Gastcolumn Ben Bongaards: Scheepswerf en poker
Scheepswerf en poker.
 |
| Foto in Binnenvaartkrant. Hans Heiligers; foto&persbureau |
Een paar weken geleden maakte ik melding van mijn mening dat de
gemeente van meet af aan zwaar medeverantwoordelijk is voor het gegeven dat de
scheepswerf ligt waar die ligt en dat het toen een schoolvoorbeeld geweest is
van de ene hand die de andere wast. Dat is lang geleden gepasseerd en om
begrijpelijke redenen. Voor onze tijd is vooral van belang dat de gemeente zich
op grond daarvan bewust had moeten zijn van haar medeverantwoordelijkheid, met
name op momenten dat de werf en haar ruimtelijke en bestuurlijke inkadering tot
problemen leidde. Dat is nogal eens het geval geweest en de gemeente is in twee
dingen zeer consistent geweest: wegkijken en alles op z’n beloop laten.
Helaas lijkt het pleit nu bijna beslecht en is er gebeurd waar heel veel
Gravenaren in hun achterhoofd rekening mee hielden. De vrucht en de bomen…
Het is wat al te simpel om alleen naar de gemeente te wijzen. Er is een spel
gespeeld dat alleen maar verliezers kent. Inclusief LPG die er straks bij haar
kiezers mee kan gaan pronken dat ze de plek voor de Maasboulevard ‘voor de
poorten van de hel’ heeft proberen weg te slepen, maar dat de gemeente geen
stuiver over heeft om de grond vrij te
maken en dit paradepaardje op te tuigen.
Er is een spel gepeeld met alleen verliezers omdat het spel slecht gespeeld is.
Bij poker hoort het tot de essentie van het spel dat de kaarten tegen de borst
gehouden worden en dat de tegenspeler op het verkeerde been gezet wordt. Een
bedrijf en de regelgeving eromheen leveren een politiek en bestuurlijk spel op
dat volgens andere regels gespeeld hoort te worden. Basis hoort te zijn
wederzijds vertrouwen en als dat ontbreekt of niet groot genoeg is, hoort de
eerste spelregel te zijn: zorg dat je elkaar vertrouwt en er van overtuigd kunt
zijn dat je er samen uit wilt komen. Die elementaire spelregel is niet
geëerbiedigd en dat is door beide partijen niet gebeurd.
Als dat vertrouwen er wel was geweest, had een volgende spelregel moeten zijn:
kijk wat de twee partijen samen willen bereiken. Ook dat is nooit gebeurd. Kon
ook niet, juist vanwege dat ontbrekende vertrouwen. Dus: zeker geen gezamenlijk
doel, en (de kaarten tegen de borst) nooit echte helderheid. Dat gaat voor
beide partijen op. In deze kwestie is alleen voeding gegeven aan het onderling
wantrouwen. Daarom is de brisante situatie ontstaan die we de laatste dagen
hebben gezien. Onderling wantrouwen heeft er ook toe geleid dat er op een
beslissend moment een duveltje uit een doosje kwam springen. Waar het nodig was
dat de partijen één team gingen vormen,
zijn ze elkaars tegenstanders gebleven, of liever nog, elkaars vijanden. Beide
hebben dubbele agenda’s gehanteerd. De gemeente had in het achterhoofd dat een
koude sanering van de werf haar eigenlijk heel gelegen kwam. Door het
chronische gebrek aan openheid is het speculatief dat daarover binnen de
coalitie al lang overeenstemming bestond maar het is zeker geen blinde
speculatie. Kijk bijvoorbeeld met hoeveel enthousiasme erop toegezien werd dat
het raadsbesluit van 2011 (niet) door het college werd uitgevoerd.
Ook is het een heel relevante vraag of Van Kessel, achteraf gezien, de gemeente
nodig had om zijn vergunning op te rekken of om zijn aftocht te dekken. Wat hij
vertelt over het toekomstperspectief van de werf, snijdt zeker hout maar waar
hij rechtstreeks verband legt met het raadsbesluit (135 meter), haak ik af.
Er zijn continu allerlei vragen boven de markt blijven hangen, terwijl beide
partijen als eerste er voor hadden moeten zorgen dat die zo snel mogelijk de
wereld uit waren. Het levert een spel op met enkel verliezers en het bitterste
is, dat uiteindelijk de medewerkers het kind van de rekening zijn geworden.
Plus Grave zelf. Weer eens mogen we aanschouwen dat het gemeentebestuur krediet
verspeelt, terwijl het van levensbelang is, om weer wat krediet te verwerven.
