aan toe
heeft gevoegd: ‘maar niet heus’. Er kan van alles misgaan op het stadhuis maar
zo stompzinnig en schofterig als het spel hier is gespeeld, vier keer de raad
te kakken gezet, dat moet een ‘novum’ zijn in de vaderlandse politiek in al
haar geledingen. Vreemd eigenlijk dat ze ons toch nog altijd onder ogen durven
komen.

Verliezers, echt niets dan verliezers,
inclusief de schrandere appellante die de gemeente jarenlang voor haar karretje
gespannen heeft en zich nu waarschijnlijk gaat realiseren dat ook zijzelf voor
een karretje is gespannen. Door wie? Misschien brengt het bovenstaande u op
hetzelfde idee als mij… Gefaciliteerd en geadviseerd door de gemeente. 

U merkt dat ik er moeite mee hebt om heldere taal te spreken… In een democratie
als de Graafse moet je, net als Vaticaanwatchers tijdens een conclaaf, allerlei
waarnemingen, geruchten, vermoedens, speculaties en bewijzen vanuit het ongerijmde
aan elkaar koppelen, wat deduceren, wat combineren… 
Een echte waarheid is er
niet, is er waarschijnlijk inderdaad echt niet, want er zijn zoveel spelers
achter de schermen dat het zoeken naar de waarheid gelijk is aan het willen
begrijpen van een illusie van Hans Klok. Die constatering op zich zou in elke
werkende democratie, die Grave niet
is, dodelijk zijn maar ik zie politiek Grave de schouders al ophalen als ze het
lezen. Het kan ze geen reet schelen, zeker officieel niet. Wat ze eventueel aan
uitleg of rechtvaardiging te berde zouden kunnen brengen, hebben ze al jaren
geleden bestempeld als ‘top secret’. Allerlei zakelijke belangen zouden
geschaad kunnen worden als we er wetenschap van krijgen. Dat is immers de
standaard motivatie van alle bestuurlijk stilzwijgen in Grave. Wiens zakelijke
belangen?

Wiens zakelijke belangen zijn uiteindelijk
geschaad? Inderdaad, die van de Prinses Margriet. Haar ambities die ten doel
hadden om Grave een extra toeristische dimensie te geven, die ambities zijn
door politieke, bestuurlijke en ambtelijke engeltjesmakers ten hemel gedragen. Dat
zakelijk belang had onze politiek dus zeker niet op het oog. Welk belang wel?
Wiens belang wel?
Hoe is het in godsnaam mogelijk, een
appellante die, voor iedereen, zeker voor de gemeenteraad, zichtbaar, in een
volle raadszaal zit te ‘appelleren’. Al ginnegappend met de ambtenaar die haar
zaak moeten behandelen… Hebben ze dan allemaal stront in de ogen? Niet heus,
zou ik denken. Maar waarom dan wel die schijn wekken? Waarom het gewoon laten
gebeuren, jaren achtereen, zonder dat er een politieke haan naar kraait? Waarom
geen enkel oog voor de regelgeving, de rechtszekerheid van de burgers, de
belangen van burgers met plannen? Waarom geen enkel oog voor integriteit? Voor
politieke moraal? 

Wie is hiermee gediend? Zo langzamerhand niemand meer, zou ik zeggen, maar
mogelijk bedriegt de schijn en moeten we nog veel dichter onder onze neus
kijken dan we geneigd zijn te doen.

Per saldo zijn er alleen maar verliezers. De
pijnlijkste twee zijn de mensen van de boot en Grave als bestuurlijke en
politieke organisatie. Weer een fleurig boeket aan wervende ‘advertorials’ in
de landelijke pers; daar kan een budget voor toerisme niet tegenop boksen. 
Er
zal best onderscheid te maken zijn tussen wie meer en minder debet zijn aan het
debacle dat eigenlijk alleen maar een snerpende aanfluiting is. Er zijn er die
heel veel boter op het hoofd hebben; er zijn er die wat minder boter op het
hoofd hebben; er zijn er die er bij waren toen er boter op hoofden werd gemeerd
en minzaam de ogen gesloten hebben. Ik adviseer ze allen om niet te veel in het
daglicht te lopen want als de zon plotseling gaat schijnen… Er zijn er ook die
geprotesteerd hebben maar kennelijk niet bij machte zijn geweest om het tijd te
keren. Ook deerniswekkend… in ons Luilekkerland voor politici van de oppositie
vliegen de gebraden kippen vliegen ze om de oren maar ze weten niet waar ze moeten
happen. Met een vleugeltje in de mond eindigt het sprookje met een knorrende
maag.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *