De Gelderlander; postbus 49 ingezonden brief Wil Baaijens.

Graag wil ik een aanvulling geven op het zaterdaginterview met me­vrouw Van Lieshout in De Gelder­lander van 26 mei.

In het verleden heeft de raad zich meerdere malen duidelijk uitge­sproken voor legalisatie van de ark Prinses Margriet (1990, 1993, 1994 en recentelijk op 16 juni 2009 en 22 mei 2012).

Je zou als burger dan ook verwach­ten dat zowel het college als de ambtelijke organisatie er alles aan zou doen om deze raadsbesluiten ten uitvoer te brengen, daarmee handelend als integer stadsbestuur (art. 125 ambtenarenwet).

De mogelijkheden die de Wet alge­mene bepalingen omgevingsrecht (Wabo) burgemeester en wethou­ders biedt om met een omgevings­vergunning van bestemmingplan­nen af te wijken, en daarmee de procedurele belemmeringen tot le­galisering van de ark te kunnen op­heffen, worden niet benut. Overi­gens is het zo dat de Raad van Sta­te slechts een oordeel geeft over de gevolgde procedures.

Wat wij ons als burgers dan ook mogen afvragen is of ambtenaren dan wel het college te nauw met de Appellanten Prinses Margriet betrokken zijn geraakt en daarmee het proces rond de door de raad ge­wenste besluitvorming bewust dan wel onbewust ondermijnd heb­ben. Er zou dan sprake kunnen zijn van ambtelijke obstructie.

Wat wel opvalt: in de conflicten tussen de gemeente en Ben Litjes en de Scheepswerf werd eenzelfde strategie toegepast als bij de ark Prinses Margriet, namelijk het wei­geren van aanpassingen in het be­stemmingsplan, het verwijzen naar zogenaamde provinciale re­gels, het onvolledig en/of onjuist informeren van de raad.

Vreemd of toevallig?

Wethouder Daandels is politiek verantwoordelijk voor de gang van zaken. Je moet echter als politiek geïnteresseerde burger wel erg naïef zijn om te denken dat zijn starre politieke afhandeling inzake de Prinses Margriet en de Scheeps­werf op eigen houtje en zonder ambtelijke en/of politieke rugdek­king gedaan is. 

Hij is slechts een politieke voorbijganger. 

Degenen echter die vanuit de ambtelijke/ bestuurlijke organisatie werkelijk aan de touwtjes trekken, blijven buiten schot. Ze onttrek­ken zich als ambtenaar aan iedere controle, maar demonstreren wel tijdens raadsvergaderingen, arro­gant en publiekelijk, dat zij partij­dig zijn en de belangen van Appel­lanten Prinses Margriet zwaarder laten wegen dan die van de raad en eigenaren van de ark.

In een fat­soenlijke gemeente zou dat op zich al een doodzonde zijn.

Wil Baaijens

Grave