Pastorale Eenheid Emmaus opent werkjaar 2009-2010.

Als koster van de Sint Elisabeth werd ik geboeid door het volgende:

Inleiding

De vakantieperiode loopt zo’n beetje op z’n einde. Terwijl sommigen nog vakantie hebben en anderen nog in een vakantieroes verblijven, zijn weer anderen alweer aan het werk. Vakantie is altijd een soort overgangstijd: uitrusten en ontspannen van een jaar werken, wandelen, zwemmen, zandkastelen bouwen, de accu weer opladen, nieuwe ideeën en indrukken opdoen, , luchtkastelen bouwen, nieuwe energie voor een nieuw jaar.
Dat nieuwe jaar gaat weer beginnen. Komende week starten de scholen weer. En ook het seizoen voor de koren en de werkgroepen gaat van start.

Samen gaan we bouwen aan een mooi nieuw werkjaar.

Onze pastoraatgroep gaat zich buigen over de richting die we zullen gaan volgen. Het bestuur zorgt er voor dat de voorwaarden aanwezig zijn om een geloofsgemeenschap te kunnen zijn: we hebben bijvoorbeeld vier kerkgebouwen waar we kunnen samenkomen. Maar in een ware geloofsgemeenschap is meer nodig dan alleen een huis waar we samenkomen. De samenkomst moet een ontmoeting zijn: een ontmoeting met God en met elkaar. Om aan die ontmoetingen voldoende inhoud en sturing te geven is er in onze parochie bewust voor gekozen om een pastoraatsgroep te hebben.

Een groep van mensen uit alle geledingen die samen met het pastoresteam nadenken over de richting en mee helpen bij de uitvoering.

De komende tijd zullen we nadrukkelijk nadenken over de invulling van de richting. Voorop staat dat we kiezen voor kwaliteit, inhoud en betrokkenheid en niet primair voor kwantiteit. Als ik me even wat plat en plastisch mag uitdrukken: Overtuigde katholieken kunnen dus rekenen op meer aandacht en de zogenoemde supermarkt-gelovigen zullen waarschijnlijk enkele huismerken in het assortiment gaan missen.

De capaciteit in menskracht maakt dat we ons moeten beperken in dingen die we oppakken. Daar begint het proces van keuzes maken. En de keuzes zullen veelal gericht zijn op het sterker maken van onze geloofsgemeenschap: op het samen bouwen (wijs stenen) aan onze kerk. Als pastoraatgroep proberen we te werken aan het loslaten van de gedachte dat we nog steeds 4 parochies hebben. We hebben inderdaad 4 kerKen en misschien 4 kerNen, maar slechts één parochie! Daarom vragen we ook aan de mensen in de 4 kernen, aan u dus, om ook meer te gaan denken in één parochiegemeenschap. We zullen daarbij de belangen van de 4 kerken niet uit het oog verliezen, maar de invulling zal anders worden dan een ieder gewend was. Een klein pastoresteam kan niet langer alles in viervoud blijven uitvoeren voor 1 parochie. Met ons aller hulp bouwen we aan een bloeiende geloofsgemeenschap. Bouwt u mee? We kunnen nog helpende handen gebruiken. Met veel bouwstenen en veel helpende handen maken we onze eigen kerk.
In de aankondiging werd vermeld dat de pastoraatgroep zich zou presenteren. Dat klopt; maar niet in de vorm van “wij stellen ons voor”ik ben…” Het zit vooral in de teksten. “Stel je nou een voor dat….”
Ik wens ons allen een inspirerende viering.

Mark van der Linden; voorzitter pastoraatsgroep Emmaus

Lieve mensen,

Een speciale viering aan het begin van het pastorale werkjaar….. Een viering speciaal waarin u kennis kunt maken met onze pastoraatgroep. Mensen die hun sporen in onze vier parochies op pastoraal gebied volop verdiend hebben. Zij hebben deze viering voorbereid. U ziet ze vandaag allemaal functioneren in de viering. Ze willen zich eigenlijk niet echt voorstellen… Toch wil ik jullie uitnodigen aan ons hier aanwezig je gezicht even laten zien….. Niet om ervoor te zorgen dat ze jullie in jullie eigen parochie kennen…. Daar ga ik vanuit…. Maar als pastoraatgroep zijn jullie een beleids- en uitvoeringsclub over de hele pastorale eenheid heen.

Ik stel ze u even voor….

