Vooral de emotionele schade is groot. ‘Van mijn kindjes, daar had hij vanaf moeten blijven.” Ze schuift wat met haar stofdoek heen en weer. Margriet Siebers is van haar stuk. Behoorlijk. Op het feest dat ze, ondanks alles, deze woensdag viert omdat ze al 45 jaar is getrouwd met haar man Harry, zal ze vaak terugdenken aan die brutale straatroof van afgelopen zaterdag. In de vernieuwde koffiekamer van de Sint-Elisabethkerk in Grave, waar ze altijd poetst, vertelt Siebers haar verhaal. Met een brok in de keel. Het gaat haar niet om die portemonnee, of om het briefje van tien en het beetje losgeld. Ook niet om de bankpasjes. Maar wat er verder in zat. Dat was onbetaalbaar: de herinneringen aan haar overleden kinderen Rian en Jeroen. “Ik heb altijd de bidprentjes in mijn portemonnee. Van Rian ook nog een treinkaart en van Jeroen zijn donorcodicil. Wat fotootjes. En twee veertjes. Dat waren signalen van de kinderen”, beschrijft ze haar dierbaarste bezit. Zestien jaar geleden kwam haar zoon bij een motorongeluk om het leven. Twee jaar later stierf haar dochter. Kanker.

De straatroof gebeurde op de hoek van de Lombertstraat en het Binnenhof, waar Siebers woont. Het was al tegen vijf uur in de middag. De hele dag was ze met haar Harry in de kerk bezig geweest. Spullen van Kerstmis opruimen, naar de stort in Haps om rotzooi weg te brengen. En aan het eind van de middag ging ze nog even een nieuwe jurk kopen. Om er op het feest mooi uit te zien. “We hadden al lang niets meer gevierd. Het moest een leuke dag worden”, vertelt de 65-jarige, geboren en getogen Graafse. “Ik had een mooie jurk gezien, maar in de winkel kon ik niet pinnen. Ik ben daarom naar de bank gelopen. Pinde een tientje meer dan ik moest betalen, en ben teruggegaan naar de winkel. Met de jurk in de tas ben ik toen naar huis gelopen. Hij moet me gevolgd zijn, maar ik heb niets gezien.”

Het was een wandeltochtje van een paar minuten. “Ik was bijna thuis toen ik een hand op mijn schouder voelde. Ik had mijn portemonnee in de hand. Dat doe ik normaal nooit. Gelijk dacht ik: die krijg je niet. Niet mijn kindjes. Ik vecht me kapot.” En vechten deed ze. Zelf werd ze geduwd en geslagen. Uiteindelijk viel ze op de grond en liet ze in een reflex haar portemonnee toch los. Haar overvaller griste hem van de grond en ging er op een fiets vandoor. “Ik was net te laat om zijn bagagedrager te pakken.” Siebers gilde alles bij elkaar. Een man in een auto ging nog achter de fietser aan. Hij raakte de overvaller kwijt in de smalle straten van Grave.

“Ik weet niet eens wie die man is. Ik hoop dat hij zich meldt. Misschien heeft hij meer gezien van die jongen.” Want een jongen was het. Siebers schat hem een jaar of achttien. ‘Slank postuur, geruite lichte jas, zwarte broek en muts, licht getinte man’, beschrijft de politie, die op zoek is naar getuigen.

Margriet Siebers snapt het nog steeds niet. Ze houdt als vrijwilligster de kerk schoon, helpt in het bejaardenhuis. “Ik doe echt alleen maar goede dingen. En dan krijg je dit. Mijn kindjes, hij had eraf moeten blijven”, herhaalt ze nog maar eens. “Ik draag de herinneringen al zestien en veertien jaar bij me. En nu komt alles weer als een vulkaanuitbarsting naar boven.”

Woensdag is er feest. “Met een mis. Want als ik het geloof niet had, dan had ik het allemaal niet overleefd.”