Het sprookje van de Prinses Margriet.

Er was eens een vrouw die een brief stuurde aan een jonge man die werkte bij de Kamer van Koophandel in Den Bosch. 

Zij heette Albertine en ze vroeg hem hulp bij het realiseren van het plan dat zij en haar man Frans hadden voor de Maasherberg Prinses Margriet. 

Het was in het jaar negentienhonderdnegenentachtig.

Die jonge man kon toen niet weten dat Albertine en Frans aan het begin stonden van een groot avontuur dat een leven lang zou duren.

Een avontuur waarvan het -tot op de dag van vandaag- nog steeds niet vaststaat hoe het af gaat lopen. 

Die jonge man van toen heeft nu grijze haren. Hij heeft al heel wat water door de Maas zien stromen. En hij vraagt zich nog steeds af wat hij later aan zijn kleinkinderen zal vertellen. 

Of hij als Sancho Panza het avontuur beleefde met Don Quichote die tegen windmolens vocht, of hoe hij zag dat Sint Joris de draak versloeg. 

Na 24 jaar probeert hij te snappen waarom dit verhaal nog steeds geen einde heeft. 

Ligt het aan de slechte fee die het niet kan uitstaan dat anderen wel kunnen genieten van kleine dingen ! ?  Of dat ze wat geld verdienen aan watersporters en fietsers die in de gastvrije Maasherberg komen eten en drinken en wie weet, misschien zelfs blijven overnachten ? 

Of dat ze ondanks alle tegenspoed zoveel mensen zo veel gezelligheid brachten en zo onvergetelijke herinneringen maakten ? 

De man denkt zo hard dat de rimpels in zijn voorhoofd blijven staan. De enige verklaring die hij tenslotte kan vinden is dat er in ieder sprookje dat er een beetje toe doet een slechte fee thuishoort. 

De man peinst verder. Nu verschijnen er rimpeltjes om zijn ogen. Die beginnen ineens te glinsteren. 

Iets fluistert hem in: “als er een slechte fee is, dan staat de goede fee bij de volgende bocht van de Maas te wachten. 

Die maakt korte metten met de slechte fee en haar boze handlangers en dan leven Albertine en Frans toch nog lang en gelukkig. 

De man zucht eens diep. Zou hij de goede afloop van wat begon als een sprookjesachtig plan nog mee mogen maken ? 

Het leven dat hij sindsdien leefde heeft hem geleerd dat zijn kopje halfvol is en niet halfleeg. 

Dat als je echt iets wil, je het ook kunt laten gebeuren. 

Dat je tien redenen kunt bedenken om iets niet te doen, maar dat alleen die ene reden om het wél te doen echt telt. 

De man denkt ineens aan zijn vader. Zijn overlijden was in hetzelfde jaar dat het plan voor de Prinses Margriet werd geboren en Albertine hem om hulp vroeg. 

Als klein jongetje vertelde zijn vader hem zelfbedachte sprookjes. En als zijn vader er genoeg van had eindigde hij steevast met “en toen kwam er een olifant met een grote snuit, en die blies het verhaaltje uit !”   

De man zuchtte nog eens heel diep. En vroeg zich toen hardop af: “wat gaat die olifant met dit verhaal doen ?” 

Nico Tijdink oud beleidsadviseur Kamer van Koophandel Brabant NO