Mark van der Linden komt uit Escharen. Hij is onze voorzitter. Hij houdt zich bezig met organisatie, beleid en contacten met het bestuur.
Liesbeth Ypma en Bart van Straaten komen uit Grave. Ze gaan zich bezig houden met diaconie…. Daar waar we als parochie dienstbaar zijn naar elkaar en naar anderen. En met gemeenschapsopbouw.
Jacqueline uit Velp en José houden zich bezig met liturgie.
Betsie van Beuningen uit Escharen en José houden zich bezig met catechese.

Dit zijn ze dan. Ik hoop dat u hen ook het fiat geeft als ze bezig zijn in een van de andere parochies.

De pastoraatgroep komt hier vandaag met een duidelijke hartenkreet

Willen we er allemaal als je blieft écht samen voor gaan om aan een gezamenlijke Christengemeenschap te bouwen in Gassel, Escharen en Velp en Grave.

Twee bouwende, spelende kinderen staan op de kaft van het boekje. De toren waarop dat ene meisje staat is wel een beetje wankel. Maar hij houdt het. En de meisjes durven het aan erop te klimmen en eraf te springen.

Een gebouw als een springplank de diepte in…. Dat is ook de boodschap van de lezingen van vandaag.

De eerste lezing is heel duidelijk. Elke goede gave, elk volmaakt geschenk, daalt neer van boven wordt er gezegd. Ik moest daarbij denken aan de blokjes die ieder van ons aan het begin van de viering naar voren heeft gedragen om te bouwen aan die ene kerk van Christus….. Daarom gaat het; om de goede gaven van ieder van ons…… van u van u en van u.

Uitgangspunt voor onze gemeenschap is het woord van God…. De verhalen uit de bijbel die we elk weekend horen. Die woorden mogen wortelen in ons binnenste…
Dat woord, de boodschap van Jezus van Nazareth heeft de kracht in zich om onze zielen te redden. Nu zouden we zeggen… de boodschap van Jezus van Nazareth brengt ons innerlijke vrijheid….. laat ons vrijuit leven
Het gaat er namelijk niet alleen om dat we in ons opnemen wat we elke zondag horen. Het gaat erom dat we dat we evangelie doen, evangelie zijn.
En dan staat er heel duidelijk wat er van ons gevraagd wordt.

Aandacht hebben voor mensen in de knel, mensen die het moeilijk hebben
en zelf ervoor zorgen dat je je niet laat bepalen door wereldse zaken….. dat is zoiets als niet gaan voor uiterlijkheid, voor geld, macht en carrière.
Dat is een:
Het evangelie maakt het allemaal nog wat interessanter voor ons vandaag….. mensen van de pastorale eenheid.

De farizeeën in het evangelie van vandaag maken zich druk over het feit dat de leerlingen van Jezus hun handen niet wassen voor het eten. En als het dan nog ging over echt het wassen van je handen… dan zou je nog kunnen zeggen… natuurlijk… ze hebben gelijk… maar het gaat alleen om de vingertoppen…. Het gaat om een rituele wassing.

Het gaat om besmetting, vervuiling….. over onreinheid. Over rituele onreinheid en over de zogenaamde onreine mensen.
Maar wat moeten wij daar nu mee vandaag aan het begin van ons werkjaar…..

Stel je voor dat hij hier binnen zou komen bij ons hier in de pastorale eenheid.
Ook wij maken ons regelmatig zorgen over de vervuiling van ons geloofsgoed.
En dan bedoel ik dat we vanuit de traditie een heel duidelijk idee hebben over hoe het in onze kerken hoort te zijn. We tobben erover dat het niet meer zo is als het hoort…..

Jezus ziet ons tobben met de vraag naar het verschil tussen eucharistie en woord en communiediensten,
over de vraag wie er wel en niet waardig zijn om een gemeenschap te leiden,
over wie wel en niet rein genoeg is om voor te gaan.
Over hoe het hoort te gaan in de liturgie…..
over welke liederen wel en welke niet gezongen mogen worden….
Of er wel of niet een credo gezongen mag worden in de uitvaartliturgie.

In het evangelie maakt Jezus ons duidelijk dat het daar niet om gaat.

Maar waar gaat het dan wel om?

Jezus wijst ons op het onderscheid tussen de vorm en de inhoud.

Dat is een onderscheid wat voor ons van belang is vandaag.
Het kan ons helpen om goed te kijken waar het nu echt om gaat.
Want dat kan ons binden. Ook hier vandaag in onze vier parochies van de Pastorale eenheid.

Hier wordt een huis voor God gebouwd, waar mensen samen komen en waar hij zelf aanwezig is om onder ons te wonen. Hebben we gezongen aan het begin van de viering.
He lied vertelt ons precies waar het in de kern om gaat. In dat huis gaat het om goede woorden over een God die van mensen houdt…. Een God die zichzelf wegschenkt voor ons geluk… We bouwen aan een vredeshuis vervuld van oude wensen.

