Vakantietijd wordt leestijd; gelukkig werkt het weer mee!
 |
|
In deze vakantie duiken we in het Wissevelddossier; het leest als een crimi. In september praat de raad over het Rekenkameronderzoek Wisseveld en het verlies van 10 miljoen op dit project.
Ook de gebruiksaanwijziging van onze IPADs moet doorgenomen worden. De raad gaat papierloos vergaderen.
En tenslotte bestudeert de fractievoorzitter alles wat met de procedure benoeming nieuwe burgemeester te maken heeft.
In september komt de commissaris van de Koningin van de provincie Noord-Brabant de profielschets ophalen.
Dit is gelukkig in een openbare bijeenkomst.
KEERPUNT 2010 gaat bekijken hoe de Graafse burgers betrokken kunnen worden bij de sollicitatieprocedure.
Liever een zorgvuldig proces dat door onze inwoners wordt ondersteund dan een snelle procedure.
Over een paar maanden is duidelijk wat de commissie Krachtig Bestuur rapporteert over de bestuurskracht van Grave. We weten dan meer over het type burgemeester dat Grave moet hebben.
Meer inzicht in de geldmiddelen en de uitslag van de Tweede Kamerverkiezingen zijn dan ook bekend en de contouren van een nieuwe regering verschijnen aan de horizon.
Onze huidige waarneemster Sjoukje Haasjes mag wat ons betreft gerust nog een tijdje op die functie blijven.
Verder lezen we: De goede stad van Geert Mak De ambtenaar die er werk van maakte. (Roman over verandering in het openbaar bestuur) De website wordt dagelijks nog bijgehouden zoals U gewend bent! Wil Baaijens heeft een bijdrage geschreven over het Graafse “monisme”.
Monisme
of dualisme in de Graafse gemeenteraad?
Het wordt steeds zichtbaarder dat er in onze
gemeenteraad een kernraad bestaat, aangeduid als ‘de coalitie’. Op hoofdpunten van het gemeentebeleid en in nauwe samenspraak met het college nemen zij de uiteindelijke beslissingen.
Nu belijdt ook in Grave de politiek met de
mond dat zij wil werken aan een dualistisch en transparant gemeentebestuur. Als we echter kijken naar wat er gebeurt, moeten we vaststellen dat het monisme in Grave onuitroeibaar voortleeft, ook al is het dualisme al jaren het wettelijk kader waarbinnen gewerkt moet worden.
Als we de Graafse raadspolitiek gadeslaan, moeten
we concluderen dat er geen sprake meer is van serieuze politieke debatten op basis van feiten, cijfers en argumenten. Precies als in de tijden van het monisme worden alle ‘ins en outs’ van raadsvoorstellen en andere beleidsstukken besproken en uit onderhandeld in onderonsjes van coalitiefracties en wethouders. De oppositiepartijen rest daardoor enkel een bijrol in politieke kluchten die “commissievergaderingen”of “Besluitvormende Raadsvergadering” genoemd worden.
In een indirecte democratie is het natuurlijk
onontkoombaar om coalities te vormen maar dat hoort dan wel te gebeuren binnen de afgesproken (wettelijke) kaders en met respect voor de kiezer. De politiek moet in het debat de positie van de coalitie bepalen en legitimeren. Het zou ondenkbaar moeten zijn, dat dit gebeurt in de geest van kadaverdiscipline, waarbij alles is dichtgetimmerd in een coalitieakkoord. En toch gebeurt dat in Grave. Het stemgedrag van de coalitie wordt meestentijds volledig door afspraken vooraf bepaald en daarmee wordt voorbijgegaan aan de eed of belofte van ieder raadslid om zonder last of ruggespraak te stemmen.
Uiteraard zijn dualisme en monisme geen
diametrale tegenpolen. Vanuit het dualistische model (van nu) wordt als argument aangevoerd dat wethouders geen lid mogen zijn van de gemeenteraad. Dat klinkt mooi, maar het is wel een schijnargument. Wethouders zijn immers politieke bestuurders en hebben vanuit hun positie van doen met allerlei verstrengelingen van belangen. Bovendien zijn ze in hun positie (inkomen) afhankelijk van een politieke achterban. Met de menselijke maat gemeten blijft binnen de Nederlandse democratische verhoudingen een strikte scheiding tussen wethouders en hun politieke achterban dan ook een ideaalbeeld. Dat is op zich ook geen probleem maar als de vervlechting van college en coalitie zo ernstig in het oog loopt als in Grave, dan hebben we niet meer van doen met een variant van dualistische denken en doen, maar met minachting voor democratische principes.
Ofwel worden de marges in het politiek handelen van wethouders dan vastgelegd
langs lijnen van de partijpolitiek van een coalitie ofwel wordt de politieke lijn van een coalitie bepaald door de bestuurlijke dominantie van de wethouders. In beide gevallen wordt de oppositie buiten spel gezet. Deze gang van zaken is niet te rijmen met het principe van een dualistische bestuursvorm waarin een krachtige en onafhankelijke raad het uitvoerende werk van het college moet controleren.
Als wethouders, gesteund door het
professionele ambtelijk apparaat, deelnemen aan het overleg van fracties en/of van de coalitie, wordt bovendien de oppositie gemanoeuvreerd in een positie van informatieachterstand en dat staat haaks staat op de in de wet vastgelegde informatieplicht.
Ter verduidelijking een citaat: ‘Dualisering heeft ontvlechting van raad en
college als uitgangspunt, waardoor het functioneren en de herkenbaarheid van het bestuur worden verbeterd. Om dit te realiseren is naast vermindering en digitalisering van de informatie en het op hoofdlijnen informeren van de raad ook een cultuurverandering nodig. In een dualistisch stelsel past het dat het college de collegepartijen niet voortrekt bij het verstrekken van belangrijke informatie, maar dat alle raadspartijen gelijkelijk worden geïnformeerd.
Voor de
discussie die aan de hand van informatie in de raadsvergadering worden gevoerd betekent dualisering voor collegepartijen dat zij niet klakkeloos meegaan met een collegevoorstel. Een collegevoorstel dient onafhankelijk bekeken en bevraagd te worden.’
Uit: “Handreiking duaal debatteren”. VNG
uitgeverij ISBN:9032281216.
Bron: Wil Baaijens
|