Je moet zo langzaamaan stekeblind zijn om nog enige fiducie te hebben in de
wijze waarop Grave bestuurd en be-ambtenaard wordt. Met excuus voor dit lelijke
woord… Het is niet mooier…
gemeente van meet af aan zwaar medeverantwoordelijk is voor het gegeven dat de
scheepswerf ligt waar die ligt en dat het toen een schoolvoorbeeld geweest is
van de ene hand die de andere wast. Dat is lang geleden gepasseerd en om
begrijpelijke redenen. Voor onze tijd is vooral van belang dat de gemeente zich
op grond daarvan bewust had moeten zijn van haar medeverantwoordelijkheid, met
name op momenten dat de werf en haar ruimtelijke en bestuurlijke inkadering tot
problemen leidde. Dat is nogal eens het geval geweest en de gemeente is in twee
dingen zeer consistent geweest: wegkijken en alles op z’n beloop laten.
Helaas lijkt het pleit nu bijna beslecht en is er gebeurd waar heel veel
Gravenaren in hun achterhoofd rekening mee hielden. De vrucht en de bomen…
Het is wat al te simpel om alleen naar de gemeente te wijzen. Er is een spel
gespeeld dat alleen maar verliezers kent. Inclusief LPG die er straks bij haar
kiezers mee kan gaan pronken dat ze de plek voor de Maasboulevard ‘voor de
poorten van de hel’ heeft proberen weg te slepen, maar dat de gemeente geen
stuiver over heeft om de grond vrij te
maken en dit paradepaardje op te tuigen.
Er is een spel gepeeld met alleen verliezers omdat het spel slecht gespeeld is.
Bij poker hoort het tot de essentie van het spel dat de kaarten tegen de borst
gehouden worden en dat de tegenspeler op het verkeerde been gezet wordt. Een
bedrijf en de regelgeving eromheen leveren een politiek en bestuurlijk spel op
dat volgens andere regels gespeeld hoort te worden. Basis hoort te zijn
wederzijds vertrouwen en als dat ontbreekt of niet groot genoeg is, hoort de
eerste spelregel te zijn: zorg dat je elkaar vertrouwt en er van overtuigd kunt
zijn dat je er samen uit wilt komen. Die elementaire spelregel is niet
geëerbiedigd en dat is door beide partijen niet gebeurd.
Als dat vertrouwen er wel was geweest, had een volgende spelregel moeten zijn:
kijk wat de twee partijen samen willen bereiken. Ook dat is nooit gebeurd. Kon
ook niet, juist vanwege dat ontbrekende vertrouwen. Dus: zeker geen gezamenlijk
doel, en (de kaarten tegen de borst) nooit echte helderheid. Dat gaat voor
beide partijen op. In deze kwestie is alleen voeding gegeven aan het onderling
wantrouwen. Daarom is de brisante situatie ontstaan die we de laatste dagen
hebben gezien. Onderling wantrouwen heeft er ook toe geleid dat er op een
beslissend moment een duveltje uit een doosje kwam springen. Waar het nodig was
dat de partijen één team gingen vormen,
zijn ze elkaars tegenstanders gebleven, of liever nog, elkaars vijanden. Beide
hebben dubbele agenda’s gehanteerd. De gemeente had in het achterhoofd dat een
koude sanering van de werf haar eigenlijk heel gelegen kwam. Door het
chronische gebrek aan openheid is het speculatief dat daarover binnen de
coalitie al lang overeenstemming bestond maar het is zeker geen blinde
speculatie. Kijk bijvoorbeeld met hoeveel enthousiasme erop toegezien werd dat
het raadsbesluit van 2011 (niet) door het college werd uitgevoerd.
Ook is het een heel relevante vraag of Van Kessel, achteraf gezien, de gemeente
nodig had om zijn vergunning op te rekken of om zijn aftocht te dekken. Wat hij
vertelt over het toekomstperspectief van de werf, snijdt zeker hout maar waar
hij rechtstreeks verband legt met het raadsbesluit (135 meter), haak ik af.
Er zijn continu allerlei vragen boven de markt blijven hangen, terwijl beide
partijen als eerste er voor hadden moeten zorgen dat die zo snel mogelijk de
wereld uit waren. Het levert een spel op met enkel verliezers en het bitterste
is, dat uiteindelijk de medewerkers het kind van de rekening zijn geworden.
Plus Grave zelf. Weer eens mogen we aanschouwen dat het gemeentebestuur krediet
verspeelt, terwijl het van levensbelang is, om weer wat krediet te verwerven.
Je moet zo langzaamaan stekeblind zijn om nog enige fiducie te hebben in de
wijze waarop Grave bestuurd en be-ambtenaard wordt. Met excuus voor dit lelijke
woord… Het is niet mooier…