Daar was het allemaal om begonnen in de kerken van de PEE…. Dat willen we niet vergeten.

In de afgelopen jaar vergaten we dat soms wel eens in onze angst onze eigen identiteit, om onze eigen gewoontes, en tradities te behouden.
In het bestuur zaten mensen rond de tafel steeds in groepjes van twee….
Hier zat Grave, daar Gassel, daar Velp en daar Escharen.
Het was vaak net alsof die vier groepjes van twee met een rondlopend touw aan elkaar verbonden waren. Zodra er een voorstel werd gelanceerd in de richting van meer samenwerking begonnen de vier parochies met alle macht het stukje touw naar zich toe te trekken….. zo van ho….. dat willen we niet. Help…. Onze eigenheid gaat verloren…..Nou kan ik me bij die angst om te verliezen wel iets voorstellen…. Je weet wat je hebt….. en we zijn allemaal bang in de grote eenheidsworst te verdwijnen. Maar dat is niet onze bedoeling….. bedoeling is de zaak zo te organiseren dat we elkaar kunnen ondersteunen en versterken.

Jezus is nog steeds bij ons op bezoek….. Hij snapt onze zorgen en onze angst….. om het verlies van onze vorm.

Maar er is een medicijn om ons te bevrijden van onze angst….

Het gaat uiteindelijk niet om de vorm lijkt Jezus te zeggen…..

Waarom gedragen uw leerlingen zich niet volgens de overlevering. Eten met onreine handen… we hebben de neiging onze tradities hoog te houden maar daar gaat het niet om. Tradities zijn goed maar je moet er open mee omgaan.
Wat van buitten komt kan de mens niet bezoedelen….. het gaat erom dat je geest open is en van daaruit moet je gaan bouwen.

Het gaat om ons innerlijk. Om een houding die bevrijdt, opneemt.

In onze tijd zou hij zich oprecht zorgen maken over de manier waarop wij hier heel dichtbij met elkaar omgaan.
En dan heb ik het niet over rituele vervuiling maar innerlijke vervuiling in het evangelie…. Jullie staren je blind om het verkeerde roept Jezus ons toe.
Met dat verlangen naar rituele zuiverheid……naar hoe het hoort doe je mensen te kort.
Ik denk dat hij zich erg zorgen zou maakt als hij ziet
dat we ons zorgen maken over de vraag wie wel en wie niet goed genoeg is om op ons dorpskerkhof begraven te worden.
Hij maakt zich zorgen als wij mensen die op zondag weinig of niet in de kerk komen zien als tweedehands gelovigen die ons niet zouden kunnen vertegenwoordigen in een belangrijke club.
Hij maakt zich zorgen als we neer kijken op mensen die samen wonen, als mensen van gelijke sekse een levensband met elkaar aangaan.
Hij maakt zich zorgen als hij ziet dat we ons gedwongen voelen in de kerk op een andere plek te gaan zitten omdat die pastores zo nodig de vredeswens in willen voeren.
Het gaat er mij hier niet om de vinger te leggen op allerlei zere plekken in onze gemeenschap….
Het gaat er mij om dat we anders leren kijken……
Het gaat erom dat we gaan voor de innerlijke weg en ons niet laten afleiden door wat men zegt dat hoort.
Jezus zou het allemaal zien, ons gestuntel.
En dan zou hij op zondagmorgen gewoon de kerk binnen gaan om te luisteren naar de woorden die de eeuwen door over Gods handelen zijn opgeschreven.
En dan zou hij misschien wel contact zoeken met het diepste in zichzelf, met zijn grond of als je het zo noemen wilt: zijn vader. Hij zou dan met ons brood en wijn delen als beeld van leven dat gedeeld wil worden. En dan als hij naar buiten kwam zou hij, niet bang zijnd voor vuile handen een bevrijding zijn voor ieder die zijn pad zou kruisen.
Groot of klein, rijk of arm, Katholiek of met weet ik wat voor overtuiging. Kerks of niet, lichamelijk en psychisch gezond of niet. Gezond of ziek. Vuil of gewassen, Homofiel of heterofiel, eenzaam of niet. Nederlander of komend van elders.

Dat vind ik een schitterende leidraad voor ons nieuwe werkjaar….. als we met elkaar in de gaten blijven houden waar het echt om begonnen was…. Dan kan het niet meer missen. Als we elkaar daarop kunnen vinden… dan zijn er geen vier parochies meer die weinig binding met elkaar hebben…. Dan zijn er alleen mensen die gaan voor de zaak van God, Amen.

Lidy Schuh; pastor Emmaus