Preek tijdens de vredesweek in Emmausparochie.
25e zondag door het jaar B, 2009 Vredesweek
Naar een klimaat van vrede staat er op uw boekje.
En dan zie je die twee handen…
Twee handen met een gezicht erop…. Als mensen die elkaar aankijken….
Maar hoe kijken we naar elkaar… met open handen of met gebalde vuisten….
Met open handen, uitnodigend, glimlachend
Of met gebalde vuisten, verbitterd, boos
Hoe kijken wij naar elkaar ? Dat is de vraag.
Zo we hebben het van de week gehoord, elk moslimmeisje dat een hoofddoekje wil dragen moet daarvoor vergunning vragen. En een belasting betalen… Een kopvoddentaks… duizend euro per jaar. Ik walgde ervan toe ik dat die man hoorde voorstellen…Dat dat zo maar kan in onze tweede kamer… Wat een niveau!…
Vandaag begint de vredesweek… En dan hoor je zo’n opmerking…Is dat de manier om vreedzaam met elkaar om te gaan? Is dat niet haat zaaien?
Hoe kijken wij eigenlijk naar elkaar…Dat is de vraag die in deze week centraal staat.
Want dat betekent: Groeien we naar een nieuw klimaat van vrede. ?
De vraag is: wie bepaalt het klimaat van vrede.
Zijn dat de mensen die vol heerszucht zijn
Die zich laten leiden door begeerte.
Die mensen die anders denken en leven maar lastig vinden.
En geen rekening wensen te houden met wie kwetsbaar is
Wie bepaalt het klimaat van vrede ?
Wordt dat bepaald door mensen
die zich superieur voelen en op anderen neer kijken.
Of wordt dat klimaat van vrede bepaald door
Mensen die zich toekeren naar anderen.
Die een ander in het gezicht durven kijken…en een medemens ontmoeten…
Die met liefde en aandacht voor een ander zorgen
En rekening houden met wie kwetsbaar is…
Daarover gaat het in de lezingen van vandaag.
Ze hadden een woordenwisseling over wie de grootste was.
Als iemand de eerste wil zijn moet hij de laatste durven zijn, en niet de baas spelen…Zegt Jezus tegen zijn ruziemakende vrienden.
Een gesprek over groot en klein
Over dienen tegenover heersen.
Op een of andere manier is er een samenhang tussen dienstbaarheid en vrede.
In het groot is het ons wel duidelijk dat oorlogen nogal eens voortkomen uit de heerszucht van mensen.
Uit de aandrang de grootste te willen zijn. Macht hebben, rijkdom aanzien…
Dat verlangen roept onwillekeurig op dat je de ander kleiner maakt….. op de ander neerkijkt.
Die behoefte is in iedere mens aanwezig. Ook in ons.
Dat is best herkenbaar.
Maar Jezus wijst die houding af…
Ga respectvol staan tegen over je medemens…wals niet over de ander heen, zie hoe kwetsbaar die is of kan zijn…
Maar in de praktijk is dat nog niet zo simpel.
Die houding is blijkbaar niet eenvoudig. Wat stom dat die turkse man in de supermarkt die weegschaal niet begrijpt… Met die symbolen… Of wijs je het even aan…het resultaat is een brede glimlach…
Het is duidelijk dat de leerlingen er niets van snappen. Zelfs nadat ze al drie jaar met Jezus optrokken…
Maar wij soms ook niet…
In het stukje evangelie dat we zojuist lazen leeft Jezus met de dood voor ogen.
Het is de consequentie van zijn houding, dat hij het geluk van de ander, van de kleinen voor laat gaan
Dus zal hij worden overgeleverd en ter dood gebracht. Want de machthebbers willen die houding niet… dat is gevaarlijk … Zo iemand moet weg… geëlimineerd…
Zo gaat Jezus zijn eenzame weg naar het kruis, miskend door de mensen, opgejaagd en verworpen door de leiders van zijn volk.
En de leerlingen, ze zien niet wat er gebeurt, ze vechten erover wie de beste is. En de grootste. Ze hebben er duidelijk niets van gesnapt.
Of misschien toch wel, want als Jezus vraagt, waarover ze geruzied hebben onderweg voelen ze zich betrapt als kleine jongens….
En wij?
De wereld waar Jezus van droomt is eigenlijk een wereld waar niet de grootste, maar de kleinste op de eerste plaats komt, niet heersen maar dienen.
We worden gewezen op onze superioriteitsgevoelens… en
worden uitgedaagd om niet op anderen neer kijken.
Het is net of dat er bij ons niet in wil.
Maar dat is angst
Angst om niemand te zijn, om niet mee te tellen.
Maar die manier van omgaan is dodend… zegt Jezus…
Dan kom je uit bij Farao de tyran, die anderen gebruikt om zelf steeds groter te worden…
Dan ontstaat ruzie in het klein en oorlog in het groot.
Omdat onze Farao de Farao in de anderen oproept wellicht.
Je kunt er ook heel anders mee omgaan.
Worden als Jezus van Nazareth,
als ..God…vredebrenger.
Als je de eerste wilt zijn moet je de laatste worden, dienstbaar aan allen.
Worden als God.. Dat is zijn Naam: Jahweh: “ik zal er zijn voor jou”
Jezelf loslaten, de angst om te verliezen vergeten.
Het kleine in de ander verheffen.
Een kind opnemen…
Want wat is dat kind… in onszelf en de ander?
Dat is die onbevangenheid,
openheid,.
Niet bang zijn voor kwetsbaarheid ..
Dan verdwijnt die gebalde vuist
Dan komt er een glimlach op je gezicht…
Dan ontstaat er een klimaat van vreugde en dankbaarheid.
Dat is heel wat anders dan op elkaar neerkijken en
Elkaars waarden voor todden uit maken.
Maar elkaar dragen en hooghouden.
Dan hebben we vanzelf oog voor de slachtoffers, de onschuldige burgers, Voor de kinderen in oorlogssituaties, en vrouwen die systematisch worden verkracht.
Dan ontstaat er een nieuw klimaat…Van dienstbaarheid en solidariteit
Dan wordt vrede misschien waar …
Amen.
P.S. Deze preek heb ik enkele weken geleden in Gassel gehoord. Johan Meijer en Lidy Schuh (onze pastors) hebben in alle vieringen dat weekend duidelijk stelling genomen over uitlatingen in de Tweede Kamer en deze terecht gehekeld.
Ik wil U deze niet onthouden.
Tijdens een succesvolle vrijwilligersavond met meer dan 250 personen in de Brouwketel verzocht ik Johan om deze tekst verder te mogen verspreiden.
Wegkapel Wanroij brandt af.
In Wanroij is in de nacht van zaterdag op zondag de nieuwe wegkapel afgebrand.
Zondag zou de kapel onthuld worden.De opening en inwijding van de kapel aan de splitsing tussen Waterval en Peelkant gaat nu niet door.Door de brand is de kapel zwaar beschadigd. Een iepenhouten kruisbeeld van de Osse kunstenaar Juul van de Kolk (Wanroijnaar van geboorte) is niet meer te herstellen. De politie onderzoekt de zaak.